ChocoladebloG

Het is zo'n romantisch ideaalbeeld: een chocolademaker die in een klein winkeltje, toevallig bij jou om de hoek met zijn eigen handen toegewijd werkt aan het maken van de mooiste repen denkbaar. Met verbazing heb ik zo'n winkeltje gevonden. Niet bij mij om de hoek maar in Bonn. Het heet:  Georgia Ramon . Een van mijn trouwe lezers vroeg of ik zin had om mee te gaan (nogmaals dank Maria). En zo was ik dit weekend in Bonn op bezoek bij Georg Bernardini. Het verbaasde me te zien dat in zo'n kleine ruimte, met zo'n klein team (slechts vier mensen), zulke hoeveelheden chocolade handmatig gemaakt kunnen worden. En als verrassing bleek er een uitgebreid assortiment bonbons en zelfs zelfgemaakte taarten te zijn, terwijl wij chocoholics slechts de repen kennen. Deze lekkernijen kun je in het kleine cafégedeelte genieten met daarbij heerlijke soorten chocolademelk gemaakt van verschillende repen. Dat wil dus zeggen: van verschillende cacaosoorten en OOOH daar hou ik zo van. V

Ben ik op een eiland dan zijn mijn zorgen op het vasteland. Zo zou ik mijn eilandgevoel willen samenvatten. Alhoewel, dit werkt eigenlijk alleen op kleine eilanden, zeg maar de wadden, en veel minder op grotere eilanden als Groot-Brittanië. Ik heb voor deze week 3 repen van merken uit Engeland. Naast Amerika is Groot-Brittanië een belangrijk land voor wat betreft de craft chocolate makers, al vergeten wij op het continent natuurlijk niet Frankrijks bijdragen aan het origin chocolade bewustzijn. Wie het nu over Groot Brittanië en exportproducten heeft komt niet om die Brexit heen. Al valt er op dit moment niks zinnigs over te zeggen, persoonlijk vind ik de Brexit van weinig toekomstgericht denken getuigen. Maar dan bedenk ik dat het ze maar met moeite lukt vreedzaam in een Verenigd Koninkrijk te wonen. Een verenigd Europa is blijkbaar een brug te ver. Wat betreft Brexit en de grote chocolademerken maak ik me geen zorgen. Zij hebben hele exportafdelingen die de daarbij behorende bure

"Ik wil niet lyrisch worden, maar ja die smaak hè". Twee mannen in Rotterdam zitten aan hun heerlijk rommelige bureaus. Overtuigd van hun kunnen en de smaak, zien ze de introductie van hun merk vol spanning tegemoet en vertellen daar met smaak over. Deze mannen zijn gedreven en pakken het professioneel aan. "We zijn natuurlijk wel echte ondernemers." Na vier jaar komen ze nu op de markt "want ja, de smaak moet wel eerst kloppen". Ze nemen de tijd voor hun chocolade, zes maanden rijpen, "om de sma..." Bij  Heinde & Verre , het merk van Ewald Rietberg en Jan-Willem Jekel, gaat het om de smaak. Ooit werkten zij samen bij de KPN, maar nu zijn ze trotse chocoladefabrikanten. Het was werkelijk een feest om bij deze heren in de Rotterdamse Agniesebuurt langs te gaan, waar ze een etage delen met andere food-startups. Elkaar aanvullend en overlappend vliegt het gesprek alle kanten op met thema's als roostertijden en temperaturen, mondgev

Hoe onbekend een verse cacaovrucht in Nederland is, heb ik de afgelopen weken ervaren. Voor verschillende gelegenheden had ik enkele vruchten gekocht en steeds was er verbazing bij het zien van deze onbekende die eigenlijk een goede vriend is. Iedereen kent het eindproduct, maar bijna niemand de oorsprong. Één van de vragen die ik kreeg was: hoe komt cacao naar Europa? De vraagsteller wilde weten welk deel van de vrucht hiernaartoe verscheept wordt en natuurlijk heb ik iets geantwoord als: de bonen, die halen we hierheen en wel in bulk. Met als uitleg daarbij dat het begrip bulk op zowel de hoeveelheid als op de kwaliteit slaat. En dat enorme hoeveelheden afkomstig uit Ivoorkust of Ghana, meestal van lage kwaliteit, hier verwerkt worden tot chocolade. Dat in Amsterdam, de grootste cacao-importhaven ter wereld, zo'n 600.000 ton cacao per jaar aankomt en het dus geen wonder is dat wij de verse vrucht niet kennen. Maar eenmaal thuis bleef die onbekendheid van de vrucht me bezighoud