ChocoladebloG

De cacao-aanbouw kent met 20 graden noorderbreedte en 20 graden zuiderbreedte rond de evenaar  een natuurlijke begrenzing. Het verwerken van cacaobonen vindt echter over de hele wereld plaats.  Het begrip origin slaat in de chocoladewereld alleen op het herkomstgebied van de bonen en nooit op de plaats van verwerking. De verspreiding van cacao en de ontwikkeling van boon tot de reep zoals wij die nu kennen ging hand in hand. Overal waar chocolade werd geïntroduceerd zijn er aanpassingen aan gedaan, zowel in het gebruik, het maakproces als in de smaakcombinaties. Zo is langzamerhand chocolade een mondiaal succes geworden, waarbij nog steeds Amerika en Europa de grootste verbruikers zijn en waar ook de meeste makers zich bevinden.  Maar, heeft de vestigingsplaats van de maker invloed op de smaak? Het lijkt me niet. Wel kan zijn palet aan toevoegingen beïnvloed zijn door wat er plaatselijk voorhanden is. Toch blijft het mij fascineren waar chocolademakers zich vestigen.  En

Een "neutrale chocolade" is wat beide makers zeiden toen ik ze naar hun chocoladekeuze vroeg. Deze week bezocht ik twee bonbonmakers. Chocoladeatelier  PUUR  in centrum Gouda en Jackie van Jackie's Chocolates  die op het Minervaplein en de Zuidermarkt in Amsterdam te vinden is. Als chocoholic kijk ik natuurlijk naar welke chocolade gebruikt wordt. PUUR kiest voor Valrhona, Jackie's kiest voor Callebaut. Beide leveranciers bieden ook verschillende "origin" chocolades aan, maar die worden niet gekozen als basismateriaal om mee te werken. Hooguit voor een vulling zouden deze makers een bijzondere chocolade willen gebruiken, want daarvoor hoeven ze dan niet hun machines apart te reinigen. Uiteindelijk is niet de chocolade de boodschap van een bonbon, dat is de vulling. Die vulling gaat wel de confrontatie met de chocolade aan, en zal als het goed is daarmee harmoniëren of juist contrasteren, maar mag er niet aan ten onder gaan. En wat verwacht ik dus van

Wie chocolade als hobby heeft op zijn wenken bedienen, is de insteek van de Chocoladebijbel.  En zelf chocolade maken is een goedkope hobby volgens Kees Raat, want met een paar honderd euro investeren kun je al aan de slag.  Zelf doen is een kenmerk van hobbyisten, maar is ook wat ondernemers onderscheidt van loonslaven. En al sinds zijn leertijd als 16-jarige bij Pompadour wil Kees zelf chocolade maken, maar niet in loondienst. Van een kater had chocolatier, ijsmaker, schrijver, maar vooral dus ondernemer Kees Raat geen last. Na zijn boekpresentatie tijdens de Amsterdam Chocolate Night stond ik de volgende ochtend in zijn zaak Metropolitan  aan de Warmoesstraat 135 in Amsterdam om met hem over zijn nieuwste boek te praten. En al was het de avond ervoor een fijn feest, Kees stak bij binnenkomst meteen van wal. Praten met een chocofreak zoals hij, is een event waarbij je niet weet waarheen, waartoe en waarom, maar waarna je wel met een brede glimlach het pand verlaat.

Wie geen kerststress ervaart, heeft nog geen boodschappen gedaan. Inkopen en kerststress horen bij elkaar. Voor het kopen van bonbons zijn er twee hoofdredenen. Je koopt ze wanneer je gasten verwacht, om aan te bieden bij de thee of koffie of je koopt ze om als meebrengsel te geven wanneer je ergens bent uitgenodigd, waarna ze bij de thee of koffie verschijnen. Het aantal bonbons dat door de koper voor eigen gebruik wordt gekocht is denk ik vrij laag. (Alleen het aantal testkopers zal nog wat lager zijn.) Hoe dan ook: is er tot koop besloten, dan is een verhaal over fair trade en slavenarbeid kennelijk niet gewenst. Bij de  Bijenkorf  kocht ik een doosje van hun eigen bonbons. Deze stonden uitgestald naast een enorme berg repen van Tony Chocolonely, dat zijn bestaansrecht ontleend aan het verhaal over slaafvrije chocolade en dat zo langzamerhand wel bekend is. Bij het chocoladeproduct direct ernaast is dit thema echter alweer vergeten. Misschien dat zaken als fair trade en slavenarb

Het blijft mij verbazen hoe graag mensen bonbons eten. Een reep goede chocolade mag niet te duur zijn, maar aan bonbons wordt, zeker met de feestdagen, flink wat uitgegeven. Veel bonbons zijn fabrieksproducten. Nou zal ik de dozen van Godiva en Rocher hier niet gaan bespreken, maar ook bij veel bakkers of delicatessenwinkels liggen de vitrines vol met industrieel vervaardigd snoepgoed. Daarbij hoef je niet meteen aan reuzebedrijven te denken. Deze markt kent best een aantal middelgrote spelers, bijvoorbeeld:  Geruba Chocolade  of  Da Vinci Bonbons . Op begrippen als "met de hand" of "handmatig" en "industrieel" is altijd een soort van glijdende schaal van toepassing. Wanneer je iets maakt dat lekker is en goed verkoopt kun je je daarin specialiseren. De vraag neemt toe en je moet uitbreiden om daaraan te voldoen. Vaak komt er dan een moment waarop het productieproces concessies aan het eindproduct afdwingt. Wat mij betreft heb je dan het pleit verlor