ChocoladebloG

Alles hangt met alles samen, zeker als je chocolade wilt maken. De mondiale samenwerking die nodig is om een simpel pak hagelslag op mijn ontbijttafel te krijgen is onvoorstelbaar. Suikerleverancier en melkpoederproducent, transporteur en machinebouwer zijn allemaal van belang. Op de achtergrond spelen zoals altijd banken en verzekeraars hun rol. Maar op de eerstaplaats staat natuurlijk de cacaoboer. Kijk ik dan naar hoe die over wereldkaart verdeeld zijn, komt bij mij de vraag op: Hoe komt het dat de landen die serieuze hoeveelheden cacao produceren zo verspreid lijken te liggen over onze aardkloot, terwijl het gewas, de Theobroma cacao , als enige beperking de twintig graden noorder- en zuiderbreedte stelt?  Waarom is cacao in het ene land een succesnummer en in het andere land een catastrofe? Is dat puur toevallig? Er zijn grofweg drie redenen die de mate van succes voor cacao als landbouwgewas bepalen. Samen vormen ze een soort van cacaocomplex.  Om te beginnen verlangt de cacaoboo

Ik vond het tijd eens te bellen met Olam Nederland. Zowel de Olam- als de Cargillfabriek in de Zaanstreek stonden in de top tien van grootste ammoniakvervuilers in de Volkskrant. Uiterst vriendelijk staat Eric Nederhand me te woord. Hij kent het lijstje en wijst me erop dat dit achterhaald is (2019).  Ammoniak komt vrij bij de  alkalisatie  van de cacaonibs. Dit door Van Houten ontwikkelde proces, waardoor cacaopoeder beter oplosbaar wordt, passen ze bij Olam al op de nibs toe. Maar ook bij het drogen en branden komt ammoniak vrij. Er is veel gebeurd sinds het lijstje met ammoniakvervuilers in 2019 werd opgesteld. Door de installatie van een thermische naverbrander heeft Olam zijn uitstoot met 84% weten te verminderen. Met trots in zijn stem vertelt hij me dat Olam niet meer in de top tien van vervuilers staat. Ook Cargill, zo weet Eric, heeft deze installatie geïnstalleerd. De komende tijd zullen er bij Olam nog enkele aanpassingen gedaan worden en dan zal de ammoniakreductie  94% bed