Eiland chocolade
Ben ik op een eiland dan zijn mijn zorgen op het vasteland. Zo zou ik mijn eilandgevoel willen samenvatten. Alhoewel, dit werkt eigenlijk alleen op kleine eilanden, zeg maar de wadden, en veel minder op grotere eilanden als Groot-Brittanië.
Ik heb voor deze week 3 repen van merken uit Engeland. Naast Amerika is Groot-Brittanië een belangrijk land voor wat betreft de craft chocolate makers, al vergeten wij op het continent natuurlijk niet Frankrijks bijdragen aan het origin chocolade bewustzijn.
Wie het nu over Groot Brittanië en exportproducten heeft komt niet om die Brexit heen.
Al valt er op dit moment niks zinnigs over te zeggen, persoonlijk vind ik de Brexit van weinig toekomstgericht denken getuigen. Maar dan bedenk ik dat het ze maar met moeite lukt vreedzaam in een Verenigd Koninkrijk te wonen. Een verenigd Europa is blijkbaar een brug te ver.
Wat betreft Brexit en de grote chocolademerken maak ik me geen zorgen. Zij hebben hele exportafdelingen die de daarbij behorende bureaucratie afwikkelen. Voor de kleinere makers echter zie ik eerder redenen om het exporteren te laten, dan extra kansen die de Brexit hen biedt om een paar reepjes naar het continent te krijgen.
Voor alle chocoholics hoop ik dat Brexit de export van de craft chocolade uit Great Britain niet beperkt, want er gebeurt daar veel te veel moois.
Zoals gezegd, drie repen heb ik voor me. Van Bullion Chocolate heb ik Nr2 Alto Beni Bolivia 70% 2016, daarnaast ligt van Dormouse Chocolates de 72% uit Guatamala en tot slot van Pump Street Chocolate de 75% Jamaica reep. En dan aan het proeven.
Ik begin met de Bullion. Er staat veel info op, maar welke cacaosoort gebruikt is niet. Alto Beni Cacao slaat op het collectief van meer dan 500 kleine boeren uit de regio in Bolivia met deze naam die hybride soorten, meestal Trinitario en lokale (wilde) soorten, leveren. Bullion heeft daar dus zijn cacao ingekocht en is daar dus niet de enige. Typ dit begrip maar in en je vindt makers als Taza en Dick Taylor die hier ook mee werken. Om je dan te kunnen onderscheiden moet er wat goeds van gemaakt worden. Deze reep ruikt zwaar en ook zoet, maar bij lang snuffelen ook prikkelend. Hij breekt met wat moeite met een droge plop. Het smelten is een kwestie van tijd, maar dan beleef je ook wat. Het zoet is geen suiker, maar zit gewoon in de smaak van deze cacao. Het is een combi van banaan en andere vriendelijke fruit smaken. Ook granen proef ik, roggebrood schiet me te binnen. Dat wat er krachtig aan is zou ik niet koffie willen noemen, maar meer een mooie roostering. De nasmaak is solide en behoorlijk lang aanhoudend. Mooie reep.
Dan pak ik de Dormouse reep uit, een zilveren prijswinnaar bij de Academy of Chocolate. Deze chocolatière gebruikt upper Amazon Trinitario en een Amalonado Forastero cacao. Als suiker kiest zij voor muscovado suiker. Dit is een suiker die op een bijzondere wijze gemaakt wordt van rietsuiker. De afgelopen weken sprak ik vooral makers die bewust voor neutrale suiker kiezen, maar Dormouse kiest hier voor een duidelijk smaakbrengende suiker. De reep ziet er prachtig bijna 3D uit en is vrij licht van kleur. De geur is kruidig fris waarin iets zurigs doorkomt. Met een heldere krak breekt de reep makkelijk. Ik leg 'm op m'n tong en ..... WOW! Dit is nog eens andere koek zeg. Strak bitter trekken mijn mondhoeken weg terwijl een scherp zuur in mijn neus schiet. Dan, met het meer en meer smelten, komt de cacaosmaak an sich naar boven. Zwarte peperkorrels zijn hier mijn referentie zonder dat je afbrandt. Of iedereen deze lekker vindt betwijfel ik, maar een belevenis is het wel. Ik blijf met een droge mond achter en het bittere blijft hangen.
Ik eindig met de Pump Street 75% Jamaica reep. Dit is een single farm reep van de Bachelor's Hall Estate (dit was de beste link die ik kon vinden), de cacaosoort is een Trinitario. Hij ruikt vriendelijk en vol, waarbij ik aan een zak met spekkies moet denken. Het breken gaat makkelijk en met een zachte plop. Vrijwel meteen smelt hij in mijn mond waarbij ik direct de associatie met de smaak van geroosterde havervlokken, die soms op een lekker brood zitten, heb. Het is een dikke smaak en ook behoorlijk zoet, waarbij me opvalt dat er verder geen ontwikkeling in zit. Ook de nasmaak blijft eenduidig. Lekker, maar ik had eerlijk gezegd meer verwacht.
Om het even of zij met ons verenigd willen zijn, ik blijf van die eilanders en hun repen houden.
Ik heb voor deze week 3 repen van merken uit Engeland. Naast Amerika is Groot-Brittanië een belangrijk land voor wat betreft de craft chocolate makers, al vergeten wij op het continent natuurlijk niet Frankrijks bijdragen aan het origin chocolade bewustzijn.
Wie het nu over Groot Brittanië en exportproducten heeft komt niet om die Brexit heen.
Al valt er op dit moment niks zinnigs over te zeggen, persoonlijk vind ik de Brexit van weinig toekomstgericht denken getuigen. Maar dan bedenk ik dat het ze maar met moeite lukt vreedzaam in een Verenigd Koninkrijk te wonen. Een verenigd Europa is blijkbaar een brug te ver.
Wat betreft Brexit en de grote chocolademerken maak ik me geen zorgen. Zij hebben hele exportafdelingen die de daarbij behorende bureaucratie afwikkelen. Voor de kleinere makers echter zie ik eerder redenen om het exporteren te laten, dan extra kansen die de Brexit hen biedt om een paar reepjes naar het continent te krijgen.
Voor alle chocoholics hoop ik dat Brexit de export van de craft chocolade uit Great Britain niet beperkt, want er gebeurt daar veel te veel moois.
Ik begin met de Bullion. Er staat veel info op, maar welke cacaosoort gebruikt is niet. Alto Beni Cacao slaat op het collectief van meer dan 500 kleine boeren uit de regio in Bolivia met deze naam die hybride soorten, meestal Trinitario en lokale (wilde) soorten, leveren. Bullion heeft daar dus zijn cacao ingekocht en is daar dus niet de enige. Typ dit begrip maar in en je vindt makers als Taza en Dick Taylor die hier ook mee werken. Om je dan te kunnen onderscheiden moet er wat goeds van gemaakt worden. Deze reep ruikt zwaar en ook zoet, maar bij lang snuffelen ook prikkelend. Hij breekt met wat moeite met een droge plop. Het smelten is een kwestie van tijd, maar dan beleef je ook wat. Het zoet is geen suiker, maar zit gewoon in de smaak van deze cacao. Het is een combi van banaan en andere vriendelijke fruit smaken. Ook granen proef ik, roggebrood schiet me te binnen. Dat wat er krachtig aan is zou ik niet koffie willen noemen, maar meer een mooie roostering. De nasmaak is solide en behoorlijk lang aanhoudend. Mooie reep.
Dan pak ik de Dormouse reep uit, een zilveren prijswinnaar bij de Academy of Chocolate. Deze chocolatière gebruikt upper Amazon Trinitario en een Amalonado Forastero cacao. Als suiker kiest zij voor muscovado suiker. Dit is een suiker die op een bijzondere wijze gemaakt wordt van rietsuiker. De afgelopen weken sprak ik vooral makers die bewust voor neutrale suiker kiezen, maar Dormouse kiest hier voor een duidelijk smaakbrengende suiker. De reep ziet er prachtig bijna 3D uit en is vrij licht van kleur. De geur is kruidig fris waarin iets zurigs doorkomt. Met een heldere krak breekt de reep makkelijk. Ik leg 'm op m'n tong en ..... WOW! Dit is nog eens andere koek zeg. Strak bitter trekken mijn mondhoeken weg terwijl een scherp zuur in mijn neus schiet. Dan, met het meer en meer smelten, komt de cacaosmaak an sich naar boven. Zwarte peperkorrels zijn hier mijn referentie zonder dat je afbrandt. Of iedereen deze lekker vindt betwijfel ik, maar een belevenis is het wel. Ik blijf met een droge mond achter en het bittere blijft hangen.
 |
| 3D Dormouse reep |
Om het even of zij met ons verenigd willen zijn, ik blijf van die eilanders en hun repen houden.
Reacties
Een reactie posten