Curiosities, daar ben ik wel benieuwd naar

Nieuwsgierigheid is een eigenschap die de mensheid ook veel goeds heeft gebracht.

Bijvoorbeeld de broodrooster. De Britse kunstenaar Thomas Thwaites geeft met het zelf nabouwen van een broodrooster in zijn Toaster Project een mooi voorbeeld van waar die nieuwsgierigheid ons heeft gebracht. Wie nu wil begrijpen hoe producten gemaakt worden moet teruggaan in de geschiedenis. Zover terug in de tijd tot je uitkomt bij een zodanige stand van de techniek dat een productie nog door één mens uitgevoerd kon worden. Met onze huidige stand van de techniek kent niemand meer alle details van een product en zijn we dus altijd aangewezen op samenwerking met anderen.

Nieuwsgierigheid is ook een typische eigenschap van chocolademakers.

Alle chocolademakers die ik ken hebben ergens in hun loopbaan besloten "het" zelf te willen doen.

Zelf dat te gaan maken, waar ze door gefascineerd zijn geraakt: de smaak van chocolade.

Gelukkig is chocolade, in tegenstelling tot een broodrooster, een product dat wij nog steeds in een vrij eenvoudige vorm gebruiken. Maar ook chocolademakers keren tijdens hun zoektocht naar die "pure" chocoladesmaak vaak terug tot oorspronkelijke technieken en werkwijzen.

Malou Dronkers is met haar Macao chocolade al eens eerder op dit blog besproken. Afgelopen tijd heeft zij gewerkt aan het samenstellen van een doos, waarin zij haar nieuwsgierigheid heeft vormgegeven. De naam van de doos: Curiosities #1, een eenmalige beperkte productie. In de begeleidende brief geeft ze zelf aan dat Curiosities zowel op haar nieuwsgierigheid als op de producten als curiositeiten zou kunnen slaan.

Wat zit er in deze Curiosities doos?

-Het meest exotische is een zakje met cacao husk (de schilletjes om de cacaoboon heen, die loskomen bij het roosteren). Hiervan kun je volgens de bijgeleverde brief een kruidenthee zetten.  

- Een grote reep gevuld met yoghurt, blueberry en cacaobibs. 

- Twee ronde schijven van een vegan dark-milk chocolade, gevuld met hele hazelnoten en een chocolade-hazelnoot mix.

- Een zakje van wat pindarotsjes lijken, maar citroenrotsjes zijn. Gedroogde citroenschil in pure chocolade met wat suiker er over gestrooid. 

- Tot slot twee kleine 73% repen van een cacao die Malou had gekregen.

Bovenstaand lijstje is niet echt een opsomming van curiositeiten en dus blijft haar eigen nieuwsgierigheid als verklaring van de naam over. 

Dat Malou nieuwsgierig is en zelf het chocolade maken wil begrijpen zie je mooi terug op deze foto. Voor het kraken van de bonen gebruikt zij een matate, een stenen instrument van enkele duizenden jaren oud.

Na de inhoud getest te hebben denk ik dat we hier van doen hebben met Malou's nieuwsgierigheid naar het vak van chocolatier. Als chocolade maken steeds vertrouwder wordt wil je een stap verder gaan. Hoe zou het zijn dit of dat te maken? 

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat bij de ronde hazelnootschijven en de met yoghurt gevulde reep het vakmanschap nog tekortschiet. Wel is de smaak van de hazelnootschijf een feestje met fijne fruitzuren in de chocolade als contrast bij de hazelnoten.

Bij de husk kan technisch niets mis gaan en zo blijven voor mij de citroenrotsjes en de twee kleine repen over om te bespreken.

De citroenrotsjes zijn fenomenaal lekker. De geur van de chocolade krijgt met het citroenaroma een aanvulling die het kruidige, kaneelachtige deel van de cacaogeur tot hoog in mijn neus brengt. De structuur van de citroenschil met de chocolademantel geeft een fijn mondgevoel, je hebt wat te bijten en met de suiker kristallen zit er ook nog wat krakends tussen. Qua smaak is de chocolade aards met mokka en biedt een prachtig contrast ten opzichte van de etherische citrussmaak. ZALIG!

Malou, neem deze in productie en je krijgt trouwe klanten.  

Dan die twee kleine repen, die zijn gemaakt van cacaobonen die Malou van Nikoa heeft gekregen. 

Nikoa is net als Malou een eenvrouwsbedrijf gevestigd in Ecuador, Zelf is ze farm to bar maakster, en in die hoedanigheid ook al eens op ChocoladebloG verschenen. Nikoa werkt uitsluitend met de Arriba Nacional cacaosoort en zet zich ook in voor het behoud van deze soort. Deze bonen deelt ze dus ook uit. 

De glans van deze repen is prachtig, wel zie ik veel luchtbelletjes. De kleur is donker. De geur is zwaar van karakter, melasse en pruimen. Beide repen breken met een zachte krak. Deze repen zijn van de langzame soort, het smelten begint wel vrij vlot, maar neemt dan toch flink wat tijd in beslag. Net zo donker als de kleur is ook de smaak van deze chocolade. Ik kom uit bij koffie met melasse waarbij een oreganobitterheid en gedroogde granensmaak komen. Nergens gaat deze reep hard of agressief worden, maar ook geen lichtheid of frisse tegensmaak is hierin te bekennen. De Duitsers kennen het begrip Edelbitter, dat is hier van toepassing. Fijn is dat het zoet niet overheerst, jammer is het zanderige mondgevoel. 

Mijn nieuwsgierigheid als chocoholic beperkt zich tot het proeven. 

Ik ben altijd weer benieuwd naar hoe de volgende reep zal smaken.