Welke taal spreekt chocolade?
De afgelopen week was chocolade en cacao veel in de media. Tony's Chocolonely maakte bekend dankzij Sinterklaas toch een bescheiden winst van € 2600 te hebben gemaakt. Er stond een groot interview met de oprichters van Chocolatemakers in de Volkskrant. Dan was er nog een mooie protestactie in de Haarlemmerstraat in Amsterdam waar, ter gelegenheid van black friday, chocolade voor 13 cent per reep werd verkocht, want dat is wat de boer ervoor krijgt. En tot slot een spoorloos verdwenen vrachtwagen met 20 ton cacao in Oostenrijk.
Zonder dat we het ons realiseren is chocolade alomtegenwoordig in onze maatschappij. We kunnen ons geen tijd zonder chocolade herinneren. De tropische vrucht cacao is voor velen uit het zicht verdwenen en wellicht gelooft de een of andere nationalist dat cacao een inheemse plant in België of Zwitserland is.
Dit vreemde beeld blijft natuurlijk overeind zolang niet een structureel deel van de markt in handen komt van Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse of Indonesische makers en er trots op repen "Made in Ghana" staat.
In de craft chocolate wereld zijn er gelukkig wel makers uit de cacaoproducerende landen. En hoezeer ik ook de andere chocolademakers bewonder die soms in de vreemdste uithoeken van de wereld gevestigd zijn, voor mij vormen deze native makers een aparte categorie.
Als chocolade een taal spreekt, hoe klinkt die dan en wie verstaat die het beste? Wel, het is natuurlijk onzin, maar ik stel me zo voor dat maker en cacaoboon elkaar begrijpen als ze dezelfde taal spreken en uit hetzelfde land komen. Daarnaast is het goed voor de handelsbalans van veel landen als er hoogwaardige producten kunnen worden geëxporteerd.
Deze week repen die geen "vertaling" of "ondertiteling" hebben gekregen, maar repen die door native speakers zijn gemaakt.
Momotombo Chocolat is in 2004 opgericht in Nicaragua en zij maken behalve repen ook heerlijke verse cacaobonbons (waarover zeker nog een blogje volgt). De reep die ik heb is de Oscuro 90%. Helaas geven zij geen informatie over welke cacaosoort er gebruikt is of uit welke regio de cacao komt.
De reep ziet er prachtig uit, breekt met een heel lichte krak en ruikt..... zeer intens naar zowel koffie als karamel en doet me ook aan dennenhoning denken. Bijna meteen gaat het smelten beginnen en krachtig komt een bitter naar voren dat voor mij het dennenkarakter bevestigt, met daarin ook een scherp zuur dat langzaam afvlakt en als een intense espresso in de nasmaak blijft hangen. Naar mijn smaak is hier tot het uiterste geroosterd, tot tegen het verbranden aan, maar gelukkig met als eindresultaat een reep gestolde koffie. Menig 100% reep haalt niet deze intensiteit.
Dan ligt de Nikoa reep voor me klaar. Ik krijg hun website niet geopend, vandaar de Facebook link.
Dit merk is van de familie Martinetti, die al drie generaties in Ecuador in de cacao actief is. De nieuwe generatie richt zich op ethisch verantwoorde cacao en het behoud van de Arriba Nacional cacaosoort. Mijn reep is een Los Rios 72%. Deze reep ziet er wat matter uit en breekt niet makkelijk. Daarbij klinkt de krak wat dof, maar ook hier weer die geur. Wat een aromatische kracht kan er in zo'n klein reepje zitten. Het karakter is donkere chocolade met in lichtere tinten fruit- en bloemenaroma's erin verstopt. Je moet wel even wachten op het smelten, maar dan krijg je ook wat moois te proeven. Niets scherps of hards valt hier te proeven. Het zijn dieptes in smaken die deze reep te bieden heeft. Een diepe chocoladesmaak waarin dan weer een diepe roodfruitsmaak te ontdekken valt. De nasmaak is rond, vol en lang aanhoudend, puur genot. Misschien ga ik hier maar eens een chocolademelk van maken.
Tot slot een wat bekender merk, dat toch ook native maker chocolade is, namelijk Marou Chocolate uit Vietnam. Dit keer pak ik de Bà Ria 76%.
Ik maak de reep open en krijg meteen een azijngeur in mijn neus. En niet zo'n mooie balsamico, nee meer een scherpe wijnazijn. Oef, dat is nog eens wat anders zeg. Ja de reep ziet er weer mooi uit, glanst als een bronzen munt en breekt met een hoge heldere krak, maar dan nog eens ruiken. Azijn met ook iets van verrotting eraan, bizar. Dan maar proeven.
Een beetje geduld moet je hebben. De azijn zit in mindere mate in de smaak dan in de geur. Toch is de smaak onmiskenbaar zuur. Zuur als in een citroensorbet waarin genoeg suiker en wat peper is gedaan. Dus ja echt wel als eerste dat zuur. Spannend is dat je pas later de chocolade gaat terugvinden, die bijna werkt als een kruidige basis waarin ik ook wat zoethout proef. Een intrigerende reep die beslist liefhebbers zowel als haters zal hebben. Ik ben alleen maar blij met zo'n variatie aan chocolades.
Welke chocoladetaal verstaan jullie het best?
Dit vreemde beeld blijft natuurlijk overeind zolang niet een structureel deel van de markt in handen komt van Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse of Indonesische makers en er trots op repen "Made in Ghana" staat.
In de craft chocolate wereld zijn er gelukkig wel makers uit de cacaoproducerende landen. En hoezeer ik ook de andere chocolademakers bewonder die soms in de vreemdste uithoeken van de wereld gevestigd zijn, voor mij vormen deze native makers een aparte categorie.
Als chocolade een taal spreekt, hoe klinkt die dan en wie verstaat die het beste? Wel, het is natuurlijk onzin, maar ik stel me zo voor dat maker en cacaoboon elkaar begrijpen als ze dezelfde taal spreken en uit hetzelfde land komen. Daarnaast is het goed voor de handelsbalans van veel landen als er hoogwaardige producten kunnen worden geëxporteerd.
Deze week repen die geen "vertaling" of "ondertiteling" hebben gekregen, maar repen die door native speakers zijn gemaakt.
Momotombo Chocolat is in 2004 opgericht in Nicaragua en zij maken behalve repen ook heerlijke verse cacaobonbons (waarover zeker nog een blogje volgt). De reep die ik heb is de Oscuro 90%. Helaas geven zij geen informatie over welke cacaosoort er gebruikt is of uit welke regio de cacao komt.
De reep ziet er prachtig uit, breekt met een heel lichte krak en ruikt..... zeer intens naar zowel koffie als karamel en doet me ook aan dennenhoning denken. Bijna meteen gaat het smelten beginnen en krachtig komt een bitter naar voren dat voor mij het dennenkarakter bevestigt, met daarin ook een scherp zuur dat langzaam afvlakt en als een intense espresso in de nasmaak blijft hangen. Naar mijn smaak is hier tot het uiterste geroosterd, tot tegen het verbranden aan, maar gelukkig met als eindresultaat een reep gestolde koffie. Menig 100% reep haalt niet deze intensiteit.
Dan ligt de Nikoa reep voor me klaar. Ik krijg hun website niet geopend, vandaar de Facebook link.
Dit merk is van de familie Martinetti, die al drie generaties in Ecuador in de cacao actief is. De nieuwe generatie richt zich op ethisch verantwoorde cacao en het behoud van de Arriba Nacional cacaosoort. Mijn reep is een Los Rios 72%. Deze reep ziet er wat matter uit en breekt niet makkelijk. Daarbij klinkt de krak wat dof, maar ook hier weer die geur. Wat een aromatische kracht kan er in zo'n klein reepje zitten. Het karakter is donkere chocolade met in lichtere tinten fruit- en bloemenaroma's erin verstopt. Je moet wel even wachten op het smelten, maar dan krijg je ook wat moois te proeven. Niets scherps of hards valt hier te proeven. Het zijn dieptes in smaken die deze reep te bieden heeft. Een diepe chocoladesmaak waarin dan weer een diepe roodfruitsmaak te ontdekken valt. De nasmaak is rond, vol en lang aanhoudend, puur genot. Misschien ga ik hier maar eens een chocolademelk van maken.
Tot slot een wat bekender merk, dat toch ook native maker chocolade is, namelijk Marou Chocolate uit Vietnam. Dit keer pak ik de Bà Ria 76%.
Ik maak de reep open en krijg meteen een azijngeur in mijn neus. En niet zo'n mooie balsamico, nee meer een scherpe wijnazijn. Oef, dat is nog eens wat anders zeg. Ja de reep ziet er weer mooi uit, glanst als een bronzen munt en breekt met een hoge heldere krak, maar dan nog eens ruiken. Azijn met ook iets van verrotting eraan, bizar. Dan maar proeven.
Een beetje geduld moet je hebben. De azijn zit in mindere mate in de smaak dan in de geur. Toch is de smaak onmiskenbaar zuur. Zuur als in een citroensorbet waarin genoeg suiker en wat peper is gedaan. Dus ja echt wel als eerste dat zuur. Spannend is dat je pas later de chocolade gaat terugvinden, die bijna werkt als een kruidige basis waarin ik ook wat zoethout proef. Een intrigerende reep die beslist liefhebbers zowel als haters zal hebben. Ik ben alleen maar blij met zo'n variatie aan chocolades.
Welke chocoladetaal verstaan jullie het best?
Reacties
Een reactie posten