Choco-tourist: München

Deze week had ik een vrije dag in centrum München en al was het tropisch heet, ik ben toch op zoek gegaan naar chocolade. Deze stad barst van de chocolatiers. De filialen van Lindt of Godiva heb ik maar links laten liggen want die vind je overal. Met wat Google aan informatie bood ben ik door Münchens "altstadt" gelopen met als tactiek me niet meteen als blogger voor te stellen, maar te kijken wat ik als consument aan informatie kan krijgen.
Zelf geloof ik erg in de macht van de consument die vragen stelt en zijn wensen kenbaar maakt. Met vakmanschap en productkennis de wensen van je klant kunnen vervullen verwacht ik van een speciaalzaak. Kom daar maar eens om in München.

Als eerste was ik bij Schoko.laden Stancsics, een chique chocolatière die zich het liefst in een stilzwijgen hulde bij elke vraag die ik haar stelde. Pas nadat ik vertelde over mijn chocoladeblog kwam er een antwoord: ik moest vooral maar een afspraak maken, voor een volgende keer, want ze had nu geen tijd.
Het tweede adres was Elly Seidl, een Münchens "Traditionshaus", al meer dan honderd jaar. Zo'n winkel waarvan je inderdaad denkt "die zijn vast al verdwenen' en dan verheug je je dat ze er toch nog zijn. Met een groot assortiment bonbons ziet het eruit als een Walhalla voor oma's en zoetekauwen. Echter bij navraag over waar hun cacao vandaan kwam begon het meisje flink te zoeken, kon niets vinden, vroeg haar collega's en gaf mij tot slot een visitekaartje met een infonummer dat ik maar moest bellen. De opmerking "was interessiert es Ihnen eigentlich?" die ertussendoor glipte is wat mij betreft typerend voor een clientèle dat geen vragen stelt en alles als zoete koek slikt. Natuurlijk belde ik het infonummer om te horen dat ze mij ook geen info konden geven, ik moest maar een mail sturen. Uiteindelijk heb ik wel antwoord op mijn mail gekregen. Een prachtig reclamepraatje waarin alles vaag blijft. Maar als er staat: een Belgische firma die met Cocoa Horizons boeren in West-Afrika steunt, dan weten wij genoeg. Callebaut is hun cacaoleverancier.
Bij het prachtige delicatessenhuis Dallmeyer was ik in twee seconden klaar. Huisgemaakte bonbons met als basis Valrhona chocolade. Prima, niets bijzonders.
Pas bij Chocolate and more trof ik een chocoholica van kaliber. Christine Luger is een gepassioneerde vrouw die niet alleen een mooi assortiment repen en bonbons in haar winkeltje heeft, met haar Cacao Collectors serie bedient zij een spannende kleine markt. Bonen en nibs zowel on- als gefermenteerd uit verschillende landen (zelfs getest op cadmium). Deze vrouw weet waarover ze het heeft, is dus ook niet bang haar kennis te delen. Wie in München verdwaalt moet hier langsgaan!
Een Münchense bean to bar producent kon ik niet vinden. Het meest bijzondere initiatief  dat hier gevestigd is, is Fair Afric, maar die maken juist bewust niets in hun thuisstad. Een volgende keer kom ik wel op deze producent terug.

Ik houd het kort wat betreft de repen. Niet de moeite waard om hiervoor naar München te gaan. Wel spannend zijn de bonen en nibs van Cacao Collectors. Ik heb een zak nibs uit Peru gezoet met Yaconsuiker meegenomen. Deze suiker scoort ook weer goed op de glycemische index. Dit is een erg lekker goedje geworden, bijna fris te noemen met een mild-bittere nagalm.
Echt iets voor in de muesli of over de vruchtensalade.

Al met al, het is een mooie stad, maar als chocoholic zeg ik: een woestijn met een kleine oase. De producenten zeggen niets over certificering van de cacao, over soorten cacao, Fairtrade of wat dan ook. Hier wordt chocolade nog gewoon genuttigd zonder er vragen bij te stellen. Geen wonder dat Lindt, Godiva en Beluga zich hier vestigen. Waarom moet ik ineens aan bontjassen denken? Oh ja, die draag je ook zonder erover na te denken.