Food for freaks.
Heerlijk, geweldig.
Ik kan het kort houden als het moet.
Koop deze repen.
Voor mij liggen de Lapa Lapa 72% Rugoso Trinitario en de Blanxart 85% beide uit Nicaragua.
Dit land kende ik vooral van jarenlang ellendige verhalen op tv, en nu plotseling dit. Wat een plezier.
Nu komen beide repen uit hetzelfde land, er zijn echt grote verschillen te ruiken en vooral te proeven, en ik zou willen weten: waar in Nicaragua komt de gebruikte cacao vandaan? In mijn streven chocolade minder anoniem te maken, wil ik het eens over de traceerbaarheid van chocolade hebben.
Chocolade is net zo veelzijdig is als koffie of thee, het doet ertoe waar het plantje staat, welk plantje het is en hoe je ermee omgaat. Chocolatiers, producenten en handelaars schieten echter vaak tekort in de informatieverstrekking over hun product. Gemiste marketingkansen zijn dat. Zeker in het hogere marktsegment doet dit de exclusiviteit van chocolade geen goed.
Voorbeeld: de Lapa Lapa reep heet een Rugoso Trinitario te zijn. Trinitario ken ik als cacaosoort. Rugoso blijkt de geregistreerde naam van een door Ingemann geproduceerde variëteit van de Trinitario. Ingemann is een belangrijke leverancier van single origin cacao uit Nicaragua. Zou het Lot-nummer op de verpakking van de reep staan dan biedt deze producent de mogelijkheid om terug te vinden waar mijn cacao vandaan komt, maar helaas het nummer ontbreekt. Leuk aan Lapa Lapa is dat een Belg in Nicaragua zijn cacao koopt en er daar ter plaatse een reep van maakt, maar ik weet uiteindelijk niet waar deze bonen vandaan komen. Kijk ik dan naar de Blanxart dan staat er op de verpakking Criollo/Trinitario geschreven, dus een blend, al is het een luxe soort. Er staat wel op de verpakking dat de cacao geproduceerd is op een 3 ha groot bedrijf in de Waslala regio, dit ligt in het Bosawas reservaat. Waarschijnlijk is dit de reden waarom deze reep bio is, maar hierover krijgen we geen uitsluitsel. We hebben dus wel een plaatsbepaling maar je moet heel kleine lettertjes kunnen lezen. Of niet uiteindelijk ook deze cacao gewoon bij Ingemann gekocht is kan ik niet uitsluiten.
Conclusie: productinformatie is bij chocolade toch vaak een ondergeschoven kind.
Niet langer preken, proeven nu.
De Lapa Lapa is een vrij dunne reep die prachtig bewerkt is en mooi glanst. Ik vind 'm bloemig ruiken, bijna fris. En zo begint ook de smaak, lichtzuur is de eerste korte indruk, maar dan! Gemakkelijk laat de reep zich smelten en de eerste schep bitter meldt zich, niet te streng maar wel vol van smaak. Er lijkt een soort tweede lading in deze reep te zitten want fruit komt plots binnen. Pruimen zegt de verpakking, ik zeg: pruimentaart van mijn schoonmoeder, zonnig, rijp en friszoet.Er blijft nog lang een bitterzure smaak hangen, wat een genot.
Dan de Blanxart. Dit Spaanse merk maakt al hun repen in dezelfde vorm en weet er ook steeds dezelfde structuur aan te geven die mij niet aanstaat. Ik vind de reep er hard uitzien en het mondgevoel is niet naar mijn zin. Waarom je dan toch deze moet kopen? De smaak!!!!!!!
Of eigenlijk begint het al bij de geur. Zo gauw je deze reep opent schiet het kruidige koffiearoma in je neus. Hou je dan een stuk tegen je neus aan ontdek je ook nog een donkere bessengeur.
Zoals gezegd hij smelt niet zoals ik wil, het duurt een tijdje, maar smaak, och jeetje.
Ik glij langzaam van een lichtkruidige koffiesmaak naar een volle mokkakoffie. Blijf wachten en een strakbittere smaak zet in, ik vraag me af of ze in Spanje een van de cacaosoorten bij het roosteren bewust hebben laten aanbranden. De andere cacaosoort heeft naast een koffieplant gestaan, dat kan niet missen. Als bevredigend eindpunt is er een kleine zoete golf, die me ontspannen achterlaat, met een diepbittere nagalm die heerlijk aanhoudt.
Nicaragua: ik ga je opzoeken op het Chocoa Festival komend weekend in Amsterdam.
Lapa Lapa
Ik kan het kort houden als het moet.
Koop deze repen.
Voor mij liggen de Lapa Lapa 72% Rugoso Trinitario en de Blanxart 85% beide uit Nicaragua.
Dit land kende ik vooral van jarenlang ellendige verhalen op tv, en nu plotseling dit. Wat een plezier.
Nu komen beide repen uit hetzelfde land, er zijn echt grote verschillen te ruiken en vooral te proeven, en ik zou willen weten: waar in Nicaragua komt de gebruikte cacao vandaan? In mijn streven chocolade minder anoniem te maken, wil ik het eens over de traceerbaarheid van chocolade hebben.
Chocolade is net zo veelzijdig is als koffie of thee, het doet ertoe waar het plantje staat, welk plantje het is en hoe je ermee omgaat. Chocolatiers, producenten en handelaars schieten echter vaak tekort in de informatieverstrekking over hun product. Gemiste marketingkansen zijn dat. Zeker in het hogere marktsegment doet dit de exclusiviteit van chocolade geen goed.
Voorbeeld: de Lapa Lapa reep heet een Rugoso Trinitario te zijn. Trinitario ken ik als cacaosoort. Rugoso blijkt de geregistreerde naam van een door Ingemann geproduceerde variëteit van de Trinitario. Ingemann is een belangrijke leverancier van single origin cacao uit Nicaragua. Zou het Lot-nummer op de verpakking van de reep staan dan biedt deze producent de mogelijkheid om terug te vinden waar mijn cacao vandaan komt, maar helaas het nummer ontbreekt. Leuk aan Lapa Lapa is dat een Belg in Nicaragua zijn cacao koopt en er daar ter plaatse een reep van maakt, maar ik weet uiteindelijk niet waar deze bonen vandaan komen. Kijk ik dan naar de Blanxart dan staat er op de verpakking Criollo/Trinitario geschreven, dus een blend, al is het een luxe soort. Er staat wel op de verpakking dat de cacao geproduceerd is op een 3 ha groot bedrijf in de Waslala regio, dit ligt in het Bosawas reservaat. Waarschijnlijk is dit de reden waarom deze reep bio is, maar hierover krijgen we geen uitsluitsel. We hebben dus wel een plaatsbepaling maar je moet heel kleine lettertjes kunnen lezen. Of niet uiteindelijk ook deze cacao gewoon bij Ingemann gekocht is kan ik niet uitsluiten.
Conclusie: productinformatie is bij chocolade toch vaak een ondergeschoven kind.
Niet langer preken, proeven nu.
De Lapa Lapa is een vrij dunne reep die prachtig bewerkt is en mooi glanst. Ik vind 'm bloemig ruiken, bijna fris. En zo begint ook de smaak, lichtzuur is de eerste korte indruk, maar dan! Gemakkelijk laat de reep zich smelten en de eerste schep bitter meldt zich, niet te streng maar wel vol van smaak. Er lijkt een soort tweede lading in deze reep te zitten want fruit komt plots binnen. Pruimen zegt de verpakking, ik zeg: pruimentaart van mijn schoonmoeder, zonnig, rijp en friszoet.Er blijft nog lang een bitterzure smaak hangen, wat een genot.
Dan de Blanxart. Dit Spaanse merk maakt al hun repen in dezelfde vorm en weet er ook steeds dezelfde structuur aan te geven die mij niet aanstaat. Ik vind de reep er hard uitzien en het mondgevoel is niet naar mijn zin. Waarom je dan toch deze moet kopen? De smaak!!!!!!!
Of eigenlijk begint het al bij de geur. Zo gauw je deze reep opent schiet het kruidige koffiearoma in je neus. Hou je dan een stuk tegen je neus aan ontdek je ook nog een donkere bessengeur.
Zoals gezegd hij smelt niet zoals ik wil, het duurt een tijdje, maar smaak, och jeetje.
Ik glij langzaam van een lichtkruidige koffiesmaak naar een volle mokkakoffie. Blijf wachten en een strakbittere smaak zet in, ik vraag me af of ze in Spanje een van de cacaosoorten bij het roosteren bewust hebben laten aanbranden. De andere cacaosoort heeft naast een koffieplant gestaan, dat kan niet missen. Als bevredigend eindpunt is er een kleine zoete golf, die me ontspannen achterlaat, met een diepbittere nagalm die heerlijk aanhoudt.
Nicaragua: ik ga je opzoeken op het Chocoa Festival komend weekend in Amsterdam.
Dan ga ik toch maar voor Lapa Lapa, en dit vooral omdat dit een artisanale chocolade is. Gemaakt in kleine hoeveelheden en met veel meer passie en liefde voor het land Nicaragua. Doe vooral de groeten aan Pieter-Jan in Amsterdam, succes.
BeantwoordenVerwijderen