Onze man in Cabinda

Ook mijn aandacht is momenteel in de eerste plaats gericht op wat er in Europa gebeurt. Een aangename afleiding van de dramatische berichten uit ons continent geven mij de dagelijkse foto's van Kinito Van- Dunem, onze man in Cabinda, Angola. 

Begin jaren zeventig waren koffie en cacao belangrijke exportproducten voor Angola. Na dertig jaar burgeroorlog is de productie van cacao drastisch afgenomen. Maar de laatste jaren is er weer een meer constantere productie en staat Angola op de 39ste plaats van cocaproducerende landen met een bescheiden productie van 431 ton per jaar. Een deel van deze productie verdwijnt via onduidelijke wegen naar opkopers in buurland Congo. Het officiële exportcijfer van cacao uit Angola is nagenoeg nul. Sterker nog, Angola importeert cacao. Als trotse Angolees wil Kinito deze situatie veranderen.  

In het dagelijks leven is Kinito werkzaam bij Smells Like Chocolate in Zaandijk. Nu het oogstseizoen is, bezoekt Kinito Angola weer. In de regio Belize in de provincie Cabinda werkt hij mee en probeert zijn kennis over de post harvesting processen te delen. De foto's die hij me toestuurt geven een goed beeld van het handwerk dat gepaard gaat met de cacao-oogst en de aansluitende fermentatie. Over de eerste reis die Kinito naar dit cacaogebied maakte berichtte ik in april 2020. Het fermenteren was toen niet optimaal gelukt vanwege de kleine hoeveelheid gebruikte cacao. Als ik naar de foto's van nu kijk, worden er duidelijk grotere hoeveelheden gefermenteerd. Dat is op zich prachtig, maar wat komt daarna?

De afgelopen jaren heeft Kinito zelf enkele zakken cacao naar Zaandijk laten komen om daar chocolade van te maken. Het uiteindelijke doel van deze reis formuleert zijn partner Ingmar Driessen als: 'tot een betrouwbare stroom bonen van goede kwaliteit te komen.' Vanwege de binding die zij hebben met Angola dromen zij ervan hun eigen chocoladeproductie geheel met cacao van deze origine tot stand te brengen. Maar tussen droom en realiteit staan verschillende dingen. En zo dwingen zakelijke overwegingen hen tot grotere dromen. Wie wel eens de winkel heeft bezocht, begrijpt dat de capaciteiten van Smells Like Chocolate beperkt zijn. Net als voor veel bean-to-bar makers zijn een paar zakken bonen al een flinke hoeveelheid. Het importeren van cacao zou echter het meest rendabel zijn in het formaat van een zeecontainer. En zo dwingt zijn wens chocolade uit zijn vaderland te verkopen Kinito ertoe de taak op zich te nemen om van Angola weer een cacao-exporterend land te maken. Wie ideeën heeft over hoe deze droom te realiseren kan contact met mij opnemen. Ik blijf deze historische ontwikkeling volgen en wellicht kom ik hier nog eens op terug.

Hieronder een kleine impressie van de foto's die ik mocht ontvangen.

Kort voor zijn vertrek naar Angola stuurde Kinito mij twee repen toe die hij van Angolese cacao heeft gemaakt.

Smells Like Chocolate, Belize Cabinda, Melk 30% is de uitgebreide titel. Met een zoete geur waarin kokos en wat hout de hoofdrol spelen, heeft deze reep veel weg van een echte snoepreep. De reep ziet er wel erg mooi glimmend uit, de krak is een bescheiden plofje. Smelten wil deze reep zeker wel, wat ook niet raar is met 25% cacaoboter toegevoegd. De smaak is minder zoet dan de geur deed vermoeden. De kokos zit niet in de smaak, wel kom ik op een karamelsmaak met een solide dikte eronder die ik als paddestoelachtig zou willen beschrijven. Geen frisheid, of fruittonen, wel veel mildheid . 

Dezelfde 30% melk chocolade heeft Kinito mij nog eens gestuurd, maar dan met Angolese koffiekorreltjes bestrooid. De kick die deze toevoeging aan de reep geeft is echt goed. Hier geen halve bonen om op te kauwen, maar een fijn koffiegranulaat, net merkbaar. Dit trekt de hele reep naar een prettige bittertoon toe die goed met de basissmaak, karamel, van deze reep combineert. Gewoon lekker.