EuroBean Chocolate Festival

Het slot Rochsburg, waaromheen zich het gehucht Lunzenau heeft gevormd, werd in 1190 voor het eerst vermeld.
Een dikke 800 jaar later weten meer dan 5000 chocoholics deze burcht te vinden, om het vierde EuroBean Chocolate Festival te bezoeken.
Ik was verbaasd te lezen dat  Zotter en Dandelion Chocolate, maar ook ons eigen Krak Chocolade hiernaartoe kwamen. Eenmaal ter plaatse begreep ik waarom. Op de rondgang en de binnenplaatsen van het kasteel was een markt zoals je die mag verwachten, met snuisterijen en veel lekkers te eten en te drinken. De chocolademakers, als hoofdattractie, stonden letterlijk in het kasteel over twee etages verdeeld. Een majesteitelijke setting die bean to bar chocolade toekomt.

Dit festival vindt hier plaats omdat in één van de gebouwen van dit kasteel het Duitse bean to bar merk Choco del Sol zijn werkplaats en winkel heeft. De eigenaar Patrick Walter was na het bezoeken van het North West Chocolate Festival van mening dat er in Europa ook een plek voor bean to bar makers zou moeten zijn. In 2016 organiseerde hij de eerste versie van dit festival, dat was twee jaar nadat hij zijn eerste eigen repen op de markt had gebracht.
Dit festival vergelijken met het Chocoa Festival in Amsterdam is zinloos. Zo staan in Amsterdam Cargill, Mondalēz en het Hilton als sponsors genoemd. In de Rochsburg zijn het onder andere de plaatselijke kapper en de yoga-school die als financiële pijlers voor het festival opkomen. Om met zo weinig middelen en een team van maar vier medewerkers (allemaal familie) toch een internationaal festival met zoveel bezoekers neer te zetten is een topprestatie.
Met nadruk vermeldt Patrick Walter dan ook de vrijwilligers (40 mensen) uit de buurt die hem ondersteunen. Dat er ook samenwerking met scholen uit de regio is gezocht voor bijvoorbeeld het randprogramma en de geluidsinstallaties is typisch voor hoe Patrick denkt. Hij vertrouwdt mensen en wil jongeren graag een kans geven. Een mooi voorbeeld daarvan vond ik de tolken waarvoor de organisatie had gezorgd. Nog steeds is het grootste deel van de Duitsers de Engelse taal niet machtig en om toch te kunnen communiceren was er bij elke standhouder een student of scholier die als tolk kon fungeren. (Voor het Chocoa Festival zou ik me deze werkmethode ook kunnen voorstellen bij de Spaanstalige standhouders. Bij hen was naar mijn mening de taal toch soms een barrière voor de handel.)
Tot slot wil ik nog het publiek vermelden dat bij elk festival een bepalende rol speelt.
Gemêleerd is het juiste woord, met toch voor een groot deel locals aan het Saksische dialect te horen. Opvallend vond ik de interesse in de lezingen, en de vragen die daarbij gesteld werden. Hier was geen sprake van de choco-elite die zich amuseerde, maar van consumenten die geïnteresseerd waren naar het verhaal achter hun zo geliefde chocolade. Volgens de verkopers werkte vooral de analogie van chocolade met wijn goed bij het publiek. Duitsland heeft een eigen wijncultuur en de klant begrijpt dat aan een beter product een prijskaartje hangt. Dat dit publiek kennelijk ook bereid was de portemonnee te trekken voor een goede reep chocolade zorgde ervoor dat alle makers over een opvallend grote omzet spraken.
Als bewijs dat dit festival van belang is proef ik nu maar eens een paar van de nieuwigheden die ik hier heb gevonden.
Om te beginnen het Griekse merk Kakau Worship. Al zijn deze drie vrienden nog niet heel lang samen als chocolademakers bezig, ze hebben toch al een aantal prijzen gewonnen. In hun eigen land zijn zij de enige bean to bar makers. Hun enthousiasme over de Griekse chocoladecultuur was zeer gering. Met het bezoeken van het EuroBean Festival zetten zij hun eerste stappen richting de rest van Europa. Zij werken met cacaobonen van Uncommon Cacao, bio en meer dan fair trade, en ook hun verpakking is meteen goed (lees: afbreekbaar). Ik heb uit hun Peru Collection de 70% met kokosbloesemsuiker gekocht. Achter op de reep staat Chuncho-Blend, wat dus wil zeggen dat het wel Chuncho bonen moeten zijn, alleen is er dus gemengd met bonen van verschillende gebieden. De geur houdt mij bezig, rijk en dik met banaan en macadamia noten. De kleur is mooi donker, maar wel wat mat. Het breken geeft een zeer lichte krak en de reep lijkt bijna mee te buigen. Als sneeuw voor de zon smelt deze reep weg. Mijn eerste indruk is zoet en alle indrukken daarna blijven dat ook. Er zit duidelijk een karamel-karakter in de smaak, wat ik zou willen koppelen aan de gebruikte kokosbloesemsuiker. Voor mij teleurstellend is dat er niet meer komt, geen zuur, geen, fruit, geen noten. Wel een rijk vettig mondgevoel. Om niet af te schrikken is ook de nasmaak precies hetzelfde, zoete karamel. De reep is goed gemaakt, maar ik hoop de volgende keer op wat spannenders uit Griekenland.

Dan heb ik van het merk Twenty-Four Blackbirds een experiment meegenomen. Een klein pakje met drie jelly-stukjes, "pâte de fruits" genaamd en gemaakt van cacaosap ingedikt met pectine. Het zijn drie verschillende smaken: naturel, kaneel en munt. De oprichter van dit merk, Mike Orlando, van huis uit een wetenschapper, had gewoon zin eens wat anders te proberen dan weer een reep te maken, maar het moest toch met cacao verwant zijn.
Tja, wat moet ik hier over zeggen? De verpakking is onhandig. Qua geur steekt de kaneel erboven uit. Het naturel stukje smaakt naar honing. De muntsmaak is mij te veel een tandpasta met suiker. Het stukje met de kaneelsmaak bevalt mij het beste. Een leuk probeersel, maar voor mij is de eigen smaak van de cacaosap te veel op de achtergrond geraakt.

Ik eindig met de mooiverpakte reep van Parliament Chocolate uit Californië. Uit hun assortiment heb ik de reep die van Thaise cacao gemaakt is gekozen. Hiervoor werken zij in direct trade met de boeren Suriya en Boom. Het samen zoeken naar het passende fermentatieproces heeft al enkele jaren in beslag genomen. In 2010 is in Thailand cacaoproductie als een experiment van de overheid begonnen en bij gebrek aan afzetmarkt bijna geheel mislukt. Best bijzonder dat er nu toch repen zijn met dit herkomstland.
Niet groter dan een spel kaarten is het pakje Parliament, Thailand: Chanthaburi 70%. De reep is donkergekleurd en ik zie een paar stukjes en luchtblaasjes zitten. De geur is scherp, met grassen en kruiden gemengd. Bij het breken krijg ik een flauwe krak te horen. Pas na enige tijd wil het smelten beginnen, maar dan komt ook eindelijk wat beweging in de zaak. In deze smaak zit zowel een houtige bitterheid verstopt als ook een balsamicozuur, dat zich iets later meldt. Of de stukjes nibs die erin zitten gewild zijn weet ik niet, ze storen niet. Met een flinke roostering is deze reep best krachtig uitgevallen en ik zit na een paar minuten toch met een vrij droge mond. Mooi lang houdt de diepe nasmaak aan. Een verrassende reep uit een vreemd gebied. Ik hoop er meer repen van te vinden.

Ook volgend jaar zullen weer drie dagen lang op de Rochsburg in "the f***ing middle of nowhere" een keur aan internationale bean to bar chocolademakers samenkomen voor de jubileumeditie van het EuroBean Festival 2020. Zorg dat je erbij bent.