Bedreigingen, mijn geweten en waarom ik een slechte reep kocht

Tussen mijn portemonnee en mijn geweten heeft zich in de loop der jaren een gespannen relatie ontwikkeld. Ik denk dat ieder van ons die wel eens heeft gevoeld. We willen allemaal wel goed doen, alleen moet het wel betaalbaar blijven. En natuurlijk word ook ik die verantwoorde praatjes wel eens een beetje zat. Maar voor het begrip kinderarbeid blijf ik gevoelig en wil ik wel wat meer betalen om dat uit te bannen. Of zit zelfs bij dit onderwerp er al wat eelt op mijn ziel?

Op het EuroBean Festival stond ik het aanbod van het Hongaarse merk Chococard/Bean To Bear te bekijken. Tot mijn verbazing zag ik er een reep met als origin Ghana tussen. Vreemd eigenlijk dat ik als chocoholic bijna nooit ergens een reep van deze origine aantref, Ghana is samen met Ivoorkust veruit de grootste cacaoproducent ter wereld. Echter, in de fine chocolate hoek hebben ze niet veel te bieden. Toen ik de reep pakte kreeg ik van Izabella Foki die samen met haar echtgenoot Zoltán Koncos het Chococard team vormen het vreemde commentaar: "Dat is een slechte reep hoor." Na mijn verbaasde blik kwam het verhaal: Op bezoek in het Tepa district, deel van de Ashanti regio in Ghana troffen deze chocolademakers een cacaoboer die bedreigd was omdat hij zich binnen zijn gemeenschap uitspreekt over kinderarbeid. Uit solidariteit had het Hongaarse echtpaar besloten toch maar cacaobonen van hem te kopen, ondanks het feit dat zijn bonen niet de kwaliteit hadden die zij zochten. Omdat ze mij als chocoladeliefhebber kenden waarschuwde ze mij vooraf dat de reep die ze uiteindelijk toch maar gemaakt hebben, niet dat zou zijn wat ik van hen gewend ben. Natuurlijk kocht ik toen deze reep want, ja, ook ik wil die zaak wel steunen en als ik met het kopen van een reep kinderarbeid kan tegengaan dan graag. 

In de hectiek van het chocoladefestival vergat ik het verhaal, maar eenmaal weer thuis bekijk ik de stapels chocolade en denk bij mezelf: Waar heb ik dat eerder gehoord?  

Zo verschrikkelijk goed als ik de marketing van Tony's vind, zo slecht vind ik de repen smaken, maar twee dingen moet ik ze nageven: 

-Tony's heeft het thema kinderarbeid voor minstens drie generaties aan chocolade weten te binden.

-Tony's heeft de bereidheid van de Nederlandse consument om meer geld aan chocolade uit te geven flink weten op te rekken. 

Helaas zijn ze bij Tony's niet zo eerlijk als Izabella, die waarschuwt dat haar reep geen goede chocolade is. Eerder andersom, door de hippe marketing groeit er een hele generatie op die gelooft dat dit de smaak van chocolade is. 

Ik ga de Bean to Bear, Tepa, 70% proeven, die andere reep op de foto sla ik over.

De geur zou ik als warme karamel met droog hout willen beschrijven. De krak is kort en droog, de kleur iets lichter dan gedacht. Op mijn tong smelt de reep behoorlijk traag. Ik proef een duidelijke koffieroostering met daarbij iets van groene, onrijpe appels. In zijn strengheid is dit nog niet eens zo gek als je eens wilt proeven waarom pure chocolade in veel talen bitter wordt genoemd. De nasmaak is dan in verhouding toch wat kort. 

Kinderarbeid blijft aan mijn geweten knagen en aan het succes van Tony's te zien, willen we er allemaal vanaf. Maar hoe nobel het streven van Chococard of Tony's misschien ook is, kinderarbeid blijft aan chocolade kleven, al sussen we allemaal zo af en toe ons geweten door onze portemonnee te trekken.    

Lachende derde daarbij blijven de aandeelhouders van Callebaut, fabrikant van Tony's, die na meer dan tien jaar niet bereid zijn consequenties aan eigen handelen te verbinden, maar die gewetenloos meeprofiteren van de goedwillende medemens.