Nuances maken je beter

Culinaire zelfkennis is een verschijnsel dat ik haast alleen bij filmhelden en -heldinnen tegenkom. Zij weten altijd precies in welk restaurant gegeten moet worden, hoeveel schuim er op hun soy flat white hoort en hoe ze hun sandwich gestapeld willen hebben. 

Bijna onze gehele voedselindustrie is gericht op een gemiddelde smaak. Neem voorbeeld McDonalds, ik heb nog nooit iemand lyrisch horen worden over de smaak van een BigMac, maar ze gaan als zoete broodjes over de toonbank. Fast food en convenience food zijn de haast luimakende termen van deze industrie. Toch denk ik dat het niet alleen uit gemakzucht voortkomt dat we met een gemiddelde smaak genoegen nemen. 

Evolutionair zal het zeker te verklaren zijn dat een exquise smaak niet de eerste voorwaarde voor voedsel is geworden. Maar in tijden van voldoende en veilig voedsel zouden we best wat meer aandacht aan onze smaakontwikkeling mogen geven. Ik durf te stellen dat veel mensen hun eigen smaak helemaal niet kennen. Dat is jammer, want je smaak leren kennen zorgt voor nuancering. Zonder iets van zelfreflectie gaat dat namelijk niet lukken en door met enige mildheid je eigen smaak te onderzoeken zul je nuances leren proeven en waarderen. Zo gezien kan genuanceerd chocolade proeven je uiteindelijk tot een beter mens maken.   

Die filmhelden die precies weten wat ze willen zijn vaak karikaturen en op de een of andere manier vermoeiende en vaak gestreste mensen die overkomen als betweters. Gelukkig kom ik in de chocoladewereld echte mensen tegen die wel hun smaak kennen. Vaak bescheiden mensen met respect voor de ander en zijn smaak. Mike Orlando van Twentyfour Blackbirds uit Santa Barbara, California is een van die mensen. Al jaren lang maakt hij chocolade met als enige richtlijn zijn eigen smaak. Voor mij zijn dit de repen waar het kan gebeuren: een smaakavontuur met verfijning of juist een horrortrip voor mijn smaakpapillen. De reep die ik voor me heb liggen is gemaakt van cacao uit het Wampusirpi, een plaats in het UNESCO natuurreservaat La Mosquitia in Honduras. Dit land is helaas een weinig voorkomende cacao-origine. Proeven maar.  

-Twenty four Blackbirds, Wampusirpi, 75%: De geur is dik, zoet en intens, ik ruik er iets van Amarenakersen en melasse in. De kleur is mooi donker, de krak strak en krachtig. Het smelten gaat niet al te snel, waardoor je alle tijd krijgt om te proeven. Ik vind dit dus een lekkere volle reep. De ronde smaak geeft mij een eerste indruk van die kersenzoetheid maar die verandert in een soort strosmaak die ik dan als notensmaak (amandelen) herken. Er speelt zich dan een gevecht tussen het zuur en het bitter in deze reep af waarbij langzaam het zoete wegzakt en er tot slot een mokkakoffiebitterheid achter in mijn mond overblijft. Heerlijk lang is de nasmaak. 

Ik wens iedereen plezier met het vinden van zijn eigen smaaknuances in deze reep.