Kiezen: een probleem op zich

Voor mij staat de moeilijkheid van het kiezen vaak in geen verhouding tot de omvang en complexiteit van het object. Ik zou mijn twijfels geen keuzestress willen noemen, maar gewoon besluiteloosheid die voortkomt uit onbekendheid met de opties. Hoe kan ik nu beslissen als ik niet weet wat wat is?

(Ik wil niet al te politiek worden, maar voor mij is dit een van de grotere bezwaren tegen het invoeren van een referendum: onuitgewerkte plannen als keuze aanbieden aan mensen die onbekend zijn met de opties. Komt op mij over alsof de parlementariërs pogen hun verantwoordelijkheden te ontlopen.) 

Maar goed, terug naar de chocolade. Wanneer ik te maken krijg met een keuze tussen bekend of onbekend voedsel, merk ik dat mijn eerste impuls altijd het onbekende zal zijn. Culinair laat ik mij graag verrassen en ben ik zelfs wel op zoek naar ervaringen. Toch ben ik geen avonturier, kogelvis sla ik beslist over. We zouden onze maatschappij kunnen opdelen in twee groepen: zij die herkenning willen proeven in wat ze eten versus de mensen die voor het onbekende kiezen. In de evolutie heeft de laatste groep natuurlijk zijn functie gehad, door hun keuzes, soms met de dood tot gevolg -zie de kogelvis-, konden volgende generaties veiliger eten. Maar heden ten dage is de voedselveiligheid zo groot dat we onbekommerd kunnen kiezen. Toch zijn er velen die steeds teruggrijpen naar het bekende.

Het is met voedsel niet anders dan met muziek: veel mensen willen de liedjes die ze uit hun jeugd en pubertijd kennen steeds weer terughoren. 

Ik kies dus voor wat ik niet ken en zo ligt deze week een reep van het merk Chocolate Naive voor me. Het onbekende hieraan is voor mij de durian fruit, die ik alleen ken als de mythisch stinkende vrucht uit Zuidoost-Azië. Voor deze dark milk chocolade hebben de makers uit Litauen een cacao blend gemaakt waar zij helaas geen verdere toelichting over geven. Deze reep heeft 61% vaste cacaobestanddelen en 6% durian. In hoeverre de typische smaak van de vrucht tot zijn recht komt kan ik dus niet beoordelen, ik zal me op de combinatie moeten concentreren.

Meteen na het openen komt mij een sterke geur tegemoet. Ik ruik een intensieve geur van zowel hazelnoten als van macadamianoten. Verder doet de geur me ook denken aan de koffiegeur zoals die in sommige oude blikken blijft hangen.Niet onverwacht is de kleur voor een melkreep vrij donker. De krak is heel licht en helder, de breuk wel mooi strak. Terwijl de reep als sneeuw voor de zon wegsmelt op mijn tong, proef ik een geweldige combinatie van Limburgse stinkkaas, met pittige shiitake paddenstoelen, hazelnoot en koffie. Verbluffend is de werking van de suiker en de cacao, die naar mijn mening mooi in balans zijn met al die overige smaken. Terwijl ik steeds verwacht dat de smaak na verloop van tijd ergens een afslag richting een zuur zal gaan nemen, gebeurt dit niet en zo blijft uiteindelijk ook de nasmaak hangen in het kaas/noten-spectrum. Die nasmaak blijft dan best wel lang hangen. Werkelijk een feest om deze reep te proeven. Enige kleine kritieke puntje zou het wat stoffige mondgevoel kunnen zijn, maar een kniesoor die bij al deze aroma's daar op let.