Een groot feest heet een festival en zo'n feest geef je om iets te vieren. Op het EuroBean festival, dat twee weken terug op de Rochsburg in Duitsland plaats vond, vierden chocolademakers hun vak.
Meer dan enig ander chocoladefestival is het EuroBean festival het feest waar de bean-to-bar makers zichzelf kunnen vieren. In mijn beleving staat op Chocoa (Amsterdam) vooral de cacaoboon centraal met alles er omheen: de handelaren, het klimaat, transport, de opslag met op enige afstand daarvan enkele chocolademakers. Op de Salon du Chocolat (Parijs) zijn het vooral de chocolatiers die met hun indrukwekkende creaties de meeste aandacht naar zich toe trekken. Maar op het EuroBean festival liggen de zaken dus anders, daar zijn het personen als Alastair en Frederika Gower (Chocolate Tree), Mark Schimmel (Krak Chocolade) en natuurlijk Julia Zotter (Zotter) die de sterren van het bal zijn. Natuurlijk heeft het organiserende echtpaar Patrick en Peggy Walter van Choco del Sol een paar slingers rond het kasteel opgehangen in de vorm van een fijn randprogramma. Bijna elke maker geeft een kleine presentatie net als Uncommon Cacao en Timbercoast ( de organisatie achter zeilschip Het Avontuur). Uit de aanwezigheid van de twee laatstgenoemde gasten kun je aflezen dat het ethische aspect van groot belang is voor de organisatie. Maar voor mij als chocoholic is dit het festival waar ik ongegeneerd kan uitkomen voor mijn liefde voor de chocoladereep. Ik hoef niet naar chocoladefonteinen te kijken, geen bonen te ruiken of vreemde bonbons te proeven. Op de Rochsburg kan ik chocoladerepen proeven en kopen zo veel als ik wil. EuroBean is het feest van de reep.
Een opvallend verschijnsel is de koopbereidheid van de EuroBean bezoekers. Alle makers die ik sprak vertelden over de goede verkoop en de vreemde ervaring dat er niet over de prijs gezeurd werd. Ik bedenk daarbij dat het publiek op EuroBean niet uit hele of halve kosmopolieten bestaat zoals in Amsterdam of Parijs. Dit festival vindt plaats in
Lunzenau, een dorpje met precies 4454 inwoners ergens
in the f**** middle of nowhere. Mensen uit de wijde omgeving komen op deze burcht o.a hun kerstkado's voor de hele familie kopen. Hoe dan ook, ik vond het een feest en raad iedere chocoholic aan volgend jaar het eerste weekend van augustus naar zuidoost Duitsland te rijden. Praktische tip: neem contant geld mee, hier is de betaalautomaat nog een apparaat uit de toekomst.
De repen van deze week heb ik natuurlijk van het EuroBean festival meegenomen. Beide zijn van Zwitserse makers en voor mij nieuwe namen.
Kürzi Kakao uit Schlieren bij Zürich en
Cacao de Corazon uit Appenzell (wellicht kom ik nog eens op deze makers individueel terug.) Van beide merken heb ik vreemd genoeg een "roze" reep te pakken.
-Kürzi Kakao, Rosa Hibiskus-Ingwer Schokolade, Limited Edition. Dit is dus een witte chocolade die door de toevoegingen gekleurd is. De cacaoboter komt van de Dominicaanse Republiek, meer info is er niet. Deze reep is werkelijk een feest voor het oog. Prachtige vormgeving, naast die roze glanzende kleur natuurlijk. Wel zie ik op de achterkant opvallend veel luchtbellen. De krak is bij 22 graden kamertemperatuur geheel verdwenen, je kunt deze reep beter vouwen dan breken. Aan de geur kun je het al herkennen, je hebt hier met een smaakbom van doen. Ik ruik de gember met de florale toevoeging van de hibiscus. Eenmaal op de tong schieten de smaken alle kanten op. Er zit veel meer friszuur van bloemen in dan gedacht, echt een shock.De
Erdmandeln (Knolcyperus), die wij kennen als tijgernoot, dringt zich als tweede smaak op. Voor mij vergelijkbaar met een lichte hazelnootsmaak. Meteen daarna knalt scherp en haast overdadig de gember door mijn keel omhoog tot in mijn neus. Het stukje dat ik proefde is in no time weggesmolten, maar de nasmaak is van extreem lange duur. Die nasmaak is geen chocoladesmaak, maar juist het scherpe van die gember met daarbij veel zuur is wat hoog in mijn mond blijft hangen. Deze reep is een vreemde, maar lekkere smaakbeleving
-Cacao de Corazon, La Vie En Rose: mooie naam voor een roze reep. Dit is een melkreep die roze is gekleurd. Met kleine lettertjes staat vermeld dat dit geen RUBY is .....gelukkig maar. De cacao is een Trinitario Lavado uit Oaxaca, Mexico. De geur is hier een stuk romiger en dat komt natuurlijk van de Zwitserse melkpoeder. Ook deze reep heeft geen krak, wat wil je, het tweede ingrediënt is de toegevoegde cacaoboter. De geur is een zeer milde cacaosmaak, als bij zo'n een kindersurprise-ei met daarboven veel sterker een fruitaroma, framboos met wat limoen. Vol romig smelt deze reep makkelijk weg. Het eerste wat ik proef is die room, bijna slagroom. De frisheid van de frambozen komt pas in tweede instantie naar voren. Om werkelijk licht te worden werkt de room echter te veel als een rem op de smaak, het fruit komt net niet los. In de nasmaak blijf ik dan op een soort van kauwgumachtige, yoghurtsmaak hangen. Wellicht zijn er liefhebbers voor deze reep, maar mijn lieveling gaat het niet worden.
Roze repen, witte repen, bruine repen. Mijn persoonlijke feestje op EuroBean was een
Taste with Colour sessie ouder leiding van Hazel Lee. Smaak zonder kleur is voor mij onvoorstelbaar. Maar niet alle kleuren smaken even lekker.
Reacties
Een reactie posten