Waarom ik op Chocoa geen emulgator wil tegenkomen

Voor wie het nog even wil nalezen: een emulgator is een stof die helpt niet of moeilijk mengbare stoffen toch te laten mengen tot een massa die we dan een emulsie noemen. In chocolade komen we zowel soja-  als zonnebloemlecithine tegen, die als zodanig worden gebruikt. De meningen over het gebruik hiervan zijn verdeeld, maar in deze discussie wil ik nu niet belanden. Ik wil het hebben over de chocolade-industrie die zelf als een emulgator werkt. Deze industrie vermengt onverenigbare zaken als chocolade, cacao en cacaopulp met thema's als kinderarbeid, mensenhandel, ontbossing en armoede tot een ondoorzichtbare emulsie.

Voor de tiende keer gaat Chocoa plaats vinden. Van 23 tot 25 juni komen de chocoladelanden van de wereld weer samen in Amsterdam. Het publieksevent, het festivalweekend, is helaas komen te vervallen, maar de drie dagen die overblijven voor de professionals zijn weer goed gevuld met het chocolate makers forum, masterclasses en natuurlijk de Amsterdam Sustainable Cacao Conference. Waarover wordt gesproken? Ja, die moeilijk te mengen thema's dus, die emulsie van cacaoproducten vermengt met wat de cacao-industrie heet. Ik mag er voor de vijfde keer bij zijn en verheug me er op zowel oude bekende als voor mij nieuwe gezichten te ontmoeten en vragen te kunnen stellen. Maar ik maak me sterk dat de vragen die ik de komende dagen ga stellen ook tien jaar geleden al zijn gesteld. Ga ik even op het internet zoeken dan zie ik dat Tony's Chocolonely al in 2005 is opgericht. Hun doel, de industrie te veranderen, bleek weliswaar zeer lucratief, maar grote veranderingen binnen de industrie blijven uit. En zo zullen op CHOCOA weer chocolade en armoede in dezelfde zin genoemd worden....Schande!!! 

Vragen stellen en samen praten is natuurlijk altijd goed en ik ga dus vol verwachting weer naar CHOCOA. Ik hoop daar in plaats van een emulsie een oplossing aan te treffen. Bij een oplossing zijn het de verhoudingen tussen de gemengde stoffen, die ervoor zorgen dat het een in het ander oplost en er een helder en homogeen eindproduct overblijft. 

Een van de jaarlijks terugkerende onschuldige thema's op CHOCOA zijn de laatste trends in chocoladeland, waarbij het vaak over de inclusies gaat. Al blijft voor mij puur altijd favoriet, ik proef ook graag eens wat anders. En dus heb ik van de Chocolatemakers twee van hun repen met inclusies gehaald.

- Chocolatemakers, Surprise Popcorn, Puur. Een beetje verwarrend is de informatie op de verpakking wel. Ik lees dat voor deze reep de 60% Peruaanse Armayari chocolade is gebruikt en daar aan zowel zoete als zoute mais-popcorn is toegevoegd. Als ik dan de ingrediëntenlijst lees staat daar ten minste 54% cacaobestanddelen. Hoeveel procent blijft dus onduidelijk, maar dat het een pure reep is kunnen we vaststellen. 

De geur is verrassend, ik ruik letterlijk een zoete en zoute prikkeling in mijn neus met daarachter een chocoladegeur van vooral rijp donker fruit. De krak is prima, natuurlijk kruimelt een reep met inclusies wat meer. De reep smelt redelijk vlot, maar ik vind dit een reep om wel op te kauwen. Het fijne effect van de popcorn in je mond werkt prima. Ook de afwisseling van zoet en zout is goed bedacht, al is de gehele indruk toch overwegend zoet. Daar werkt de chocolade ook aan mee. De diepe warmte die deze chocolade van zichzelf heeft sluit goed aan bij het nootachtige karakter van de gepofte mais. Ik vind het een zeer geslaagde snoepreep. Wel vraag ik me af hoelang de popcorn lekker knapperig blijft in een reep. Een paar maanden oud zou ik 't misschien niet meer eten. Meteen verorberen is hier de beste optie.

- Chocolatemakers, Puffy Ginger, Puur. Ook bij deze reep is dezelfde Peruaanse cacao gebruikt, en weer die verwarring, want nu staat er bij de inhoud: tenminste 55% cacaobestanddelen. Als puffy effect is er gepofte quinoa toegevoegd. 

Hier treedt de geur van de gember direct op de voorgrond. Ik ben een gemberliefhebber dus geen probleem. Bij deze reep twijfel ik, kauwen of toch smelten. Al kauwende krijg ik weinig mee van de quinoa, dus dan maar laten smelten. Hierbij geeft de gember een soort van  klein straaltje zinnenlicht aan het einde van een diepe donkere chocoladezee. Ik vind in deze reep nu werkelijk het zoete te overheersend. Het beetje licht van de gember valt vooral op omdat er verder een tekort aan heldere fruit of zuur smaken is. Wat mij betreft was een duidelijkere keuze voor scherpte, lees meer gember, overtuigender geweest. Trendy is deze reep vast wel, maar mijn lieveling gaat hij niet worden.