Zijn chocoholics kind gebleven?

Chocolade kent geen leeftijd. Een van de mooie eigenschappen van chocolade is dat elke leeftijd dit genotsmiddel kan eten zonder zich ervoor te hoeven schamen. 

Mijn kleine nichtje van vier wordt net zo enthousiast bij het zien van haar beker chocolademelk als ik bij de mijne. En de chocoladetopping peutert ze met veel genoegen met haar kleine vingertjes van de taart af om daar apart van te kunnen genieten. (Als niemand oplet doe ik dat ook.) Zijn chocoholics dan volwassenen wier smaak op het niveau van een vier jarige is gebleven?  

De meest geliefde chocolade onder volwassenen is toch melkchocolade en net als voor kinderen blijft chocolade een soort van luxe traktatie. Zaken als smelt, mondgevoel en inclusies zijn voor kinderen net zo belangrijk als voor volwassenen. Verschillen zie je pas boven de 60% cacaobestanddelen, een grens die vaak pas na de puberteit gepasseerd wordt, maar lang niet door iedereen. Met de ronding van de hogere percentagegrens neemt het geneuzel over zaken als een citrus- of koffiearoma soms extreme vormen aan. Zulke volwassenen heten foodies, freaks en chocoholics. Ik doe zelf volop mee aan dat geneuzel, maar misschien ben ik gewoon net zo gek op chocolade als mijn nichtje, maar wil ik dat wat moeilijker verpakken om de schijn van serieusheid op te houden. 

De bean-to-bar beweging doet ook erg graag mee aan die serieuze uitstraling. Prachtige repen met op de verpakking veel informatie voor neuzelende freaks. De andere optie is een luxe verpakking voor dat bijzondere traktatiemoment. Wat ik echter zelden zie zijn verpakkingen gericht op kinderen. Zien de bean-to-bar makers hun exclusieve repen niet graag in handen van peuters wegsmelten of schatten ze de prijs als te hoog in om als snoepje te worden gekocht? Industriële makers spelen juist in op kinderen en weten daar met een paarse koe soms levenslang klanten mee te binden. 

 

Ik proef deze week twee repen met een zeer kindvriendelijke verpakking van het Hongaarse merk Rózsavölgyi Csokoládé. Ik ken dit merk van de werkelijk prachtig uitziende repen. Deze kleine reepjes zijn nieuw voor mij. Slechts 30 gram zwaar passen ze in de trend van downsizing waar veel luxe levensmiddelen mee werken. Door hun verpakkingen te verkleinen kan de vraagprijs nog vriendelijk blijven. Zo is de grens van €5,00 voor een reep chocolade voor veel klanten toch een hindernis. 

Alhoewel alleen de 75%-reep Small Gorilla heet, staat toch op beide verpakkingen dat met de verkoop van de reep het Dian Fossey Gorilla Fund wordt ondersteund. Maar enigszins verwarrend wordt het als ik op de verpakking lees dat de reep de dieren in Kongo ondersteunt en als in de volgende regel staat dat de cacao uit Mababu in Tanzania komt. Kijk ik dan op de website van small-gorilla dan lees ik dat de cacao uit de Sambirano vallei op Madagaskar komt. Wat betreft de 50%-melkreep staat er dat de kinderen van de makers deze reep hebben gecreëerd. Ze hebben cacao uit Venezuela gebruikt, op de verpakking staat geen herkomst vermeld. Opvallend: deze reep vind ik terug onder de 'seasoned bars'. De makers, kennelijk strak in de leer, zien vanille als een smaaktoevoeging, terwijl dit in de industrie een standaardoplossing voor slecht te pruimen chocolade is. Ik ga maar eens proeven.  

Tejcsokoládé, 50%, Milk. Met de dunne geur van hazelnootpasta en een decente bloemengeur (de toegevoegde vanille) stelt deze reep zich zeer bescheiden op. De reep voelt werkelijk botervet aan, de krak klinkt helder. Het mondgevoel is puur genot, vanwege al dat vet. Wel moet ik opletten, want voor je het weet smelt deze reep weg. De smaak is dan toch heel bijzonder. Eerst krijg ik de indruk van aromatische, frisse sinaasappelschillen. Vrij vlot verdicht de smaak en kom ik op rozijnen en havervlokken, maar alles blijft bijzonder licht van karakter. Gelukkig is de zoetheid niet alles overheersend. Volgens mij een echte snoepreep, voor jong en oud.

Small Gorilla Chocolate, zo heet mijn tweede reep en is een 75%-reep. Waar de cacao vandaan komt weet ik dus niet zeker. De geur is hier dik en stroperig, een kersenaroma, maar ook gerookte ham. De krak is ferm. In mijn mond neemt deze reep veel plaats in. De dikke aroma's melden zich direct. Er zit een zuur in dat ik houtig noem en dat afwisselend met een aardebitterheid op de voorgrond treedt. Deze reep  balanceert op het randje van astringent. Daarbij moet opgemerkt worden dat het droge mondgevoel versterkt wordt door de korrelgroote van deze reep. Ik kan op mijn tong de losse partikels voelen. Misschien toch minder een kinderreep dan de verpakking suggereert.   

Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Ik zie daar nog wel mogelijkheden voor craft-chocolate makers.