Chocoholics zijn globalisten

In een tijd waarin miljardairs voor hun plezier reisjes buiten onze dampkring boeken en een enkeling al knutselt aan zijn reis naar Mars voel ik mij als globalist een provinciaaltje. Bean to bar repen kopen geeft mij dan ook vaak het gevoel regionale producenten te ondersteunen.  

Blijven we met onze voeten op deze aarde. Volgens mij is elke rechtgeaarde chocoholic een globalist. Zonder globalisatie geen lekkere chocoladerepen. Hoe klein mijn wereld is blijkt wel uit het feit dat ik bij bijna elke reep weer een nieuw stukje van de wereld ontdek. Zo liggen er nu twee repen met de naam Marañón erop voor me. Ik wil het niet weer over het thema verwarring hebben, maar op de ene reep staat Marañón Vally op de andere alleen Marañón en daaronder Peru. Wat blijkt: Marañón is geen cacaosoort, het is de naam van een rivier in Peru. En ergens langs het stroomgebied van deze rivier is een canyon waarin Nacional cacaobomen staan, die zowel ziektes als genetische vermenging hebben ontlopen en dus tot wel 100% zuiver bleken te zijn. Op de site van Maranon Chocolate kun je het hele verhaal hierover lezen. Uiteindelijk is hier een handel in cacao uit ontstaan met als bedrijfsconcept Marañón als merknaam voor deze zeer zuivere Nacional cacao op de markt te brengen. Dat dit concept succesvol is blijkt wel uit het aantal chocolademakers die met deze cacao werken. 

Voor wie graag bean to bar chocolade koopt, lijkt Marañón bijna een standaardcacao.

Met wereldwijd enkele honderden chocolademakers, die voor het creëren van hun unieke craftchocolaterepen allemaal vissen in die kleine vijver van vier tot zes procent van de wereldcacaoproduktie die zich fine flavor mag noemen, is het dus niet verwonderlijk regelmatig dezelfde cacao bij verschillende makers tegen te komen. Voor een chocoholic heeft dit voordelen, want door het grote aantal variabelen in de bewerkingsprocessen van cacao blijft het mogelijk je als chocolademaker te onderscheiden. En die verschillen kun je dan gaan proeven....

Maar om de ene chocolademaker van de andere te kunnen onderscheiden, hun kennis en kunde te kunnen proeven, moeten deze makers wel openheid van zaken geven over hoe en waarmee ze gewerkt hebben. Want hoe leuk het vergelijken van twee repen Marañón ook is, zonder de details is het appels met peren vergelijken. Is de reep van dezelfde cacao-oogst? Welke suikersoort is er gebruikt? Hoe lang is er geroosterd en geconcheerd? Vragen waar niet alle makers een antwoord op geven en waar een chocoholic mee moet leren leven. 

Voor nu heb ik dus twee Marañón repen van twee makers. De eerste is van  Chocolate Tree, de Schotse chocolademaker waarvan al regelmatig op dit blog repen zijn besproken. Mijn tweede reep Marañón is van een, voor mij, nieuwe chocolademaker: Truly Chocolate uit München. Beide makers wonnen met deze repen ooit een bronzen medaille bij de Academy of Chocolate. Chocolate Tree in 2015 en Truly Chocolate in 2021. Sorry beste makers, ik ga me dan altijd afvragen of deze prijzen nou voor de makers of voor de bonen zijn? ...........Laat ik maar gaan proeven.

Chocolate Tree, Marañón, Peru 60%, Milk. We hebben hier dus met een dark milk reep van doen. Opvallend hoogglans politoer, lacht deze reep mij tegemoet. De krak is strak. De geur bestaat vooral uit fruitaroma's met vooraan een kersengeur. Meng er nog een beetje cederhout bij en echt, deze reep ruikt als een kindersnoepje. (Een sterk contrast met de Truly reep.) Het smelten neemt even wat tijd in beslag en dan komt de melk naar voren. Met het opkomen van de beetje weeïge smaak van het melkpoeder verdwijnt langzaamaan het fruitige uit de smaak en een zoete karameltoon blijft tot slot hangen. Hier geen droog mondgevoel, maar juist een crèmige vetheid die past bij de smaak. Het comfortgehalte van deze reep ligt vrij hoog, voor mij is ie net wat te zoet. 

Truly Chocolate, Marañón Vally 74%: de geur van deze mat ogende reep heeft een kruidig karakter. Ik ruik gemalen kruidnagel en witte peper gecombineerd met een beetje koffie. De krak is niet overweldigend. Rustig komt de smelt op gang. Mij valt vooral het droge mondgevoel bij deze reep op, dat bijna stoffig op de tong is. Na herhaald proeven moet ik zeggen dat de spanning in de smaak bij deze reep aan het begint van het proeven te beleven is. Ongeveer een halve minuut lang zweeft de smaak tussen hout/whisky, met als contrast gras/hooi/specerijen. Daarna neemt die hout/whisky kant het over en gaat de smaak steeds zwaarder naar gebrande koffie overhellen. Terwijl mijn mond steeds droger wordt, bedenk ik dat dit niet een typische astringente smaak is. De reep is gewoon droog, bevat weinig vet en de korrelgrootte is te voelen. Er ontbreekt mij een zuur in de smaak. De nasmaak is koffie, punt.  

Chocolade maakt mijn wereld klein en dat smaakt heerlijk.