ChocoladebloG

Hoe ver ga je in het doen van concessies om een compromis te bereiken? Elke chocolademaker heeft dagelijks te maken met het doen van concessies en het vinden van een compromis. Is het niet in het productieproces, dan wel in de bedrijfsvoering. Compromissen hebben de naam slap te zijn, terwijl een onder ideale omstandigheden gesloten compromis een samenwerkingsvorm is, waarin alle partijen de argumenten van alle partijen zoveel mogelijk respecteren, zonder zichzelf te verliezen. Zo'n samenwerkingsvorm wordt dan door alle deelnemers gedragen en gesteund en zou de meest soepele oplossing moeten brengen waarbij er geen sprake van verliezers of winnaars is.  De cacaoprijs is bijvoorbeeld een compromis waarmee elke chocolademaker zich bezighoudt. Onder ideale omstandigheden, dus op een echt vrije markt, zou de prijs van een product het schoolvoorbeeld van een compromis moeten zijn. Echter, we weten allemaal dat de cacaomarkt (maar ook de chocolademarkt) verre van ideaal is. Ze zijn niet ...

Wereldwijd heeft chocolade zich een plaats in de meest diverse culturen weten te verwerven.  In de duizenden jaren waarin cacao al onder ons is heeft dit product vele rollen gespeeld. Variërend van voedsel voor de godengelijke vorsten tot betaalmiddel voor tomaten en van smaakmaker van je rijstepap tot kindersurprise. Chocolade vervult al deze rollen.  In onze westerse cultuur is de gemiddelde kwaliteit van chocolade flink aan inflatie onderhevig geweest, maar nog steeds is de smaak een traktatie voor jong en oud. En zowel de industriechocolade als de repen van de craft chocolate beweging werken graag met het beeld van luxeproduct. (Gouden letters zijn nog steeds de meest gebruikte schriftsoort op verpakkingen.) Een bijzondere rol die chocolade vervult is die van troosteten. Chocolade is door het tryptofaan in de cacao, dat wij met het eten omzetten in serotonine, troosteten numero uno.  Deze zeker niet onbelangrijkste rol heeft er misschien wel toe bijgedragen dat we nu...

De vraag: "Wat is een verantwoorde reep?" zou moeten zijn: "Voor wiens verantwoording komt deze reep?".   Toen Teun van der Keuken in 2003 zichzelf aangaf voor het eten van een paar repen chocolade, waarna hij zich schuldig achtte aan het instandhouden van slavernij, legde hij als antwoord op bovenstaande vraag de verantwoordelijkheid bij zichzelf, dus bij de consument. Wat toen als een onmachtig gebaar van nobelheid grappig over kwam, bracht de discussie over het doorschuiven van de verantwoordelijkheid binnen de chocolade-industrie weer eens goed in het nieuws. Hij stelde de vraag: "Voor wiens verantwoording komt deze reep?". Die discussie, die ook toen niet nieuw was, heeft nu eindelijk die groepen mensen bereikt die uit hoofden van hun functie verantwoordelijkheid dragen: politici en bestuurders. En daarmee zijn we bij het enige lichtpuntje aangekomen dat ik in de  Cocoabarometer  2020 van het VOICE Network kan ontwaren.  Zoals elk jaar is ook dit jaar...

Al ben ik meestal in mijn chocoladekeus zowel letterlijk als figuurlijk een purist, ook mij fascineren natuurlijk de combinatiemogelijkheden van chocolade. Maar vrij naar Johan Cruijff zou ik willen zeggen: "Je gaat het pas proeven als je het door hebt".  "Door hebben" wil in dit verband voor mij zeggen, begrijpen waarom de maker uitgerekend die smaak of smaken aan zijn chocolade heeft toegevoegd. Chocolade is van zichzelf al een complex van verschillende smaken. Wie hier iets aan toe wil voegen moet van goede huize komen om overtuigend te zijn.  Mij overtuigen die combinaties die ook werkelijk combineren. Anders gezegd: in het samenspel van smaken zou zowel de chocoladesmaak, als de smaak van het toegevoegde product, de ruimte moeten krijgen zich te ontplooien tot een aanvulling, contrast of een verrijking van elkaar.  Om volgens deze wijze tot een goede beoordeling te kunnen komen zou je daarom alle ingrediënten in hun  zuivere vorm moeten kennen.  Helaas voor...