Wereld Chocolade Dag: een multiculti feest

Onze multiculturele samenleving staat behoorlijk onder druk. 

Ik, als chocoholic, zie de waarde van deze samenlevingsvorm dagelijks in, want chocolade is bij uitstek een product van een uitgebreid multicultiproces.

Op 7 juli is het Wereld Chocolade Dag. Op deze datum in 1550 zou cacao aan het Spaanse hof zijn geïntroduceerd, om vandaar zijn zegetocht door Europa te beginnen. 

Gedurende deze opmars heeft het gebruik van  cacao vanuit diverse Europese regio's invloed ondervonden en is het vervormd van een bitter, kruidig drankje voor de elite tot een helaas vaak veel te zoete, vette hap die spotgoedkoop te verkrijgen is. 

De chocoladecultuur zoals we die nu kennen, kunnen we dus een inter-europees multicultureel erfgoed noemen.

 

De Franse bijdrage aan de chocoladecultuur zou ik willen samenvatten in twee begrippen.

Als eerste het ontstaan van de single origin repen door de firma Bonnat. De gehele craft chocolate-beweging vindt hierin zijn oorsprong. 

Als tweede begrip zou ik het woord cultuur willen gebruiken. Al werd chocolade al in 1615 door Anna van Oostenrijk als bruid van Lodewijk de XIII aan het Franse hof geïntroduceerd, het werd niet meteen een succes. En al eten de Fransen lang niet zoveel chocolade als bijvoorbeeld de Zwitsers, Duitsers of Engelse consumenten, er is geen land op de wereld waar eten een zo hoge plaats in het culturele landschap inneemt als Frankrijk. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hun chocolatiers, evenals de grote chef-koks, worden gevierd als sterren en hun namen als begrippen in gouden letters worden geschreven. Daarbij moet wel gezegd dat de meeste chocolatiers geen chocolademakers zijn, maar kunstenaars die werken met andermans chocolade.

Voor deze week heb ik twee repen die multiculti Parijs als overeenkomst hebben. 

Het merk Metizo, slechts enkele jaren geleden opgericht door het topmodel Avril Guerrero en haar vriend Adrien. Zij nam na het overlijden van haar grootvader de cacaoplantage in het noordwesten van de Dominicaanse Republiek over, die al 70 jaar in familie bezit was. Op deze plantage wordt biologisch en zo duurzaam mogelijk gewerkt. De repen worden uiteindelijk in Parijs gemaakt, terwijl er wel de mooie term soil to bar op de verpakking staat. 

Die verpakkingen zijn zeer opvallend en van de hand van Amandine Delaunay. Zij brengt in de verschillende gezichten de diversiteit achter deze reep tot uitdrukking. Deze diversiteit zit ook in de naam Metizo, een samenstelling van het Spaanse mestizo en het Franse métis. 

De tweede reep die ik heb is ontstaan uit de samenwerking tussen de Parijse chocolatier Christophe Berthelot-Sampic, oprichter van Atelier C, en de bekende Planteur Chocolatier Robert uit Madagaskar. Laatst genoemde bezit meerdere plantages op Madagaskar en heeft eerst genoemde uitgenodigd recepten te ontwikkelen die van elke plantage het eigen karakter naar voren laten komen. Al met al levert Robert niet alleen de bonen, hij maakt ook de reep in zijn fabriek op Madagaskar, maar dus naar het recept van Christophe. De verpakking van de Ferme Ambohimena 75% van Chocolaterie Robert geeft alle info die een chocoholic gelukkig maakt. 

Beide repen zijn mooie voorbeelden van samenwerking en vernieuwing. Maar nu proeven.

De metizo 78% reep is donker van kleur en ziet er wat mat uit. De geur heeft wat weg van koffie, maar wordt vooral door het bloemige van de gebruikte vanille overheerst. De krak is stevig en strak. Bijna meteen begint het smelten en de reep geeft een fijn mondgevoel. Natuurlijk proef ik als eerste weer de vanille. Dan valt me op dat de reep gelukkig niet te zoet is en dat er best nog wel een bitterheid in deze reep aanwezig is die zich niet laat wegdrukken door de vanille. (Ik blijf het gebruik van vanille jammer vinden voor de chocolade.) Deze bitterheid is als de tannine in een wijn waarin die zich niet meteen openbaart, maar de smaak toch zijn volheid geeft. De nasmaak ervaar ik als niet al te indrukwekkend. Een prettige reep voor de beginnende eter van pure repen.

Ferme Ambohimena 75% heet de tweede reep. Een vreemde matheid ligt over deze reep die vrij licht van kleur is. De geur is een beleving waar je de tijd voor moet nemen. Er ligt een zoetheid maar ook een prikkeling in van geroosterde granen en noten. Eindelijk weer eens een krak als een kanonskogel. Al begint het smelten meteen, het neemt toch een flinke tijd in beslag. Ik kan dus lekker lang genieten en veel proeven. De eerste smaak die bij mij binnenkomt is wat friszuur, hoog tegen mijn gehemelte. Een frisheid die mij aan sauerkirchen doet denken. Daaronder is genoeg ruimte voor die noten- en granensmaak. Voor mij zijn het paranoten en havermout. Het droge karakter dat deze reep voor mij heeft doet mij aan groene thee denken. Al is het een hele mond vol van smaken, alles speelt zich af binnen een mooie bandbreedte aan mildheid. In de nasmaak, die misschien wel het mooiste is aan deze reep, blijven alle smaakelementen lang nagalmen. Heel langzaam verdwijnt deze reep van mijn tong.  

Wereld Chocolade Dag of niet: elke dag met chocolade is een feestdag.