Om je op te verheugen
Over een week is het zover, dan is de Beurs van Berlage weer het toneel van het Chocoa Festival.
Voordat ik op dit festival over ga tot de aanschaf van een nieuwe stapel repen, wil ik eerst nog de laatste resten uit mijn voorraad verwerken. De toegevoegde waarde van het Chocoa Festival ligt echter niet in het aanbod van chocoladerepen. (Om aan goede chocolades te komen zijn er gelukkig eenvoudigere mogelijkheden, bijvoorbeeld online: Chocoladeverkopers en The Chocolate Shop.)
Nee, het belang van het Chocoa Festival zijn de mensen.
De mensen die je vertellen waarom zij die bepaalde chocolade op die bepaalde manier maken. Mensen die zich druk maken over smaak, over cacaobomen en -soorten. De specialisten op het gebied van fermentatie, roosterprofielen, tastings en parings, maar ook de handelaren die zich met fair trade, kinderarbeid of biodiversiteit bezighouden. Ja, al die mensen, die samen dat maken waarnaar wij chocoholics zo verlangen.
Zonder iemand tekort te willen doen, de mensen waar ik me het meest op verheug is het team van Tan Bun Skrati uit Suriname. Waar ik verder naar uitzie op dit festival?
De nieuwe Krak reep van Cubaanse cacao, de repen van Taucherli die ik mag proeven, maar ook de onbekende namen op de deelnemerslijst trekken mij. Ik ben benieuwd naar de baristamasterclass met Peter Hernou, georganiseerd door de High Five Company en ik zie uit naar een bezoek aan Daarnhouwer. Het belooft weer een spannend festival te worden.
Dat er tijdens al die ontmoetingen chocolade geproefd wordt en er natuurlijk weer onvoorstelbare stapels repen en aanverwante chocolade-artikelen mee naar huis gaan is niet te vermijden.
Maar eerst twee repen die plaats moeten maken voor wat nieuws, beide van Jamaicaanse cacao gemaakt.
In 2017 is de Pure Chocolate Company opgericht door het echtpaar Rennae Johnson en Wouter Tjeertes. Al vermoed ik een Nederlandse connectie, zij produceren op Jamaica. Op zowel de website als op de verpakking staan woorden als fair trade, biologisch en farm to bar. Het woord traceability wordt dan ook nog genoemd, maar de makers geven geen andere mogelijkheid aan de consument dan hun op hun woord te vertrouwen. Ik zou graag een concretere invulling van het begrip traceability willen zien, want zien doet geloven. Opvallend is verder het begrip farm to bar. Ik denk dat zij hiermee willen laten weten dat zij wet beans (natte bonen) van de boeren kopen om die dan zelf te fermenteren. Tot slot raak ik bij hun nog in verwarring over het gebruikte begrip single origin op de verpakking. Op de website staat vermeld dat ze een mix van Criollo en Trinitario bonen gebruiken. Komt dan de mix van één plantage of is de reep toch van één van de twee soorten gemaakt en zijn ze alleen vergeten te vermelden welke daarvan voor deze reep gebruikt is.
Ik ga de Pure 75% proeven. Oh, wat een geur! Ik doe de verpakking open en ik ruik bananen, rijpe kookbananen. De reep is mooi donker gekleurd, maar wel wat mat. De achterkant laat de nodige luchtblaasjes zien. De krak is stevig. Ik ruik nog eens en ik denk plotseling aan aardbeienjam; de zoetheid is sterk aanwezig in de geur. Voor het smelten heeft deze reep wel wat tijd nodig. Ik bijt er een paar keer op en dan komt de smaak los, veel milder dan verwacht. Schwarzwälder Kirschtorte zou ik het willen noemen. Er zit rood fruit in (maar denk niet aan vers fruit) dat is gemengd met een vrij neutrale chocoladesmaak en heel veel zoet. Dan krijg je zo'n taart die iedereen wel min of meer lekker vindt. Geen zuren of bitters die je verbazen en ook geen overweldigend mondgevoel. De nasmaak is echt met een paar minuten weg. Een uitgesproken aroma of roostering lijkt me hier bewust ontlopen. Jammer, ik denk dat er meer uit deze bonen te halen zou zijn.
Van de ons bekende Georgia Ramon heb ik de Jamaica 74% Trinitario special edition. Natuurlijk ziet zijn reep er prachtig uit. De geur houdt mij bezig, die helt van kardemom naar een sterke oregano met ook iets van zwarte peper erbij. Lichtjes breekt deze reep, er is bijna geen krak. Met heel even wachten komt dan de het smelten op gang en is de verrassing kompleet. Opvallend fris, zo is het eindresultaat wanneer de kruidigheid van deze reep zich heeft ontplooit. Het kruidenmelange dat ik rook vermengt zich als smaak met de milde chocolade en verwordt tot een mint-aroma, om na verloop van tijd als een herinnering op de chocoladesmaak te blijven liggen. Voor die chocoladesmaak heeft Georg uit zijn bonen toch ook nog wat houttonen weten te persen, waardoor er een basis is voor de kalmerende nasmaak van een kruidenbittertje.
Jamaica is voor mij een droombestemming, maar mijn ideale chocolade heb ik er nog niet gevonden. Ik zet mijn queeste voort op Chocoa.
Voordat ik op dit festival over ga tot de aanschaf van een nieuwe stapel repen, wil ik eerst nog de laatste resten uit mijn voorraad verwerken. De toegevoegde waarde van het Chocoa Festival ligt echter niet in het aanbod van chocoladerepen. (Om aan goede chocolades te komen zijn er gelukkig eenvoudigere mogelijkheden, bijvoorbeeld online: Chocoladeverkopers en The Chocolate Shop.)
Nee, het belang van het Chocoa Festival zijn de mensen.
Zonder iemand tekort te willen doen, de mensen waar ik me het meest op verheug is het team van Tan Bun Skrati uit Suriname. Waar ik verder naar uitzie op dit festival?
De nieuwe Krak reep van Cubaanse cacao, de repen van Taucherli die ik mag proeven, maar ook de onbekende namen op de deelnemerslijst trekken mij. Ik ben benieuwd naar de baristamasterclass met Peter Hernou, georganiseerd door de High Five Company en ik zie uit naar een bezoek aan Daarnhouwer. Het belooft weer een spannend festival te worden.
Dat er tijdens al die ontmoetingen chocolade geproefd wordt en er natuurlijk weer onvoorstelbare stapels repen en aanverwante chocolade-artikelen mee naar huis gaan is niet te vermijden.
Maar eerst twee repen die plaats moeten maken voor wat nieuws, beide van Jamaicaanse cacao gemaakt.
In 2017 is de Pure Chocolate Company opgericht door het echtpaar Rennae Johnson en Wouter Tjeertes. Al vermoed ik een Nederlandse connectie, zij produceren op Jamaica. Op zowel de website als op de verpakking staan woorden als fair trade, biologisch en farm to bar. Het woord traceability wordt dan ook nog genoemd, maar de makers geven geen andere mogelijkheid aan de consument dan hun op hun woord te vertrouwen. Ik zou graag een concretere invulling van het begrip traceability willen zien, want zien doet geloven. Opvallend is verder het begrip farm to bar. Ik denk dat zij hiermee willen laten weten dat zij wet beans (natte bonen) van de boeren kopen om die dan zelf te fermenteren. Tot slot raak ik bij hun nog in verwarring over het gebruikte begrip single origin op de verpakking. Op de website staat vermeld dat ze een mix van Criollo en Trinitario bonen gebruiken. Komt dan de mix van één plantage of is de reep toch van één van de twee soorten gemaakt en zijn ze alleen vergeten te vermelden welke daarvan voor deze reep gebruikt is.
Ik ga de Pure 75% proeven. Oh, wat een geur! Ik doe de verpakking open en ik ruik bananen, rijpe kookbananen. De reep is mooi donker gekleurd, maar wel wat mat. De achterkant laat de nodige luchtblaasjes zien. De krak is stevig. Ik ruik nog eens en ik denk plotseling aan aardbeienjam; de zoetheid is sterk aanwezig in de geur. Voor het smelten heeft deze reep wel wat tijd nodig. Ik bijt er een paar keer op en dan komt de smaak los, veel milder dan verwacht. Schwarzwälder Kirschtorte zou ik het willen noemen. Er zit rood fruit in (maar denk niet aan vers fruit) dat is gemengd met een vrij neutrale chocoladesmaak en heel veel zoet. Dan krijg je zo'n taart die iedereen wel min of meer lekker vindt. Geen zuren of bitters die je verbazen en ook geen overweldigend mondgevoel. De nasmaak is echt met een paar minuten weg. Een uitgesproken aroma of roostering lijkt me hier bewust ontlopen. Jammer, ik denk dat er meer uit deze bonen te halen zou zijn.
Van de ons bekende Georgia Ramon heb ik de Jamaica 74% Trinitario special edition. Natuurlijk ziet zijn reep er prachtig uit. De geur houdt mij bezig, die helt van kardemom naar een sterke oregano met ook iets van zwarte peper erbij. Lichtjes breekt deze reep, er is bijna geen krak. Met heel even wachten komt dan de het smelten op gang en is de verrassing kompleet. Opvallend fris, zo is het eindresultaat wanneer de kruidigheid van deze reep zich heeft ontplooit. Het kruidenmelange dat ik rook vermengt zich als smaak met de milde chocolade en verwordt tot een mint-aroma, om na verloop van tijd als een herinnering op de chocoladesmaak te blijven liggen. Voor die chocoladesmaak heeft Georg uit zijn bonen toch ook nog wat houttonen weten te persen, waardoor er een basis is voor de kalmerende nasmaak van een kruidenbittertje.
Jamaica is voor mij een droombestemming, maar mijn ideale chocolade heb ik er nog niet gevonden. Ik zet mijn queeste voort op Chocoa.
Peter, mooie beschrijving van deze chocolades. Probeer ook op Chocoa wat blogvolgers te vinden...Want je beschrijvingen zijn vaak heel belangrijk voor de proevers...veel succes en tot ziens, hoors...je weet wel ;-)
BeantwoordenVerwijderen