Chocoa: of zoek het zelf eens uit
Waarom zou je niet zelf eens op zoek gaan naar al die bijzondere repen die je op dit ChocoladebloG langs ziet komen?
Het kan heel eenvoudig. Bezoek het Chocoa Festival op 22 en 23 februari in de Beurs van Berlage.
Maar ik hoop dat ik voor chocoholics schrijf en bovenstaande oproep overbodig is want: dit is ons festival!
Vorig jaar, na afloop van het festival, wist ik zeker dat ik over de repen van het Filipijnse merk Auro Chocolate zou gaan schrijven. Net als iedereen op het festival was ook ik zwaar onder de indruk van zowel de repen als van de gedrevenheid van de makers Mark Ocampo en Kelly Go.
En dan gebeurt dat wat leven heet: er komt van alles en nog wat tussen, zeker in de chocoladewereld. Nu staat het Chocoa Festival 2020 voor de deur en ik moet me haasten om mijn voornemen toch nog uit te voeren.
Cacao en de Filipijnen gaan al heel lang samen. De Spanjaarden brachten vermoedelijk al rond 1670 cacao hiernaartoe. Al voordat het woord bestond was mondialisering een feit.
De plant kun je na driehonderd jaar inheems noemen. De cacaobonen zijn voor eigen gebruik of voor de export. En zo zou het nog eeuwen kunnen blijven......, MAAR chocolade maken op de plaats waar de cacao groeit zie je nu gelukkig steeds vaker.
Auro is hier een voorbeeld van. De fabriek in de Filipijnen gebruikt bonen uit de Filipijnen en alleen het eindproduct gaat de wereld over. Bijzonder bij Auro is dat ze aan alle kanten goed proberen te doen. Zij kopen hun bonen van een aantal coöperaties, maar ook van zelfstandige boeren. Door goede samenwerking en het aanbieden van scholing proberen zij de kwaliteit van hun bonen zo hoog mogelijk te krijgen. Ook het zogenaamde post-harvesting proces ondersteunen zij door bijvoorbeeld ZOTO (de specialiste op het gebied van fermentatie) om advies te vragen. De prijs die Auro voor de bonen betaalt ligt boven die van de markt, al zijn ze niet supertransparant met die gegevens. Het eindresultaat is een prachtig pallet aan cacaoproducten van couverture, callets, cacaobonen, nibs en natuurlijk repen.
Ter vergelijk heb ik twee andere merken gekozen die Filipijnse cacao gebruiken, maar zij maken hun repen in Europa.
Het tamelijk nieuwe merk Firetree Chocolate, opgericht door David Zulman en Martyn O'Dare, heeft zijn fabriek in Engeland staan. Voor één van hun repen gebruiken ze cacao van het Filipijnse eiland Mindanao. Alhoewel zij zeggen eerlijke prijzen te betalen zie ik geen fair trade labels of een andere vorm van verantwoording voor deze claim. Het woord single estate staat op de verpakking, maar ik zie geen toelichting welk estate dit dan is.
De derde reep is van Georgia Ramon oftewel Georg Bernardini. Deze bekende maker uit Bonn (D), gebruikt cacao van de Kablon Farms, één van de bekendere cacaoproducenten op de Filipijnen, wiens bonen bijvoorbeeld ook door Krak worden gebruikt. Hier weten we dus wel van welke plantage de cacao komt en we weten ook dat het een Trinitario soort is.
(Voor de goede orde: met de kaart erbij kan ik zowel de plantage die Auro vermeldt in Saloy als ook Georgia Ramons Kablon Farms vinden. Beide liggen op het eiland Mindanao. Dat is dus ook het eiland waar Firetree zijn cacao vandaan haalt. Omdat zij echter geen verdere specificatie geven weet ik dus niet of ze misschien wel bij dezelfde cacaoboer inkopen. Een claim als single estate heeft alleen zin als je me ook naam en adres geeft, anders zijn die woorden niet meer dan een paar mooie krullen op de verpakking.)
Goed dan, nu het proeven.
De Auro Saloy single estate 70% reserve 2018 ziet er prachtig uit aan de voorkant. De achterkant geeft toch een wat bobbelig beeld en voelt niet glad aan. Voor het breken moet ik even mijn best doen, krijg daar echter een krak als een kanonskogel voor terug met een breukvlak waar je een waterpas op kunt leggen. De geur is intensief zoet met daarin mooie donkere plekken van rijp fruit. Deze reep is met muscovadosuiker gezoet en ik meen dat te ruiken. Na lang snuffelen heb ik echter ook witte peper in mijn neus gekregen. Heerlijk, weer zo'n snuffelreep.
De smaak is dan verrassend veel scherper gekruid dan de geur deed vermoeden. Zeker als ik door mijn mond inadem terwijl de reep op mijn tong smelt komt de peper echt goed naar voren. Toch zit er een rijke chocoladesmaak onder, waarin zuren wel ontbreken. Pas in de nasmaak, die eeuwig lijkt te duren, laat zich een licht, fruitig zuur vinden.
Dan de Firetree single estate Mindanao Island 73%. Een mooie glans ligt over deze reep. Hier is juist wel een zuur in de geur, citrusvruchten met wat hout. Breken gaat makkelijk en de krak is licht. Op het smelten kun je wachten zo lang je wilt. De geur wekt verwachtingen die de smaak niet waarmaakt. Sorry, maar dit is een sof. Het praatje over vulkanen op de verpakking slaat nergens op als je er zo'n onbeduidende reep van maakt. Deze 73% smaakt naar nog geen 40%, een waterig smaakje van honing. Dit lijkt op een Dove reep. De nasmaak heeft een mint aroma. Koop dit niet. Ik ga mijn mond spoelen.
De Georgia Ramon Philipinen Kablon Farm 75% is gezoet met kokosbloesemsuiker. De kleur is vrij licht, de krak ook. De geur is zeer decent, maar wel weer van dat donkere rijpe fruit, zeg maar zoete dadels. Met even wachten smelt de reep en dan zit er een vreemde wending in de smaak. Een kruidig mengsel, geen peper maar ras el hanout. Maar dan gezoet en eindigend in een houtsmaak. Het mondgevoel is ietsje korreliger dan ik van Georgia Ramon repen gewend ben. Het lichtkruidige maakt de nasmaak zeer aangenaam.
Kom naar Amsterdam, bezoek het Chocoa Festival en ontdek zelf welk land of welke maker jouw chocoladehart sneller laat slaan.
Het kan heel eenvoudig. Bezoek het Chocoa Festival op 22 en 23 februari in de Beurs van Berlage.
Maar ik hoop dat ik voor chocoholics schrijf en bovenstaande oproep overbodig is want: dit is ons festival!
En dan gebeurt dat wat leven heet: er komt van alles en nog wat tussen, zeker in de chocoladewereld. Nu staat het Chocoa Festival 2020 voor de deur en ik moet me haasten om mijn voornemen toch nog uit te voeren.
Cacao en de Filipijnen gaan al heel lang samen. De Spanjaarden brachten vermoedelijk al rond 1670 cacao hiernaartoe. Al voordat het woord bestond was mondialisering een feit.
De plant kun je na driehonderd jaar inheems noemen. De cacaobonen zijn voor eigen gebruik of voor de export. En zo zou het nog eeuwen kunnen blijven......, MAAR chocolade maken op de plaats waar de cacao groeit zie je nu gelukkig steeds vaker.
Auro is hier een voorbeeld van. De fabriek in de Filipijnen gebruikt bonen uit de Filipijnen en alleen het eindproduct gaat de wereld over. Bijzonder bij Auro is dat ze aan alle kanten goed proberen te doen. Zij kopen hun bonen van een aantal coöperaties, maar ook van zelfstandige boeren. Door goede samenwerking en het aanbieden van scholing proberen zij de kwaliteit van hun bonen zo hoog mogelijk te krijgen. Ook het zogenaamde post-harvesting proces ondersteunen zij door bijvoorbeeld ZOTO (de specialiste op het gebied van fermentatie) om advies te vragen. De prijs die Auro voor de bonen betaalt ligt boven die van de markt, al zijn ze niet supertransparant met die gegevens. Het eindresultaat is een prachtig pallet aan cacaoproducten van couverture, callets, cacaobonen, nibs en natuurlijk repen.
Ter vergelijk heb ik twee andere merken gekozen die Filipijnse cacao gebruiken, maar zij maken hun repen in Europa.
Het tamelijk nieuwe merk Firetree Chocolate, opgericht door David Zulman en Martyn O'Dare, heeft zijn fabriek in Engeland staan. Voor één van hun repen gebruiken ze cacao van het Filipijnse eiland Mindanao. Alhoewel zij zeggen eerlijke prijzen te betalen zie ik geen fair trade labels of een andere vorm van verantwoording voor deze claim. Het woord single estate staat op de verpakking, maar ik zie geen toelichting welk estate dit dan is.
De derde reep is van Georgia Ramon oftewel Georg Bernardini. Deze bekende maker uit Bonn (D), gebruikt cacao van de Kablon Farms, één van de bekendere cacaoproducenten op de Filipijnen, wiens bonen bijvoorbeeld ook door Krak worden gebruikt. Hier weten we dus wel van welke plantage de cacao komt en we weten ook dat het een Trinitario soort is.
(Voor de goede orde: met de kaart erbij kan ik zowel de plantage die Auro vermeldt in Saloy als ook Georgia Ramons Kablon Farms vinden. Beide liggen op het eiland Mindanao. Dat is dus ook het eiland waar Firetree zijn cacao vandaan haalt. Omdat zij echter geen verdere specificatie geven weet ik dus niet of ze misschien wel bij dezelfde cacaoboer inkopen. Een claim als single estate heeft alleen zin als je me ook naam en adres geeft, anders zijn die woorden niet meer dan een paar mooie krullen op de verpakking.)
De Auro Saloy single estate 70% reserve 2018 ziet er prachtig uit aan de voorkant. De achterkant geeft toch een wat bobbelig beeld en voelt niet glad aan. Voor het breken moet ik even mijn best doen, krijg daar echter een krak als een kanonskogel voor terug met een breukvlak waar je een waterpas op kunt leggen. De geur is intensief zoet met daarin mooie donkere plekken van rijp fruit. Deze reep is met muscovadosuiker gezoet en ik meen dat te ruiken. Na lang snuffelen heb ik echter ook witte peper in mijn neus gekregen. Heerlijk, weer zo'n snuffelreep.
De smaak is dan verrassend veel scherper gekruid dan de geur deed vermoeden. Zeker als ik door mijn mond inadem terwijl de reep op mijn tong smelt komt de peper echt goed naar voren. Toch zit er een rijke chocoladesmaak onder, waarin zuren wel ontbreken. Pas in de nasmaak, die eeuwig lijkt te duren, laat zich een licht, fruitig zuur vinden.
Dan de Firetree single estate Mindanao Island 73%. Een mooie glans ligt over deze reep. Hier is juist wel een zuur in de geur, citrusvruchten met wat hout. Breken gaat makkelijk en de krak is licht. Op het smelten kun je wachten zo lang je wilt. De geur wekt verwachtingen die de smaak niet waarmaakt. Sorry, maar dit is een sof. Het praatje over vulkanen op de verpakking slaat nergens op als je er zo'n onbeduidende reep van maakt. Deze 73% smaakt naar nog geen 40%, een waterig smaakje van honing. Dit lijkt op een Dove reep. De nasmaak heeft een mint aroma. Koop dit niet. Ik ga mijn mond spoelen.
De Georgia Ramon Philipinen Kablon Farm 75% is gezoet met kokosbloesemsuiker. De kleur is vrij licht, de krak ook. De geur is zeer decent, maar wel weer van dat donkere rijpe fruit, zeg maar zoete dadels. Met even wachten smelt de reep en dan zit er een vreemde wending in de smaak. Een kruidig mengsel, geen peper maar ras el hanout. Maar dan gezoet en eindigend in een houtsmaak. Het mondgevoel is ietsje korreliger dan ik van Georgia Ramon repen gewend ben. Het lichtkruidige maakt de nasmaak zeer aangenaam.
Kom naar Amsterdam, bezoek het Chocoa Festival en ontdek zelf welk land of welke maker jouw chocoladehart sneller laat slaan.
Reacties
Een reactie posten