Maya Mountain Cacao
Al een paar keer heb ik het op dit blog over bonenleveranciers gehad.
Een van de meest bijzondere bedrijven op deze markt is Uncommon Cacao. Het gezicht en mede-oprichtster van dit bedrijf is de Amerikaanse Emily Stone. Zeer interessant is hun streven door transparantie te bieden de commodity-markt te veranderen. Daarom hopen zij ook zeer dat hun jaarverslag gelezen wordt.
Als blogger voel ik me ook door dit bedrijf aangesproken, want het bewustzijn bij de koper is in hun visie essentieel voor het veranderen van de markt. Ik ga weer mijn best doen met deze week als onderwerp hun dochteronderneming Maya Mountain Cacao in Belize.
Dit is de eerste onderneming die onder de vlag van Uncommon Cacao is opgericht. Op dit moment wordt ook in enkele andere landen min of meer hetzelfde systeem toegepast. Maya Mountain Cacao (MMC) koopt de zogenaamde wet beans, natte bonen. Dit betekent voor de boer dat deze niet zelf hoeft te fermenteren. Dat deel van het cacaobewerkingsproces wordt centraal gedaan en wel op een zeer zorgvuldige en uiterst gedetailleerde wijze. Nou is dit soort centrale fermentatie niet nieuw en ook het feit dat MMC scholing biedt op hun eigen voorbeeldboerderij kennen we al van verschillende andere organisaties. Dat daarbij kwaliteitverbetering van het product en inkomenszekerheid voor de deelnemers de nagestreefde doelen zijn hebben we ook al vaker gehoord.
Bijzonder is niet alleen het feit dat MMC een Criollo-hybride cacaosoort produceert. Bijzonder is vooral dat daarover verantwoording wordt afgelegd. Verantwoording wat betreft hoeveel kilo van wie, wanneer, voor welke prijs gekocht is. Maar ook verantwoording over de kwaliteit van de levering, hoe deze verder verwerkt wordt en voor hoeveel deze weer verkocht wordt. Alles is compleet navolgbaar.
Met deze strategie proberen de mensen van Uncommon Cacao andere spelers op de markt ertoe te brengen openheid van zaken te geven. Eigenlijk zou het toch heel normaal moeten zijn dat je als producent weet waar je product vandaan komt, wat je ervoor betaald hebt en wat je ermee gedaan hebt. Ik als klant meen het recht te hebben op een eerlijk antwoord. De grote spelers (Nestlé, Mars, Mondalēz, etc.) kunnen en willen werkelijk niet zeggen waar zij hun cacao vandaan halen. Raar toch!
Met deze strategie wil Uncommon zich nu ook op andere markten gaan begeven. Benieuwd of we er iets van gaan merken.
Wat betreft de Maya Mountain Cacao ben ik zo vrij Uncommon Cacao's eigen overzicht hier over te nemen.
Dan nu de repen proeven die drie verschillende makers van deze cacao hebben gemaakt.
Het Britse merk Coco Caravan heeft met Jacques Cop als chocolademaker een Nederlands randje. Zij maken uitsluitend vegetarische chocolade en wel ongeroosterd "raw". Zo zoeten zij hun repen enkel met kokosbloesemsuiker zonder enige verdere toevoeging. Alles moet natuurlijk en minstens fairtrade zijn. Met de bonen van Maya Mountain Cacao gaan ze daar ver overheen.
Maya Mountain 80% Belize staat er op de reep die ik in mijn handen heb. In kleine lettertjes staat er dan ook nog Single Estate Selections. Welk estate het hier betreft wordt helaas niet verder ingevuld.
De reep is prachtig vormgegeven door de kunstenaar Kim Francis en glanst als een spiegeltje. Het breken geeft een heldere krak en ja die geur... Ik ruik rozijnen en nog iets mooi fris. Dat fris maakt zich in de smaak bekend als ananas, werkelijk goed uitgebalanceerd is de zoetheid van deze reep. Wel moet je geduld meebrengen, want deze reep wil maar niet smelten. Het mondgevoel is voor mij een klein minpuntje, de structuur is zanderig en geeft een rul gevoel op mijn tong. Interessant vind ik dat ik bij deze reep niet merk dat deze cacao ongeroosterd is. Qua diepte van de smaak ontbreekt er niets. Wat roosteren hier zou toevoegen aan smaak is pure speculatie. In de nasmaak is het lichtbittere van de kokosbloesemnectar terug te vinden. Mij stoort dat dit keer niet, want de eigen smaak van deze cacao blijft de bovenhand voeren.
Dan pak ik de Herufek Belize 70%. Dit Tsjechische merk heeft kennelijk nog geen Engelstalige website kunnen maken. Wat ik wel kan zien is dat ze ook bonbons maken, maar of ze daar ook MMC cacao voor gebruiken blijft onduidelijk.
De reep die ik nu van ze heb is van de 2017, zo staat erbij vermeld. De reep is dun, met een zeer traditionele vormgeving. Het breken gaat makkelijk en geeft een lichte krak. De geur is wat muffer dan ik hoopte. Honing ruik ik, maar niet veel meer dan dat. Het smelten begint meteen en daarbij komt ook het spannendste wat deze reep te bieden heeft naar voren. Een superfijn mondgevoel waarin toch ook bij deze reep de ananas even oplicht om daarna in de dikke chocolade te verdwijnen. Deze reep is gezoet met rietsuiker en heeft dus geen rare nasmaak. Goed, maar geen hoogvlieger. Wel ga ik me nu afvragen waarom ook deze maker ervoor gekozen heeft om niet te roosteren? Zou de ananas verdwijnen? Wellicht vind ik een antwoord bij de laatste reep.
Van het Schotse Chocolate Tree proef ik de Maya Mountain Belize 75%. Ook deze is gezoet met rietsuiker, maar over ongeroosterd staat niets vermeld dus ga ik van een roostering uit. Oh wat een genot voor het oog is deze reep. Prachtig komt de tukanvogel die op de verpakking staat terug op de reep. De kleur is iets donkerder dan die van de andere repen, maar glanst alsof er een metallic lak over zit. De krak is een beetje dof. Bij de geur merk ik dat hier wel geroosterd is. Niet het zoet van rozijnen of honing, maar juist het zuur van een frisse appelazijn stijgt boven alles uit. Spannend! Het smelten verloopt vrij rustig en de eerste indruk is karamel. Terwijl ik dan wacht op het wegsmelten kantelt de smaak langzaam toch naar het zure en kom ik zelfs even op de associatie met smeltend sinaasappelijs. De nasmaak is een stevige chocoladesmaak, maar die opflikkering van fris zuur raak je niet meer kwijt. Volgens mij doet roosteren deze cacao toch goed. Ga deze maar eens proeven. Heerlijk.
Een van de meest bijzondere bedrijven op deze markt is Uncommon Cacao. Het gezicht en mede-oprichtster van dit bedrijf is de Amerikaanse Emily Stone. Zeer interessant is hun streven door transparantie te bieden de commodity-markt te veranderen. Daarom hopen zij ook zeer dat hun jaarverslag gelezen wordt.
Als blogger voel ik me ook door dit bedrijf aangesproken, want het bewustzijn bij de koper is in hun visie essentieel voor het veranderen van de markt. Ik ga weer mijn best doen met deze week als onderwerp hun dochteronderneming Maya Mountain Cacao in Belize.
Bijzonder is niet alleen het feit dat MMC een Criollo-hybride cacaosoort produceert. Bijzonder is vooral dat daarover verantwoording wordt afgelegd. Verantwoording wat betreft hoeveel kilo van wie, wanneer, voor welke prijs gekocht is. Maar ook verantwoording over de kwaliteit van de levering, hoe deze verder verwerkt wordt en voor hoeveel deze weer verkocht wordt. Alles is compleet navolgbaar.
Met deze strategie proberen de mensen van Uncommon Cacao andere spelers op de markt ertoe te brengen openheid van zaken te geven. Eigenlijk zou het toch heel normaal moeten zijn dat je als producent weet waar je product vandaan komt, wat je ervoor betaald hebt en wat je ermee gedaan hebt. Ik als klant meen het recht te hebben op een eerlijk antwoord. De grote spelers (Nestlé, Mars, Mondalēz, etc.) kunnen en willen werkelijk niet zeggen waar zij hun cacao vandaan halen. Raar toch!
Met deze strategie wil Uncommon zich nu ook op andere markten gaan begeven. Benieuwd of we er iets van gaan merken.
Wat betreft de Maya Mountain Cacao ben ik zo vrij Uncommon Cacao's eigen overzicht hier over te nemen.
Het Britse merk Coco Caravan heeft met Jacques Cop als chocolademaker een Nederlands randje. Zij maken uitsluitend vegetarische chocolade en wel ongeroosterd "raw". Zo zoeten zij hun repen enkel met kokosbloesemsuiker zonder enige verdere toevoeging. Alles moet natuurlijk en minstens fairtrade zijn. Met de bonen van Maya Mountain Cacao gaan ze daar ver overheen.
Maya Mountain 80% Belize staat er op de reep die ik in mijn handen heb. In kleine lettertjes staat er dan ook nog Single Estate Selections. Welk estate het hier betreft wordt helaas niet verder ingevuld.
De reep is prachtig vormgegeven door de kunstenaar Kim Francis en glanst als een spiegeltje. Het breken geeft een heldere krak en ja die geur... Ik ruik rozijnen en nog iets mooi fris. Dat fris maakt zich in de smaak bekend als ananas, werkelijk goed uitgebalanceerd is de zoetheid van deze reep. Wel moet je geduld meebrengen, want deze reep wil maar niet smelten. Het mondgevoel is voor mij een klein minpuntje, de structuur is zanderig en geeft een rul gevoel op mijn tong. Interessant vind ik dat ik bij deze reep niet merk dat deze cacao ongeroosterd is. Qua diepte van de smaak ontbreekt er niets. Wat roosteren hier zou toevoegen aan smaak is pure speculatie. In de nasmaak is het lichtbittere van de kokosbloesemnectar terug te vinden. Mij stoort dat dit keer niet, want de eigen smaak van deze cacao blijft de bovenhand voeren.
Dan pak ik de Herufek Belize 70%. Dit Tsjechische merk heeft kennelijk nog geen Engelstalige website kunnen maken. Wat ik wel kan zien is dat ze ook bonbons maken, maar of ze daar ook MMC cacao voor gebruiken blijft onduidelijk.
De reep die ik nu van ze heb is van de 2017, zo staat erbij vermeld. De reep is dun, met een zeer traditionele vormgeving. Het breken gaat makkelijk en geeft een lichte krak. De geur is wat muffer dan ik hoopte. Honing ruik ik, maar niet veel meer dan dat. Het smelten begint meteen en daarbij komt ook het spannendste wat deze reep te bieden heeft naar voren. Een superfijn mondgevoel waarin toch ook bij deze reep de ananas even oplicht om daarna in de dikke chocolade te verdwijnen. Deze reep is gezoet met rietsuiker en heeft dus geen rare nasmaak. Goed, maar geen hoogvlieger. Wel ga ik me nu afvragen waarom ook deze maker ervoor gekozen heeft om niet te roosteren? Zou de ananas verdwijnen? Wellicht vind ik een antwoord bij de laatste reep.
Van het Schotse Chocolate Tree proef ik de Maya Mountain Belize 75%. Ook deze is gezoet met rietsuiker, maar over ongeroosterd staat niets vermeld dus ga ik van een roostering uit. Oh wat een genot voor het oog is deze reep. Prachtig komt de tukanvogel die op de verpakking staat terug op de reep. De kleur is iets donkerder dan die van de andere repen, maar glanst alsof er een metallic lak over zit. De krak is een beetje dof. Bij de geur merk ik dat hier wel geroosterd is. Niet het zoet van rozijnen of honing, maar juist het zuur van een frisse appelazijn stijgt boven alles uit. Spannend! Het smelten verloopt vrij rustig en de eerste indruk is karamel. Terwijl ik dan wacht op het wegsmelten kantelt de smaak langzaam toch naar het zure en kom ik zelfs even op de associatie met smeltend sinaasappelijs. De nasmaak is een stevige chocoladesmaak, maar die opflikkering van fris zuur raak je niet meer kwijt. Volgens mij doet roosteren deze cacao toch goed. Ga deze maar eens proeven. Heerlijk.
Reacties
Een reactie posten