Chocolade en landbouwmethodes
Met landbouwmethodes de wereld verbeteren. Dit was ooit het uitgangspunt voor de chocolademakers van deze week.
Als tweede verhaal over ontwikkelingssamenwerking en -werkers die in de cacao- en chocoladehandel terecht zijn gekomen wil ik nu twee merken naast elkaar leggen die beide door landbouwkundigen werden opgericht en nu met Peruaanse cacao chocoladerepen maken.
Het Duitse merk Peru Puro is een bijproduct van het wetenschappelijke werk dat Dr. Frauke Fischer en Dr. Arno Wielgoss als biologen verrichten. Dat werk heeft betrekking op het aanpassen van de gebruikte landbouwmethodes, waarbij zij proberen zowel de natuur te sparen als tot een goed inkomen voor de plaatselijke bevolking te komen. Als je dit werk doet in de regio Cusco in Peru loop je het risico dat een topcacao als de Chuncho één van de producten is waarmee gewerkt wordt. Toen deze wetenschappers merkten dat de prijzen die de boeren ontvingen veel te laag waren voor het kwaliteitsproduct dat zij produceerden, besloten ze zelf het heft in handen te nemen en zo moeten ze nu als bijbaan acht ton chocolade verkopen. Het idee om van een goede grondstof een goede reep te maken leidde ertoe dat ze natuurlijk voor de biocertificering moesten zorgen, maar ook het transport wilden ze "goed' doen. Er moest dus een Europese reder gevonden worden die controleerbaar zijn personeel goed betaalt opdat ook tijdens dit deel van het proces geen matroos uitgebuit zou worden. Omdat Peru Puro niet zelf over een productielijn beschikt laten ze hun repen (net als vele andere, bijvoorbeeld Original Beans) bij Felchlin in Zwitserland maken. Al deze goede beslissingen zijn natuurlijk wel in de prijs terug te vinden.
Bij navraag vertelde Dr. A. Wielgoss me dat ze er bewust voor gekozen hebben niet in Peru te laten produceren. Dit omdat de impact hiervan op de plaatselijke economie volgens hen vrij klein is in verhouding tot het pakket aan maatregelen dat hun landbouwmethodes met zich meebrengt.
Het Nederlandse merk Chocolatemakers vertoont overeenkomsten. De oprichters van dit merk zijn Enver Loke en Rodney Nikkels die elkaar kennen van hun studie tropisch landgebruik aan de Wageningen Universiteit. Niet hun wetenschappelijke werk, maar het Chocoladefestival CHOCA dat zij in 2008 in Amsterdam hadden georganiseerd, bracht hen op het idee om in deze historisch belangrijke chocoladestad weer een chocoladefabriek te beginnen. Hun liefde voor chocolade en machines kwam hierin samen.
Zoals bekend maken ook Enver en Rodney keuzes die niet altijd het beste voor hun eigen portemonnee zijn. Deze keuzes zorgen er wel voor dat hun repen tot de meest verantwoorde producten horen die ik ken. Ze zijn altijd biologisch, en proberen een zo klein mogelijke ecologische voetafdruk te hebben. Beroemd is natuurlijk hun samenwerking met het zeilschip de Tres Hombres, waarmee cacao van de Dominicaanse Republiek naar Nederland wordt gebracht.
Hun nieuwe fabriek gaat geheel op zonne-energie werken. Goed bezig zou je denken, maar het houdt nog niet op.
De chocolade die nu voor mij ligt komt uit het gebied van de Awajún Indianen, in het noord-oosten van Peru. De indianen hoeven door de hoge prijs die de Chocolatemakers voor hun cacaobonen betaalt niet hun bos te laten kappen om aan geld te komen. Zo speelt het behoud van het regenwoud toch een rol, al is het via een omweg. Op de site van de Chocolatemakers staat heel duidelijk wat volgens hen een "goede" prijs voor cacao is. Zij hanteren het begrip living income als richtlijn en dan liggen de prijzen heel wat hoger uit dan bij fair trade.
De Chocolatemakers zijn ook echte chocolademakers. Zij hebben wel een eigen fabriek en maken met hun eigen handen hun chocolade.
Wat betreft chocolade produceren in het land van herkomst verschillen de chocolademakers nogal met Peru Puro. Voor een beperkt deel zijn Enver en Rodney namelijk ook eigenaar van de Norandino-chocoladefabriek in Peru. Deze fabriek werkt zelfstandig, maar over en weer is er een grote betrokkenheid bij elkaars wel en wee. Daarbij vormt Chocolatemakers een uitvalbasis voor de Norandino-coöperatie in Europa en andersom. Sowieso zien de Amsterdammers wel mogelijkheden voor verschuivingen in het toekomstige productieproces. Vooral in de vorm van halffabricaten zijn er volgens Enver wel vormen denkbaar.
Nu de beide Peruaanse repen maar eens proeven.
Van Perú Puro heb ik de Chuncho Gold 52% met Chuncho-cacao uit het Urubambadal.
Ik ben bij het openen verbaasd over de lichte kleur, maar een melkchocoladereep is op dit blog een uitzondering, vandaar. Met 52% ligt deze reep natuurlijk op de grens van puur en melk.
De reep breek heel makkelijk en met 25 graden Celsius buitentemperatuur blijft van de krak weinig over. De geur is zeer karakteristiek, mokka met iets van pijptabak. Heerlijk vol vet is het mondgevoel bij het smelten, dat meteen begint. Natuurlijk is de smaak zoet, maar het mokka karakter blijft behouden. Zoeken naar zuurtonen of fruitaroma's is hier zinloos. Ik ben al blij dat er iets van een oreganobitterheid in de nasmaak zit. Geur en smaak samen met het vettige mondgevoel doen mij nog het meest aan cupuazú denken, de volle neef van de cacao, ook uit de Theobroma familie. Deze reep is verwennerij op hoog niveau, maar niet zo'n groots chocoladespektakel als de verpakking voorspiegelt.
Van de Chocolatemakers zet ik de 80% puur Peru Awajún, criollo-cacao reep hier tegenover.
Deze reep is weer lekker donker van kleur en geeft ook duidelijk meer krak. De geur is prikkelend kruidig met een ondertoon van houtsnippers in een zagerij. Gebrande koffie zit er ook in de geur verwerkt, een snuffelreep dus. Het smelten heeft wat tijd nodig om op gang te komen. Ik ben prettig verbaasd over deze reep. Op een zoete achtergrond liggen toch wat zuurtonen verspreid. Ik weet niet zeker of de aanwezigheid van deze zuren gewild is of dat ze zich niet weg lieten concheren. Ik ben in ieder geval blij ermee, want ze geven deze reep net wat spanning in de verder ononderbroken stroom van dikke zoete koffiesmaak. In de nasmaak laten de zuren zich nog het best herkennen. Geen topreep, wel een goed alternatief voor iedereen die wat beters en verantwoorders wil dan de supermarkten verkopen. De Ekoplaza heeft ze en bijna elke chocolade-speciaalhandel in Nederland.
Als tweede verhaal over ontwikkelingssamenwerking en -werkers die in de cacao- en chocoladehandel terecht zijn gekomen wil ik nu twee merken naast elkaar leggen die beide door landbouwkundigen werden opgericht en nu met Peruaanse cacao chocoladerepen maken.
Bij navraag vertelde Dr. A. Wielgoss me dat ze er bewust voor gekozen hebben niet in Peru te laten produceren. Dit omdat de impact hiervan op de plaatselijke economie volgens hen vrij klein is in verhouding tot het pakket aan maatregelen dat hun landbouwmethodes met zich meebrengt.
Het Nederlandse merk Chocolatemakers vertoont overeenkomsten. De oprichters van dit merk zijn Enver Loke en Rodney Nikkels die elkaar kennen van hun studie tropisch landgebruik aan de Wageningen Universiteit. Niet hun wetenschappelijke werk, maar het Chocoladefestival CHOCA dat zij in 2008 in Amsterdam hadden georganiseerd, bracht hen op het idee om in deze historisch belangrijke chocoladestad weer een chocoladefabriek te beginnen. Hun liefde voor chocolade en machines kwam hierin samen.
Zoals bekend maken ook Enver en Rodney keuzes die niet altijd het beste voor hun eigen portemonnee zijn. Deze keuzes zorgen er wel voor dat hun repen tot de meest verantwoorde producten horen die ik ken. Ze zijn altijd biologisch, en proberen een zo klein mogelijke ecologische voetafdruk te hebben. Beroemd is natuurlijk hun samenwerking met het zeilschip de Tres Hombres, waarmee cacao van de Dominicaanse Republiek naar Nederland wordt gebracht.
Hun nieuwe fabriek gaat geheel op zonne-energie werken. Goed bezig zou je denken, maar het houdt nog niet op.
De chocolade die nu voor mij ligt komt uit het gebied van de Awajún Indianen, in het noord-oosten van Peru. De indianen hoeven door de hoge prijs die de Chocolatemakers voor hun cacaobonen betaalt niet hun bos te laten kappen om aan geld te komen. Zo speelt het behoud van het regenwoud toch een rol, al is het via een omweg. Op de site van de Chocolatemakers staat heel duidelijk wat volgens hen een "goede" prijs voor cacao is. Zij hanteren het begrip living income als richtlijn en dan liggen de prijzen heel wat hoger uit dan bij fair trade.
De Chocolatemakers zijn ook echte chocolademakers. Zij hebben wel een eigen fabriek en maken met hun eigen handen hun chocolade.
Wat betreft chocolade produceren in het land van herkomst verschillen de chocolademakers nogal met Peru Puro. Voor een beperkt deel zijn Enver en Rodney namelijk ook eigenaar van de Norandino-chocoladefabriek in Peru. Deze fabriek werkt zelfstandig, maar over en weer is er een grote betrokkenheid bij elkaars wel en wee. Daarbij vormt Chocolatemakers een uitvalbasis voor de Norandino-coöperatie in Europa en andersom. Sowieso zien de Amsterdammers wel mogelijkheden voor verschuivingen in het toekomstige productieproces. Vooral in de vorm van halffabricaten zijn er volgens Enver wel vormen denkbaar.
Nu de beide Peruaanse repen maar eens proeven.
Van Perú Puro heb ik de Chuncho Gold 52% met Chuncho-cacao uit het Urubambadal.
Ik ben bij het openen verbaasd over de lichte kleur, maar een melkchocoladereep is op dit blog een uitzondering, vandaar. Met 52% ligt deze reep natuurlijk op de grens van puur en melk.
De reep breek heel makkelijk en met 25 graden Celsius buitentemperatuur blijft van de krak weinig over. De geur is zeer karakteristiek, mokka met iets van pijptabak. Heerlijk vol vet is het mondgevoel bij het smelten, dat meteen begint. Natuurlijk is de smaak zoet, maar het mokka karakter blijft behouden. Zoeken naar zuurtonen of fruitaroma's is hier zinloos. Ik ben al blij dat er iets van een oreganobitterheid in de nasmaak zit. Geur en smaak samen met het vettige mondgevoel doen mij nog het meest aan cupuazú denken, de volle neef van de cacao, ook uit de Theobroma familie. Deze reep is verwennerij op hoog niveau, maar niet zo'n groots chocoladespektakel als de verpakking voorspiegelt.
Van de Chocolatemakers zet ik de 80% puur Peru Awajún, criollo-cacao reep hier tegenover.
Deze reep is weer lekker donker van kleur en geeft ook duidelijk meer krak. De geur is prikkelend kruidig met een ondertoon van houtsnippers in een zagerij. Gebrande koffie zit er ook in de geur verwerkt, een snuffelreep dus. Het smelten heeft wat tijd nodig om op gang te komen. Ik ben prettig verbaasd over deze reep. Op een zoete achtergrond liggen toch wat zuurtonen verspreid. Ik weet niet zeker of de aanwezigheid van deze zuren gewild is of dat ze zich niet weg lieten concheren. Ik ben in ieder geval blij ermee, want ze geven deze reep net wat spanning in de verder ononderbroken stroom van dikke zoete koffiesmaak. In de nasmaak laten de zuren zich nog het best herkennen. Geen topreep, wel een goed alternatief voor iedereen die wat beters en verantwoorders wil dan de supermarkten verkopen. De Ekoplaza heeft ze en bijna elke chocolade-speciaalhandel in Nederland.
Reacties
Een reactie posten