Een bepaling van plaats
Op bezoek bij onze oosterburen zag ik "Deutsche Gouda" in het schap liggen.
Een typisch geval van marketing. Topografische aanduidingen zijn vaak niet beschermd en geven toch het gevoel van exclusiviteit.
Vanuit deze strategie gedacht zijn ook in Nederland single origin repen in de schappen verschenen. Iedere consument die zijn wenkbrauwen fronst bij Duitse Gouda kaas begrijpt de beperkingen van een plaatsbepaling als Peru of Indonesië. Bij massaproducten wordt de bepaling ruim gesteld, want hoe preciezer de plaatsbepaling, hoe kleiner het productiegebied en daarmee kom je vanzelf aan een ondergrens voor massaproductie. Voor de kleine makers is dit dus bij uitstek een onderscheidende factor. Wel moeten die kleine makers dan een hoge mate van transparantie in hun productieketen toepassen.
Vooral in de wijnhandel is deze methode succesvol doorgevoerd, maar je ziet dit bijvoorbeeld ook in de kaas- of whiskyhandel.
Je komt dan uit op het begrip terroir, waarin de invloed die de omgeving heeft op de uiteindelijke smaak mooi is samengevat. Dit is niet alleen een marketing argument, je kunt ook echt verschil proeven tussen chocolades uit verschillende regio's of zelfs per plantage.
Voor deze week heb ik drie repen uit verschillende regio's in Vietnam. Het merk Marou is hiermee bekend geworden, maar er zijn nog meer makers in dit land.
De eerste reep is van ANH EM Cacao , de 70% Baria reep gemaakt van bonen uit de Ba Ria regio.
ANH EM Cacao is een Vietnamese firma waar ik weinig over kan zeggen, omdat mijn Vietnamees onder de maat is. Zij produceren onder het label Tbros maar ook als T.brothers. Nogal verwarrend.
De reep die ik voor mij heb glimt prachtig, maar heeft wel de nodige luchtbelletjes. De geur is zwaar en zoet. Wat voor een soort bonen gebruikt zijn kan ik niet vinden. Hij breekt luid en de reep is vrij hard, maar eenmaal in mijn mond smelt hij meteen. Vrijwel direct komt er een variatie aan smaken los. Op een onderstroom van vrij zoete pruimenmousse drijft een intrigerend zuur dat scherper is dan gewoon fris fruitig. Ik moet hierbij aan kruisbessen denken, maar ook aan pure citroen.
Ja een spannende chocolade die meer aandacht verdient, maar daarvoor ook zelf iets toegankelijker moet worden. Omdat ze volgens mij niet in Nederland verkocht worden zou een Engelstalige versie van hun website hun product wel beter bereikbaar maken.
Dan de nummers twee en drie. Die zijn van Belvie Chocolate en hebben de provincies Ben Tre en Dong Nai als herkomstgebied. Een van de mensen achter Belvie Chocolate is de Belg Marc Vanborren die al jaren in Vietnam woont. Belvie handelt volgens het direct trade principe, wat wil zeggen dat zij zelf bij de boeren inkopen, die daardoor hogere prijzen kunnen ontvangen.
Ik heb van Belvie de Black Pearl of the Mekong 85% single terroir limited edition. Hierbij wordt zelfs aangegeven dat de bonen van de plantage van Mr. Nguyen uit de Ben Tre provincie zijn. (Dat is nog eens een bepaling van plaats.) Helaas staat er niet bij wat voor een soort bonen het betreft.
Hij ziet er vrij licht uit voor een 85% reep. De geur is wat droog houtig, maar ook honing ruik ik. Het breken gaat makkelijk en deze reep begint meteen te smelten als ik hem in mijn mond stop. Ik krijg allerlei tegenstrijdige smaken in mijn mond. Zowel een zuur dat ik aan hardhout koppel als een meer fruitig zuur proef ik. Daarbij het bitter van gedroogde oregano. Zoet is deze reep absoluut niet. De nasmaak is fors en hangt vooral naar het bitter van specerijen over.
Ook van Belvie is de Dong Nai single terroir 70%. Hier staat dan niet van welke plantage de bonen zijn, maar wel dat het om Trinitario bonen gaat. De reep ziet er iets roder uit en oogt wat dof. Deze reep is niet sterk geurend en wat ik ruik doet me aan tuinmest denken. Hij breekt makkelijk en begint meteen met smelten, waarna het toch lang duurt voordat het hele stukje weg is. De smaak is opvallend verfijnd. Ik proef wat hout, maar ook vaag kaneel en zwarte peper. Af en toe iets zuurs als een prettige prikkeling van cranberry's. De hoofdtoon onder dit al is een milde chocolade, bijna als een melkreep zo vriendelijk. Opvallend.
Plaatsnamen zijn mooi en klinken interessant, maar laat je niet zomaar verleiden. Begrippen als Vietnam of Indonesië zijn echt te groot om iets mee aan te geven. Denk maar aan Duitse Gouda, leuk bedacht, maar gewoon niet waar.
Een typisch geval van marketing. Topografische aanduidingen zijn vaak niet beschermd en geven toch het gevoel van exclusiviteit.
Vanuit deze strategie gedacht zijn ook in Nederland single origin repen in de schappen verschenen. Iedere consument die zijn wenkbrauwen fronst bij Duitse Gouda kaas begrijpt de beperkingen van een plaatsbepaling als Peru of Indonesië. Bij massaproducten wordt de bepaling ruim gesteld, want hoe preciezer de plaatsbepaling, hoe kleiner het productiegebied en daarmee kom je vanzelf aan een ondergrens voor massaproductie. Voor de kleine makers is dit dus bij uitstek een onderscheidende factor. Wel moeten die kleine makers dan een hoge mate van transparantie in hun productieketen toepassen.
Je komt dan uit op het begrip terroir, waarin de invloed die de omgeving heeft op de uiteindelijke smaak mooi is samengevat. Dit is niet alleen een marketing argument, je kunt ook echt verschil proeven tussen chocolades uit verschillende regio's of zelfs per plantage.
Voor deze week heb ik drie repen uit verschillende regio's in Vietnam. Het merk Marou is hiermee bekend geworden, maar er zijn nog meer makers in dit land.
De eerste reep is van ANH EM Cacao , de 70% Baria reep gemaakt van bonen uit de Ba Ria regio.
ANH EM Cacao is een Vietnamese firma waar ik weinig over kan zeggen, omdat mijn Vietnamees onder de maat is. Zij produceren onder het label Tbros maar ook als T.brothers. Nogal verwarrend.
De reep die ik voor mij heb glimt prachtig, maar heeft wel de nodige luchtbelletjes. De geur is zwaar en zoet. Wat voor een soort bonen gebruikt zijn kan ik niet vinden. Hij breekt luid en de reep is vrij hard, maar eenmaal in mijn mond smelt hij meteen. Vrijwel direct komt er een variatie aan smaken los. Op een onderstroom van vrij zoete pruimenmousse drijft een intrigerend zuur dat scherper is dan gewoon fris fruitig. Ik moet hierbij aan kruisbessen denken, maar ook aan pure citroen.
Ja een spannende chocolade die meer aandacht verdient, maar daarvoor ook zelf iets toegankelijker moet worden. Omdat ze volgens mij niet in Nederland verkocht worden zou een Engelstalige versie van hun website hun product wel beter bereikbaar maken.
Dan de nummers twee en drie. Die zijn van Belvie Chocolate en hebben de provincies Ben Tre en Dong Nai als herkomstgebied. Een van de mensen achter Belvie Chocolate is de Belg Marc Vanborren die al jaren in Vietnam woont. Belvie handelt volgens het direct trade principe, wat wil zeggen dat zij zelf bij de boeren inkopen, die daardoor hogere prijzen kunnen ontvangen.
Ik heb van Belvie de Black Pearl of the Mekong 85% single terroir limited edition. Hierbij wordt zelfs aangegeven dat de bonen van de plantage van Mr. Nguyen uit de Ben Tre provincie zijn. (Dat is nog eens een bepaling van plaats.) Helaas staat er niet bij wat voor een soort bonen het betreft.
Hij ziet er vrij licht uit voor een 85% reep. De geur is wat droog houtig, maar ook honing ruik ik. Het breken gaat makkelijk en deze reep begint meteen te smelten als ik hem in mijn mond stop. Ik krijg allerlei tegenstrijdige smaken in mijn mond. Zowel een zuur dat ik aan hardhout koppel als een meer fruitig zuur proef ik. Daarbij het bitter van gedroogde oregano. Zoet is deze reep absoluut niet. De nasmaak is fors en hangt vooral naar het bitter van specerijen over.
Ook van Belvie is de Dong Nai single terroir 70%. Hier staat dan niet van welke plantage de bonen zijn, maar wel dat het om Trinitario bonen gaat. De reep ziet er iets roder uit en oogt wat dof. Deze reep is niet sterk geurend en wat ik ruik doet me aan tuinmest denken. Hij breekt makkelijk en begint meteen met smelten, waarna het toch lang duurt voordat het hele stukje weg is. De smaak is opvallend verfijnd. Ik proef wat hout, maar ook vaag kaneel en zwarte peper. Af en toe iets zuurs als een prettige prikkeling van cranberry's. De hoofdtoon onder dit al is een milde chocolade, bijna als een melkreep zo vriendelijk. Opvallend.
Plaatsnamen zijn mooi en klinken interessant, maar laat je niet zomaar verleiden. Begrippen als Vietnam of Indonesië zijn echt te groot om iets mee aan te geven. Denk maar aan Duitse Gouda, leuk bedacht, maar gewoon niet waar.
Reacties
Een reactie posten