Als je de grootste bent

Op de Chocoa Trade Fair had de stand van Port of Amsterdam deze kaart als achtergrond.

De grootste cacaoregio ter wereld is de titel en dat dit een feit is zal vast niet bij iedere Nederlander bekend zijn. 

De onvoorstelbare hoeveelheid van ruim 600.000 ton cacao komt elk jaar aan in de haven van Amsterdam. Een deel is voor de doorvoer bestemd, maar een groot deel wordt in de Zaanstreek tot chocolade, cacaoboter en -poeder verwerkt. Aan deze industrie hangt ook nog een hele keten van toeleveranciers, dienstverleners en machinebouwers.
Zowel de geschiedenis als de complexiteit van het bewerkingsproces van cacao hebben tot een zo grote dichtheid van kennis en kunde geleid. Maar het is ook die kennis en kunde die nu de verantwoordelijkheid met zich meebrengt eindelijk eens stappen te zetten om de alom bekende misstanden in de cacaoketen aan te pakken.

Om mijn verhaal af te ronden zet ik deze week een reep van Tan Bun Skrati  en een van Macao als grootst denkbare contrast tegenover dat wat er in de Zaanstreek en de haven van Amsterdam gebeurt. De kleinschaligheid van deze merken geeft alle kans om verantwoord te ondernemen. Maar het kan toch niet zo zijn dat grootschaligheid per definitie onverantwoord ondernemen betekent? De aanwezigheid van Chocolate Makers en Tony's op deze kaart zie ik dan ook als lichtpuntjes en teken van hoop op werkelijke verandering in die cacaoketen.
Maar hoe gesloten en ontoegankelijk veel van deze bedrijven voor het publiek ook zijn, ze hebben op iedere bezoeker van de Zaanstreek effect. Het ruikt er namelijk naar cacao.

Dat is dan ook hoe een klein chocoladewinkeltje in Zaandijk aan zijn naam kwam. Tijdens het rondleiden van toeristen op de Zaanse Schans hoorde Kinito Van Dunem vaak het commentaar "Smells Like Chocolate". Toen hij samen met Ingmar Niezen besloot een chocoladewinkel te beginnen stond de naam dus al vast. Om de hoek van de Zaanse Schans vonden zij een pittoresk huisje waarin nu een elegante combinatie van mainstream chocolade, geschenkartikelen en een keur aan Nederlandse chocolades te vinden is zoals Krak, Chocolate Makers, Heinde & Verre en Mesjokke. Dat ze ook Tan Bun Skrati chocolade verkopen stemt mij gelukkig. Zelf maken Ingmar en Kinito nog geen eigen chocoladerepen, maar de plannen zijn er wel. Voor nu richt hun eigen inbreng zich op aanverwante artikelen als cacaopapier en -zeep. Ik ben gezwicht voor de eigenfabricaat Cacao Marmelade en Cacao Cordial (limonadesiroop). Nu maar eens proeven.

Ik begin met de Tan Bun Skrati 72%. Over het Surinaamse merk Tan Bun Skrati heb ik al eens geschreven, klik hier. Deze reep is van Trinitario bonen gemaakt, ik heb reep #5 van de 25. Al meteen bij het openen komt de geur je tegemoet. Ik ruik hout, maar vooral zoete chocolade. De reep breekt makkelijk en het smelten begint meteen. Opvallend is het wat grove mondgevoel. Dat hoort bij een traditionele skrati. De smaak is die van een zoete fruitmousse met wel een flink roosteraroma. Tijdens het smelten komt de houttoon terug en ook iets van bloemen krijg ik in mijn neus. Zuur of fris is echt niet aanwezig. Een donkere reep zonder bijtend bitter, maar met heel veel chocolade. De nasmaak is vol en houdt lang aan. Ik denk dat dit mijn favoriete Tan Bun Skrati reep is.
Dan heb ik van Macao Movement de 62% creamy coconut milk met de wonderschone titel "A walk on soft soil, barefoot". Over Macao ga ik zeker nog meer schrijven. Het is een keukeninitiatief dat zichzelf nu als beweging presenteert. Bij het openen van de verpakking komt de geur meteen los en de cocos speelt daarbij een belangrijke rol. Het ruikt alsof ik drie pakken Bounty heb opengemaakt. De reep bestaat uit verschillende vormen, driehoeken, vierkant en ruit zoals bij het spelletje Tangram. Leuk bedacht, maar zo gauw je gaat eten kun je niet meer spelen.
De stukken zien er mooi uit en hebben een sterke kokosgeur. Ze zijn erg licht van kleur, het lijkt wel melkchocolade, opvallend zacht en ze breken heel makkelijk. Wellicht is de kokos hier debet aan.
Op de verpakking staat dat er 'origin beans" van de Solomon Islands gebruikt zijn, wat voor een soort bonen staat er niet bij. Zo gauw ik een stuk in mijn mond stop smelt het weg. Dit is echt zoet en romig. De kokossmaak speelt de eerste viool en voor mij is de chocolade niet krachtig genoeg om daar iets tegenin te brengen. Deze stukken doen me aan gevulde paaseieren denken. Lekker snoepgoed, maar geen echte chocoladereep.
Ik eindig met de eigen fabricaten van Smells Like Chocolate. Zowel de limonadesiroop als de marmelade hebben sinaasappel als basis. In de marmelade zijn dat grove stukken waardoorheen cacaonibs zijn gemengd. Ik vind het een prima samenspel van smaken, niet te zoet, met een hint van gember. Voor mij oogt het meer als een salsa dan marmelade, maar smeer het op wat je wilt, je wordt er sowieso gelukkig van.
Met de limonadesiroop krijg ik het gevoel van terug naar mijn jeugd. De vraag hoeveel siroop op hoeveel water komt weer boven. In tegenstelling tot de marmelade is de cacaosmaak hier dominant en de gember en sinaasappel zijn aangename toevoegingen geworden. Vreemd genoeg is het toch verfrissend en niet te zoet. Prima product en met een scheut gin erin kan mijn weekend beginnen.

Met dank aan Port of Amsterdam en N. van Uchelen.