Choco-toerist: London
Op zoek naar het chocolade-leven in London kwam bij mij de vraag op of metropolen wel een goede biotoop voor chocolademakers zijn.
Metropolen zijn plaatsen waar veel samenkomt, maar waar daardoor niet voor alles plaats is. London is één van de grootste steden van Europa, maar ook één van de duurste om te wonen. En daar ik nog niemand in de fine chocolate wereld ben tegengekomen die er een fortuin aan heeft verdiend is het begrijpelijk dat er niet veel bean to bar producenten te vinden zijn. Wanneer je de huur moet betalen met de marges op repen chocolade is London misschien niet je eerste keus als vestigingsplaats.
Twee en een half heb ik er toch gevonden: Lucocoa Chocolate, Hotel Chocolat en als halfje laat ik Melt Chocolates gelden. De eerste heeft geen eigen winkel, maar produceert wel in London. De tweede heeft meerdere winkels met daarbij een restaurant en een café. Ook zijn zij eigenaar van een plantage op Saint Lucia en het grootste deel van hun chocolade-assortiment halen zij hier vandaan. De laatste, het halfje, heeft meerdere winkels met ateliers voor workshops, maar zij kopen van diverse producenten chocolade in om er repen van te maken. Daar zitten dan gelukkig wel single origin repen bij.
Wel heeft London een chocolademuseum. In de wijk Brixton is in een kelder de kleine privéverzameling van oprichtster Isabelle Alaya ondergebracht. Er zijn echter meer teksten dan objecten te vinden, waarbij de artikelen over de slavernij wel heel goed zijn. 's Morgens worden in de winkel veel workshops aan scholen gegeven. Vanaf twee uur zijn ze open voor publiek. Er is een klein assortiment bean to bar repen van de ons bekende merken te koop. Voor de producten uit eigen werkplaats en als chocolade bij de workshops gebruiken ze Belcolade. Rustig laten liggen.
Tot slot zocht ik naar chocolade bij Fortnum & Mason, van oorsprong een theehandel die is uitgegroeid tot een prachtige winkel met vijf etages vol luxe en lekkers. Hier ben ik chocowise teleurgesteld weggegaan. Er was geen single origin te bekennen, geen bean to bar, maar wel een toonbank vol met Ruby-chocoladeverzinsels. Ik had hier toch echt meer van verwacht.
Aan het proeven. Ik begin met de Melt 85% Ecuador. Op de verpakking staat dat het ethisch verantwoorde cacao betreft die in Ecuador geproduceerd en tot chocolade verwerkt is. Het herkomstgebied is de Manabi-regio. De reep is vrij hard en dik en zit losjes verpakt in zijn doosje. De geur is vrij zoet. Voor het breken is wat kracht nodig en het geeft een scherp geluid. Hoe langer ik eraan snuffel hoe spannender hij ruikt. Smelten gaat best wel snel en geeft een diepe cacaosmaak met een randje zuur. Ook notensmaak dient zich aan en vanille. Ik ga op zoek, maar op de verpakking staat nadrukkelijk geen toegevoegde vanille vermeld. Best wel lekker, maar geen belevenis waarvoor je naar London moet.
Dan pak ik de Lucocoa 75% Belize erbij.
Dit merk heeft met diverse repen al flink wat prijzen gewonnen. Als bijzonderheid valt te vermelden dat behalve cocossuiker er ook met lucuma is gezoet. Lucuma is een vrucht die bijna alleen in Peru en Ecuador voorkomt. De reep glanst prachtig, maar ik zie toch best wat luchtbelletjes zitten. Zwaar geuren is er niet bij, een beetje hout is wat ik ruik. Ook hier vergt het breken kracht, maar de krak is heel licht. Nog steeds ruik ik weinig, dan maar proeven. Rustig smelt de chocolade, waarbij ik eerst enthousiast aan fruit begin te denken, tot plotseling het zoet doorzet. Heel veel zoet, waarna een rare drop/zoethout smaak gaat overheersen. Daarbij krijg ik een beetje een stoffig mondgevoel. De nasmaak, een paar minuten later, is echter wel weer heel prettig en ook echt chocoladig. Een vreemde reep.
Tot slot de huis-chocolade van Hotel Chocolat. Zoals gezegd, kopen zij ook bonen in van andere boeren, maar het hoofdbestanddeel is van hun eigen plantage op Saint Lucia. Het betreft een Trinitario cacao. Ik heb daarvan de 84% genomen. Hier krijg ik na het openen meteen een sterke roostergeur te pakken. De reep is mooi vormgegeven en breekt makkelijk met een heldere krak. De geur lijkt intensiever te worden met iets friszuurs erin. Om te smelten moet je deze reep wat tijd geven. Langzaam krijg je koffie geserveerd met een moutsmaak. Ik herken het als de geur die je bij destilleerders en brouwerijen ruikt. Op de verpakking staat whisky vermeld, maar dat gaat me te ver, dan had ik alcohol erbij moeten proeven. Qua zoetheid is dit voor mij net goed. Mild met wel een krachtige chocolade als achtergrond, maar de nasmaak blijft niet lang hangen.
London is een heerlijke stad, maar voor chocoholics geen must.
Metropolen zijn plaatsen waar veel samenkomt, maar waar daardoor niet voor alles plaats is. London is één van de grootste steden van Europa, maar ook één van de duurste om te wonen. En daar ik nog niemand in de fine chocolate wereld ben tegengekomen die er een fortuin aan heeft verdiend is het begrijpelijk dat er niet veel bean to bar producenten te vinden zijn. Wanneer je de huur moet betalen met de marges op repen chocolade is London misschien niet je eerste keus als vestigingsplaats.
Twee en een half heb ik er toch gevonden: Lucocoa Chocolate, Hotel Chocolat en als halfje laat ik Melt Chocolates gelden. De eerste heeft geen eigen winkel, maar produceert wel in London. De tweede heeft meerdere winkels met daarbij een restaurant en een café. Ook zijn zij eigenaar van een plantage op Saint Lucia en het grootste deel van hun chocolade-assortiment halen zij hier vandaan. De laatste, het halfje, heeft meerdere winkels met ateliers voor workshops, maar zij kopen van diverse producenten chocolade in om er repen van te maken. Daar zitten dan gelukkig wel single origin repen bij.
Wel heeft London een chocolademuseum. In de wijk Brixton is in een kelder de kleine privéverzameling van oprichtster Isabelle Alaya ondergebracht. Er zijn echter meer teksten dan objecten te vinden, waarbij de artikelen over de slavernij wel heel goed zijn. 's Morgens worden in de winkel veel workshops aan scholen gegeven. Vanaf twee uur zijn ze open voor publiek. Er is een klein assortiment bean to bar repen van de ons bekende merken te koop. Voor de producten uit eigen werkplaats en als chocolade bij de workshops gebruiken ze Belcolade. Rustig laten liggen.
Dan pak ik de Lucocoa 75% Belize erbij.
Dit merk heeft met diverse repen al flink wat prijzen gewonnen. Als bijzonderheid valt te vermelden dat behalve cocossuiker er ook met lucuma is gezoet. Lucuma is een vrucht die bijna alleen in Peru en Ecuador voorkomt. De reep glanst prachtig, maar ik zie toch best wat luchtbelletjes zitten. Zwaar geuren is er niet bij, een beetje hout is wat ik ruik. Ook hier vergt het breken kracht, maar de krak is heel licht. Nog steeds ruik ik weinig, dan maar proeven. Rustig smelt de chocolade, waarbij ik eerst enthousiast aan fruit begin te denken, tot plotseling het zoet doorzet. Heel veel zoet, waarna een rare drop/zoethout smaak gaat overheersen. Daarbij krijg ik een beetje een stoffig mondgevoel. De nasmaak, een paar minuten later, is echter wel weer heel prettig en ook echt chocoladig. Een vreemde reep.
Tot slot de huis-chocolade van Hotel Chocolat. Zoals gezegd, kopen zij ook bonen in van andere boeren, maar het hoofdbestanddeel is van hun eigen plantage op Saint Lucia. Het betreft een Trinitario cacao. Ik heb daarvan de 84% genomen. Hier krijg ik na het openen meteen een sterke roostergeur te pakken. De reep is mooi vormgegeven en breekt makkelijk met een heldere krak. De geur lijkt intensiever te worden met iets friszuurs erin. Om te smelten moet je deze reep wat tijd geven. Langzaam krijg je koffie geserveerd met een moutsmaak. Ik herken het als de geur die je bij destilleerders en brouwerijen ruikt. Op de verpakking staat whisky vermeld, maar dat gaat me te ver, dan had ik alcohol erbij moeten proeven. Qua zoetheid is dit voor mij net goed. Mild met wel een krachtige chocolade als achtergrond, maar de nasmaak blijft niet lang hangen.
London is een heerlijke stad, maar voor chocoholics geen must.
Reacties
Een reactie posten