Je geld of je chocolade!
De afgelopen maanden heb ik met verschillende makers gesproken en daarbij kwam steeds weer de Porcelana-cacao ter sprake. De vraag waar zij hun bonen vandaan halen houdt mij bezig, want Porcelana is een zeer zeldzame cacaosoort, waar een chocoholic voor omrijdt en die maar in één enkel gebied voorkomt. En dit gebied ligt in Venezuela.
Je kunt dagelijks berichten lezen over de problemen in dit land en die treffen natuurlijk ook de cacaoproductie. Omdat de productie van Porcelana sowieso niet groot is (slechts enkele tonnen) daalt de beschikbaarheid schrikbarend als die gecombineerd wordt met transport- en exportproblemen.
Navraag bij een gespecialiseerde cacaohandelaar (die verder anoniem wilde blijven) bevestigde mijn vermoedens. Zowel levering als kwaliteit staat onder druk. Deze handelaar laat nu de export naar Europa over aan de Venezolanen zelf en gaat pas tot koop over als de waar in Europa is aangekomen en er een kwaliteitscontrole heeft plaatsgevonden. Deze handelswijze is ontstaan omdat te vaak bestellingen te laat kwamen en omdat er nogal gerommeld wordt met wat als Porcelana verkocht wordt.
Het begrip vertrouwen speelt weer een grote rol in deze handel. Ik vernam dat er enkele families zijn die al meer dan 100 jaren met deze soort handelen en daarom vertrouwd worden.
Maar op verschillende plekken in Europa verschijnen nu hoeveelheden Porcelana waarvan de herkomst te betwijfelen valt. De premiumprijzen die voor deze cacaosoort worden betaald lokken zeker malafide handelaren aan. Daarbij zijn er ook handelaren die in opdracht van de overheid werken. Het is niet ongewoon zo'n 10% van de cacao af te moeten staan in ruil voor een exportvergunning. Deze 10% wordt vervolgens ook in Europa ten verkoop aangeboden met als tegenrekening de Venezolaanse staatskas.
De beschikbaarheid van deze soort schommelt nu dus tussen zeer beperkt of niet leverbaar.
Verder is bijmenging altijd al een probleem geweest bij deze zeldzame soort. Slechts een genetische analyse zou kunnen uitsluiten of er van echte Porcelana sprake is, maar dat zou de kosten nog verder laten stijgen. Op het Chocoa Festival hoorde ik al dat, met een beetje goede wil, er meer verkocht dan geproduceerd wordt. Wat of een wonder zou betekenen, of puur bedrog is.
Met het volste vertrouwen in de makers van de repen van deze week ga ik aan het proeven. Van Georgia Ramon heb ik de 75% Porcelana en van A. Morin de 100% Porcelana. Beide makers geven op de verpakking de regio rond het Maracaibo-meer in Venezuela aan als herkomstgebied. GR (Georgia Ramon) noemt zelfs de finca "la Orquidea" in Santa Barbara de Zulia. Hoe precies kan je het krijgen?
Oh die geur. Ik open de GR en met het ruiken daalt er een hemelse rust op mij neer. Zo'n diepte als deze chocolade in zich draagt. Geen bittere of kruidige geur, maar karamel en heel licht ook vanille als bloemengeur verstopt. Echter alles in een weldadige vol vette chocoladeroom gedompeld.
Een heldere krak, ik leg een stukje op mijn mond en meteen is het feest. Deze reep smelt direct weg en geeft daarbij zijn rijke palet aan smaken af. Ik proef een diepe, maar milde notensmaak, ook warme specerijen als kardemom en kaneel laten elegant een spoor als herinnering na. Ik word zo poëtisch als de pest, want alles wat je opnoemt is te direct. De smaken zijn zo verfijnd als droombeelden die je je pas de volgende morgen vaag herinnert en je toch weer weten te betoveren.
Het enige wat reëel als smaak zich manifesteert is die diepe chocoladesmaak zonder ooit aan harde grenzen te komen. Je stoutste fantasieën worden waar wanneer je dit proeft. Kopen zolang je het nog kunt krijgen.
Bij de Morin reep ervaar ik toch heel wat anders. Al bij het ruiken krijg ik een wat scherpere houtachtige geur in mijn neus. Omdat dit een 100% reep is verwacht ik zeker een andere smaak, maar zo'n contrast qua geur vind ik opvallend. Die diepte in de chocoladegeur is er wel. Een ferme krak geeft deze reep, hij lijkt me wat hard en ook glimt deze reep niet bijzonder fraai, eerder wat matvettig. Het smelten gaat iets langzamer en zeker in het begin proef ik toch wat zurige, bijtende smaken die ik aan een kortere bewerkingstijd bij zowel het malen als het concheren zou willen toeschrijven. Ook omdat het mondgevoel grover is dan de GR-reep en ik hier en daar kleine stukjes nibs tegen kom. Ik ga er maar vanuit dat dit gewild is, maar waarom is mij niet duidelijk, want ik vind ze te klein voor een smaakimpact en ook niet prettig als crunchy effect. Je mond raakt op een gegeven moment helemaal vol van deze chocolade en dan komen er ook andere aroma's als hout en dat wat ik met bloeiende afrikaantjes associeer. De roostering is pittiger bij Morin en zeer overtuigend is de ongelooflijk lange nasmaak. Na drie kwartier proef ik nog steeds die volle diepte van deze cacao. Daar schijnt geen einde aan te komen.
De cacaoboon was al voor de Azteken een betaalmiddel. Met de hyperinflatie die nu gaande is in Venezuela heeft dit boontje deze functie weer terug. Zeker als het een zak Porcelana-bonen betreft, zijn ze hun geld waard. Al moet je ze nog wel het land uit zien te krijgen.
Je kunt dagelijks berichten lezen over de problemen in dit land en die treffen natuurlijk ook de cacaoproductie. Omdat de productie van Porcelana sowieso niet groot is (slechts enkele tonnen) daalt de beschikbaarheid schrikbarend als die gecombineerd wordt met transport- en exportproblemen.
Het begrip vertrouwen speelt weer een grote rol in deze handel. Ik vernam dat er enkele families zijn die al meer dan 100 jaren met deze soort handelen en daarom vertrouwd worden.
Maar op verschillende plekken in Europa verschijnen nu hoeveelheden Porcelana waarvan de herkomst te betwijfelen valt. De premiumprijzen die voor deze cacaosoort worden betaald lokken zeker malafide handelaren aan. Daarbij zijn er ook handelaren die in opdracht van de overheid werken. Het is niet ongewoon zo'n 10% van de cacao af te moeten staan in ruil voor een exportvergunning. Deze 10% wordt vervolgens ook in Europa ten verkoop aangeboden met als tegenrekening de Venezolaanse staatskas.
De beschikbaarheid van deze soort schommelt nu dus tussen zeer beperkt of niet leverbaar.
Verder is bijmenging altijd al een probleem geweest bij deze zeldzame soort. Slechts een genetische analyse zou kunnen uitsluiten of er van echte Porcelana sprake is, maar dat zou de kosten nog verder laten stijgen. Op het Chocoa Festival hoorde ik al dat, met een beetje goede wil, er meer verkocht dan geproduceerd wordt. Wat of een wonder zou betekenen, of puur bedrog is.
Met het volste vertrouwen in de makers van de repen van deze week ga ik aan het proeven. Van Georgia Ramon heb ik de 75% Porcelana en van A. Morin de 100% Porcelana. Beide makers geven op de verpakking de regio rond het Maracaibo-meer in Venezuela aan als herkomstgebied. GR (Georgia Ramon) noemt zelfs de finca "la Orquidea" in Santa Barbara de Zulia. Hoe precies kan je het krijgen?
Oh die geur. Ik open de GR en met het ruiken daalt er een hemelse rust op mij neer. Zo'n diepte als deze chocolade in zich draagt. Geen bittere of kruidige geur, maar karamel en heel licht ook vanille als bloemengeur verstopt. Echter alles in een weldadige vol vette chocoladeroom gedompeld.
Een heldere krak, ik leg een stukje op mijn mond en meteen is het feest. Deze reep smelt direct weg en geeft daarbij zijn rijke palet aan smaken af. Ik proef een diepe, maar milde notensmaak, ook warme specerijen als kardemom en kaneel laten elegant een spoor als herinnering na. Ik word zo poëtisch als de pest, want alles wat je opnoemt is te direct. De smaken zijn zo verfijnd als droombeelden die je je pas de volgende morgen vaag herinnert en je toch weer weten te betoveren.
Het enige wat reëel als smaak zich manifesteert is die diepe chocoladesmaak zonder ooit aan harde grenzen te komen. Je stoutste fantasieën worden waar wanneer je dit proeft. Kopen zolang je het nog kunt krijgen.
Bij de Morin reep ervaar ik toch heel wat anders. Al bij het ruiken krijg ik een wat scherpere houtachtige geur in mijn neus. Omdat dit een 100% reep is verwacht ik zeker een andere smaak, maar zo'n contrast qua geur vind ik opvallend. Die diepte in de chocoladegeur is er wel. Een ferme krak geeft deze reep, hij lijkt me wat hard en ook glimt deze reep niet bijzonder fraai, eerder wat matvettig. Het smelten gaat iets langzamer en zeker in het begin proef ik toch wat zurige, bijtende smaken die ik aan een kortere bewerkingstijd bij zowel het malen als het concheren zou willen toeschrijven. Ook omdat het mondgevoel grover is dan de GR-reep en ik hier en daar kleine stukjes nibs tegen kom. Ik ga er maar vanuit dat dit gewild is, maar waarom is mij niet duidelijk, want ik vind ze te klein voor een smaakimpact en ook niet prettig als crunchy effect. Je mond raakt op een gegeven moment helemaal vol van deze chocolade en dan komen er ook andere aroma's als hout en dat wat ik met bloeiende afrikaantjes associeer. De roostering is pittiger bij Morin en zeer overtuigend is de ongelooflijk lange nasmaak. Na drie kwartier proef ik nog steeds die volle diepte van deze cacao. Daar schijnt geen einde aan te komen.
De cacaoboon was al voor de Azteken een betaalmiddel. Met de hyperinflatie die nu gaande is in Venezuela heeft dit boontje deze functie weer terug. Zeker als het een zak Porcelana-bonen betreft, zijn ze hun geld waard. Al moet je ze nog wel het land uit zien te krijgen.
Reacties
Een reactie posten