Hoe smaakt "Bean to bar"?
Ordening brengen in wat ons omringt is nodig om te overleven. Hoewel vandaag de dag misschien niet meer zo dringend nodig, maakt dit mechanisme in ons onze wereld overzichtelijk. Wie met dit in gedachte eens door wat winkels loopt, komt heel wat hokjesdenken en letterlijk opgeplakte labels tegen.
Één van de labels die soms op chocolade staat is "bean to bar" en wil zeggen dat het proces vanaf de boon tot aan de verpakte reep in één hand is. Dit hoeft niet letterlijk één hand te zijn, maar op zijn minst één bedrijf/organisatie. Ook hoeft het hele proces niet in één doorloop gebeurd te zijn. Wat dit label dan wel zegt?
Chocolade behoort tot de meest bewerkte soorten voedsel die we kennen en voor elk deel van het bewerkingsproces bestaan gespecialiseerde bedrijven. Deze specialisatie zorgt voor verdieping en investeringen in speciale apparatuur. Nadeel is dat alleen door massaproductie deze specialisatie lonend blijft en vreemd genoeg de smaak daar weer onder lijdt.
De "bean to bar" bedrijven propageren dat ze, door alles zelf te doen, beter grip kunnen houden op wat het eindresultaat gaat worden. Vaak werken ze in kleinere hoeveelheden of richten zich op bepaalde doelstellingen (zoals bio of vegan).
Elke "bean to bar" site vertelt je van het vallen en opstaan van de makers tijdens hun ontstaansgeschiedenis. Leuk om te lezen, maar gebrek aan kennis of geld biedt geen garantie dat hierdoor uiteindelijk ook de beste keuze gemaakt wordt om tot goede chocolade te komen.
Wel getuigt het van de toewijding en liefde die deze makers voor hun chocolade hebben. De benodigde kennis wordt gedurende dit proces gewonnen (zo lees ik dat Dandelion Chocolate soms wel tot 16 keer proefroostert) Vanaf een kritische productiehoeveelheid ontstaat er ook financiële armslag.
Net als alle etiketten dekt dus ook het etiket "bean to bar" nooit de hele lading. Sommige grote bedrijven zouden zich hiermee kunnen tooien, terwijl bijvoorbeeld Original Beans, omdat zij het maken van de reep uitbesteden, zich niet zo zouden mogen noemen.
Over de kwaliteit zegt dit begrip dus helemaal niets, gewoon zelf blijven proeven.
Deze week heb ik van Kacau Chocolates de 74% en van Dandelion Chocolate de 70% Costa Esmeraldas. Beide gebruiken cacao uit Equador, voor Kacua Chocolates is dit hun thuisland, terwijl Dandelion in San Francisco is gevestigd.
Kacau gebruikt Arriba Nacional cacao die zij kennelijk van het Fortaleza del Valle coöperatief kopen. Om dit terug te vinden moet je wel lang zoeken want hun website blinkt uit in eenvoud.
Daartegenover staat de site van Dandelion waar je bijna alles over jouw reep tot in detail kunt vinden. In mijn geval dus een 2016 geoogste Neo-Nacional cacao die 6 dagen gefermenteerd is, minstens 7 dagen gedroogd, waarna Eric ze roosterde.
Maar hoe smaken ze?
De Kacua is een prachtig verpakte reep die een beetje mat lijkt. De krak is krachtig en ik ruik licht een kruidig aroma. Neem voor deze chocolade de tijd. Hij smelt lekker langzaam en laat je van alles beleven. Eerst denk je "Er komt niets", dan begint het met wat zoets, waarna een heerlijk bitter als koffie in vaste vorm zich aandient. Oefen wat geduld en je zult merken dat deze afwisseling van smaken zich blijft herhalen en nog verrijkt wordt met een zure fruitnoot die er prettig doorheen prikt. Na één stuk wil ik alleen maar meer, terwijl de nasmaak zo lang blijft hangen dat daar geen enkele reden voor is. Deel deze reep met anderen en je maakt vrienden. Tot slot moet ik over dit merk vertellen dat ze kennelijk extreme smaken als fruit, noten en specerijen aan hun reep toevoegen, maar steeds is deze pure reep van 74% de basis. Helaas heb ik de andere smaken nog niet geproefd, maar je kunt deze chocolade haast niet verpesten.
Dan de Dandelion. Deze reep is klassiek mooi verpakt, met al veel info op het etiket. Donker glanzend ligt hij voor me en een dikke chocoladelucht vult mijn neus. De krak is licht, helder en elegant. En dan begint het smelten in mijn mond. OOOH, hiertoe ben ik op aarde! Wat ik proef is zo mooi en vol. Het smelten begint bijna meteen, maar duurt toch lang. Het "vette" van deze reep is zo lekker. Ik proef er zoete kersen in en ook de gebruikte rietsuiker, maar geen zware gebrande roostersmaak (dat heeft Eric goed gedaan). Wel proef ik chocolade, heel veel dikke diepdonkere chocolade, zonder zuur. Aan het einde heb je letterlijk een vette bek, alsof je net overdadig gedineerd hebt. Dit is een choco-orgie.
"Bean to bar" biedt geen garanties, deze twee merken zeker wel. Koop ze, je kunt terecht bij chocoladeverkopers.nl of rij naar het chocolademuseum in Middelburg.
Één van de labels die soms op chocolade staat is "bean to bar" en wil zeggen dat het proces vanaf de boon tot aan de verpakte reep in één hand is. Dit hoeft niet letterlijk één hand te zijn, maar op zijn minst één bedrijf/organisatie. Ook hoeft het hele proces niet in één doorloop gebeurd te zijn. Wat dit label dan wel zegt?
Chocolade behoort tot de meest bewerkte soorten voedsel die we kennen en voor elk deel van het bewerkingsproces bestaan gespecialiseerde bedrijven. Deze specialisatie zorgt voor verdieping en investeringen in speciale apparatuur. Nadeel is dat alleen door massaproductie deze specialisatie lonend blijft en vreemd genoeg de smaak daar weer onder lijdt.
De "bean to bar" bedrijven propageren dat ze, door alles zelf te doen, beter grip kunnen houden op wat het eindresultaat gaat worden. Vaak werken ze in kleinere hoeveelheden of richten zich op bepaalde doelstellingen (zoals bio of vegan).
Elke "bean to bar" site vertelt je van het vallen en opstaan van de makers tijdens hun ontstaansgeschiedenis. Leuk om te lezen, maar gebrek aan kennis of geld biedt geen garantie dat hierdoor uiteindelijk ook de beste keuze gemaakt wordt om tot goede chocolade te komen.
Wel getuigt het van de toewijding en liefde die deze makers voor hun chocolade hebben. De benodigde kennis wordt gedurende dit proces gewonnen (zo lees ik dat Dandelion Chocolate soms wel tot 16 keer proefroostert) Vanaf een kritische productiehoeveelheid ontstaat er ook financiële armslag.
Net als alle etiketten dekt dus ook het etiket "bean to bar" nooit de hele lading. Sommige grote bedrijven zouden zich hiermee kunnen tooien, terwijl bijvoorbeeld Original Beans, omdat zij het maken van de reep uitbesteden, zich niet zo zouden mogen noemen.
Over de kwaliteit zegt dit begrip dus helemaal niets, gewoon zelf blijven proeven.
Kacau gebruikt Arriba Nacional cacao die zij kennelijk van het Fortaleza del Valle coöperatief kopen. Om dit terug te vinden moet je wel lang zoeken want hun website blinkt uit in eenvoud.
Daartegenover staat de site van Dandelion waar je bijna alles over jouw reep tot in detail kunt vinden. In mijn geval dus een 2016 geoogste Neo-Nacional cacao die 6 dagen gefermenteerd is, minstens 7 dagen gedroogd, waarna Eric ze roosterde.
Maar hoe smaken ze?
De Kacua is een prachtig verpakte reep die een beetje mat lijkt. De krak is krachtig en ik ruik licht een kruidig aroma. Neem voor deze chocolade de tijd. Hij smelt lekker langzaam en laat je van alles beleven. Eerst denk je "Er komt niets", dan begint het met wat zoets, waarna een heerlijk bitter als koffie in vaste vorm zich aandient. Oefen wat geduld en je zult merken dat deze afwisseling van smaken zich blijft herhalen en nog verrijkt wordt met een zure fruitnoot die er prettig doorheen prikt. Na één stuk wil ik alleen maar meer, terwijl de nasmaak zo lang blijft hangen dat daar geen enkele reden voor is. Deel deze reep met anderen en je maakt vrienden. Tot slot moet ik over dit merk vertellen dat ze kennelijk extreme smaken als fruit, noten en specerijen aan hun reep toevoegen, maar steeds is deze pure reep van 74% de basis. Helaas heb ik de andere smaken nog niet geproefd, maar je kunt deze chocolade haast niet verpesten.
Dan de Dandelion. Deze reep is klassiek mooi verpakt, met al veel info op het etiket. Donker glanzend ligt hij voor me en een dikke chocoladelucht vult mijn neus. De krak is licht, helder en elegant. En dan begint het smelten in mijn mond. OOOH, hiertoe ben ik op aarde! Wat ik proef is zo mooi en vol. Het smelten begint bijna meteen, maar duurt toch lang. Het "vette" van deze reep is zo lekker. Ik proef er zoete kersen in en ook de gebruikte rietsuiker, maar geen zware gebrande roostersmaak (dat heeft Eric goed gedaan). Wel proef ik chocolade, heel veel dikke diepdonkere chocolade, zonder zuur. Aan het einde heb je letterlijk een vette bek, alsof je net overdadig gedineerd hebt. Dit is een choco-orgie.
"Bean to bar" biedt geen garanties, deze twee merken zeker wel. Koop ze, je kunt terecht bij chocoladeverkopers.nl of rij naar het chocolademuseum in Middelburg.
Reacties
Een reactie posten