Hoe lang duurt chocolade?
De waarde die iets voor ons heeft, valt vaak af te lezen aan de hoeveelheid tijd die we eraan besteden.
Daarom waarschuwen we elkaar, genoeg tijd vrij te maken voor kinderen, partners, vrienden en anderszins belangrijke mensen in ons leven.
Het omgekeerde zou ook waar kunnen zijn, namelijk: wat veel tijd in beslag neemt is kennelijk belangrijk voor ons. Zo spenderen we veel tijd aan werk, opleiding en hobby's.
Steeds vaker laat ik chocolade proeven aan geïnteresseerden en het valt me op dat "de tijd nemen" om te genieten een verrassende uitwerking heeft. Niet alleen verbazing over de vele facetten van een reep waaraan je plezier kunt beleven (geur, kleur, geluid en vorm), maar ook letterlijk onbekendheid met het fenomeen proeven, maak ik mee.
Op een enkeling na kunnen we allemaal proeven. En proeven is een proces, dat duurt dus even! En.... hoe lang duurt chocolade? Ik durf het niet te zeggen, maar langer dan je denkt.
Telkens weer wijs ik erop niet een stuk chocolade meteen weg te kauwen. Je laat een stuk smelten op je tong en gunt jezelf de tijd je te laten meenemen met wat de reep te bieden heeft. Kauwen op een reep doen kinderen met Milka, Rittersport of Delicata.
Let bij het proeven op je eigen reacties, neem waar wat de chocolade met je doet. Wacht tot het hele stukje gesmolten is en dan nog wat langer, want de nasmaak kan toch weer anders zijn en merk dat die soms kort, maar soms ook héééél lang kan duren. Als jij de tijd neemt voor een goede reep zal de reep je belonen. (Heel mindful)
Grappig om te merken dat kinderen vaak geen moeite hebben hierop in te gaan, terwijl volwassenen zich ongemakkelijk lijken te voelen als er even een stilte valt waarin geproefd wordt. Hierop aansluitend nog dit. In restaurants zie je vaak mensen vrolijk verder kletsen nadat het eten gebracht is. Maximale uitbraak van waardering is "Hmm lekker".
We genieten echt te weinig van wat we proeven. Terwijl over "dat andere fysieke genoegen", waar we zo moeilijk over praten, honderden hulpboeken zijn geschreven, zou wat hulp bij het proeven en het delen van deze genietingen geen kwaad kunnen. Een mogelijke hulp kan het kleurenpalet van Hazel Lee zijn. Zij maakt een koppeling tussen verschillende zintuigen en dit wil soms helpen woorden te vinden. De tijd ervoor vinden moet je zelf doen.
Tot slot, voor wie op de centen let; je kunt de hogere prijs van goede chocolade wellicht beter aan jezelf verantwoorden als je er meer tijd aan spendeert. Ik hoor dan dingen als "zo is het zijn geld wel waard".
En nou ga ik zelf proeven. Een proefpakket van Domori met maar liefst 6 soorten cacao, van allemaal 70%. Het zijn zogenaamde Napolitains, kleine stukjes van 4,7 gram, los verpakt. Zoiets is gemaakt voor chocoholics en vraagt erom tijd te investeren om de verschillen te proeven. Dit merk, dat tegenwoordig eigendom is van het koffiemerk Illy, is een specialist in bijzondere cacaosoorten. In dit doosje zitten Sur del Lago, Sambirano, Teyuna, Morogoro en Apurimac. Dit zijn Trinitario soorten. Een Arriba maakt het setje compleet.
De Sur del Lago komt uit Venezuela, ruikt heerlijk vol en zo smaakt hij ook. Makkelijk smeltend proef je geen scherpe randjes, maar een heerlijke diepe chocoladesmaak met wat koffie tot slot.
Uit Madagaskar komt de Sambirano. Deze ruikt veel frisser, en heeft veel meer tijd nodig om te smelten. Hier gaan we meteen het zure in, maar dan fruitig. Mango en passievrucht zijn mijn associaties. Spannend anders is deze reep.
Dan pak ik de Colombiaanse Teyuna, die kruidig ruikt. Vrij vlot merk ik een licht maar venijnig bittertje erin, dat zich verstopt achter een notenaroma. Niet mijn lieveling.
Morogoro is van Tanzaniaanse cacao gemaakt en ziet er wat doffer uit. De geur is aangenaam gewoon, de smaak bijzonder. Bloemen, gras maar ook gerst en nougat melden zich in een milde afwisseling. Daaronder blijft steeds een zachte chocolade hangen.
Uit Peru komt de Apurimac. Ooh die geur!!! Hier is weer wat tijd gevraagd, maar dan komt 't. Een volbittere smaak waar je in kunt wegsmelten. In het slotakkoord klinkt een mooie zuurtoon mee.
Tot slot de Arriba die alleen uit Ecuador kan komen. Wat ben ik toch gek op deze chocolade. Een geur die alles in zich heeft. Meteen gaat het van start met een donkere chocoladesmaak die zoeter proeft dan het percentage toelaat. Het bitter is vol zonder bruut geweld en tegen mijn gehemelte blijft een zuur als room op de koffie blijft hangen.
Tijd is veel te kostbaar om met slechte chocolade te verdoen. Pure chocolade is puur genot.
Daarom waarschuwen we elkaar, genoeg tijd vrij te maken voor kinderen, partners, vrienden en anderszins belangrijke mensen in ons leven.
Het omgekeerde zou ook waar kunnen zijn, namelijk: wat veel tijd in beslag neemt is kennelijk belangrijk voor ons. Zo spenderen we veel tijd aan werk, opleiding en hobby's.
Steeds vaker laat ik chocolade proeven aan geïnteresseerden en het valt me op dat "de tijd nemen" om te genieten een verrassende uitwerking heeft. Niet alleen verbazing over de vele facetten van een reep waaraan je plezier kunt beleven (geur, kleur, geluid en vorm), maar ook letterlijk onbekendheid met het fenomeen proeven, maak ik mee.
Op een enkeling na kunnen we allemaal proeven. En proeven is een proces, dat duurt dus even! En.... hoe lang duurt chocolade? Ik durf het niet te zeggen, maar langer dan je denkt.
Telkens weer wijs ik erop niet een stuk chocolade meteen weg te kauwen. Je laat een stuk smelten op je tong en gunt jezelf de tijd je te laten meenemen met wat de reep te bieden heeft. Kauwen op een reep doen kinderen met Milka, Rittersport of Delicata.
Let bij het proeven op je eigen reacties, neem waar wat de chocolade met je doet. Wacht tot het hele stukje gesmolten is en dan nog wat langer, want de nasmaak kan toch weer anders zijn en merk dat die soms kort, maar soms ook héééél lang kan duren. Als jij de tijd neemt voor een goede reep zal de reep je belonen. (Heel mindful)
Grappig om te merken dat kinderen vaak geen moeite hebben hierop in te gaan, terwijl volwassenen zich ongemakkelijk lijken te voelen als er even een stilte valt waarin geproefd wordt. Hierop aansluitend nog dit. In restaurants zie je vaak mensen vrolijk verder kletsen nadat het eten gebracht is. Maximale uitbraak van waardering is "Hmm lekker".
We genieten echt te weinig van wat we proeven. Terwijl over "dat andere fysieke genoegen", waar we zo moeilijk over praten, honderden hulpboeken zijn geschreven, zou wat hulp bij het proeven en het delen van deze genietingen geen kwaad kunnen. Een mogelijke hulp kan het kleurenpalet van Hazel Lee zijn. Zij maakt een koppeling tussen verschillende zintuigen en dit wil soms helpen woorden te vinden. De tijd ervoor vinden moet je zelf doen.
En nou ga ik zelf proeven. Een proefpakket van Domori met maar liefst 6 soorten cacao, van allemaal 70%. Het zijn zogenaamde Napolitains, kleine stukjes van 4,7 gram, los verpakt. Zoiets is gemaakt voor chocoholics en vraagt erom tijd te investeren om de verschillen te proeven. Dit merk, dat tegenwoordig eigendom is van het koffiemerk Illy, is een specialist in bijzondere cacaosoorten. In dit doosje zitten Sur del Lago, Sambirano, Teyuna, Morogoro en Apurimac. Dit zijn Trinitario soorten. Een Arriba maakt het setje compleet.
De Sur del Lago komt uit Venezuela, ruikt heerlijk vol en zo smaakt hij ook. Makkelijk smeltend proef je geen scherpe randjes, maar een heerlijke diepe chocoladesmaak met wat koffie tot slot.
Uit Madagaskar komt de Sambirano. Deze ruikt veel frisser, en heeft veel meer tijd nodig om te smelten. Hier gaan we meteen het zure in, maar dan fruitig. Mango en passievrucht zijn mijn associaties. Spannend anders is deze reep.
Dan pak ik de Colombiaanse Teyuna, die kruidig ruikt. Vrij vlot merk ik een licht maar venijnig bittertje erin, dat zich verstopt achter een notenaroma. Niet mijn lieveling.
Morogoro is van Tanzaniaanse cacao gemaakt en ziet er wat doffer uit. De geur is aangenaam gewoon, de smaak bijzonder. Bloemen, gras maar ook gerst en nougat melden zich in een milde afwisseling. Daaronder blijft steeds een zachte chocolade hangen.
Uit Peru komt de Apurimac. Ooh die geur!!! Hier is weer wat tijd gevraagd, maar dan komt 't. Een volbittere smaak waar je in kunt wegsmelten. In het slotakkoord klinkt een mooie zuurtoon mee.
Tot slot de Arriba die alleen uit Ecuador kan komen. Wat ben ik toch gek op deze chocolade. Een geur die alles in zich heeft. Meteen gaat het van start met een donkere chocoladesmaak die zoeter proeft dan het percentage toelaat. Het bitter is vol zonder bruut geweld en tegen mijn gehemelte blijft een zuur als room op de koffie blijft hangen.
Tijd is veel te kostbaar om met slechte chocolade te verdoen. Pure chocolade is puur genot.
Reacties
Een reactie posten