ChocoladebloG

Landsgrenzen zijn op zich symbool van de beperkte menselijke fantasie. Door staatkundige verwikkelingen kunnen ze soms tot de merkwaardigste constructies leiden. Zo heeft het eiland La Réunion  de status van een Frans departement en is zodoende onderdeel van de Europese Unie, al ligt het zo'n negenhonderd kilometer ten oosten van Madagaskar. En ja hoor, hier groeit dus cacao, originele Europese cacao. Maar, stel je er niet al te veel van voor. In deze video  legt Richard Lauret, de man achter het merk Les Cabosses Ailées , uit dat zijn productie van single origin La Réunion repen zich tot zo'n 600 stuks per jaar beperkt. Cacao is namelijk geen landbouwproduct van enige betekenis op dit vulkanische eiland. Wel wat ananas en koffie, maar vooral suiker is een belangrijk gewas op dit stukje Europa. (Ooit stond vanille op de eerste plaats, tot 1848 heette dit eiland dan ook Île Bourbon). Maar goed, suiker dus: Richard Lauret gebruikt de Réunion suiker in zijn repen. Cabosses ...

Culinaire zelfkennis is een verschijnsel dat ik haast alleen bij filmhelden en -heldinnen tegenkom. Zij weten altijd precies in welk restaurant gegeten moet worden, hoeveel schuim er op hun soy flat white hoort en hoe ze hun sandwich gestapeld willen hebben.  Bijna onze gehele voedselindustrie is gericht op een gemiddelde smaak. Neem voorbeeld McDonalds, ik heb nog nooit iemand lyrisch horen worden over de smaak van een BigMac, maar ze gaan als zoete broodjes over de toonbank. Fast food en convenience food zijn de haast luimakende termen van deze industrie. Toch denk ik dat het niet alleen uit gemakzucht voortkomt dat we met een gemiddelde smaak genoegen nemen.  Evolutionair zal het zeker te verklaren zijn dat een exquise smaak niet de eerste voorwaarde voor voedsel is geworden. Maar in tijden van voldoende en veilig voedsel zouden we best wat meer aandacht aan onze smaakontwikkeling mogen geven. Ik durf te stellen dat veel mensen hun eigen smaak helemaal niet kennen. Dat is...

Voor mij staat de moeilijkheid van het kiezen vaak in geen verhouding tot de omvang en complexiteit van het object. Ik zou mijn twijfels geen keuzestress willen noemen, maar gewoon besluiteloosheid die voortkomt uit onbekendheid met de opties. Hoe kan ik nu beslissen als ik niet weet wat wat is? (Ik wil niet al te politiek worden, maar voor mij is dit een van de grotere bezwaren tegen het invoeren van een referendum: onuitgewerkte plannen als keuze aanbieden aan mensen die onbekend zijn met de opties. Komt op mij over alsof de parlementariërs pogen hun verantwoordelijkheden te ontlopen.)  Maar goed, terug naar de chocolade. Wanneer ik te maken krijg met een keuze tussen bekend of onbekend voedsel, merk ik dat mijn eerste impuls altijd het onbekende zal zijn. Culinair laat ik mij graag verrassen en ben ik zelfs wel op zoek naar ervaringen. Toch ben ik geen avonturier, kogelvis sla ik beslist over. We zouden onze maatschappij kunnen opdelen in twee groepen: zij die herkenning willen ...