ChocoladebloG

Het is zo'n romantisch ideaalbeeld: een chocolademaker die in een klein winkeltje, toevallig bij jou om de hoek met zijn eigen handen toegewijd werkt aan het maken van de mooiste repen denkbaar. Met verbazing heb ik zo'n winkeltje gevonden. Niet bij mij om de hoek maar in Bonn. Het heet:  Georgia Ramon . Een van mijn trouwe lezers vroeg of ik zin had om mee te gaan (nogmaals dank Maria). En zo was ik dit weekend in Bonn op bezoek bij Georg Bernardini. Het verbaasde me te zien dat in zo'n kleine ruimte, met zo'n klein team (slechts vier mensen), zulke hoeveelheden chocolade handmatig gemaakt kunnen worden. En als verrassing bleek er een uitgebreid assortiment bonbons en zelfs zelfgemaakte taarten te zijn, terwijl wij chocoholics slechts de repen kennen. Deze lekkernijen kun je in het kleine cafégedeelte genieten met daarbij heerlijke soorten chocolademelk gemaakt van verschillende repen. Dat wil dus zeggen: van verschillende cacaosoorten en OOOH daar hou ik zo van. V...

Ben ik op een eiland dan zijn mijn zorgen op het vasteland. Zo zou ik mijn eilandgevoel willen samenvatten. Alhoewel, dit werkt eigenlijk alleen op kleine eilanden, zeg maar de wadden, en veel minder op grotere eilanden als Groot-Brittanië. Ik heb voor deze week 3 repen van merken uit Engeland. Naast Amerika is Groot-Brittanië een belangrijk land voor wat betreft de craft chocolate makers, al vergeten wij op het continent natuurlijk niet Frankrijks bijdragen aan het origin chocolade bewustzijn. Wie het nu over Groot Brittanië en exportproducten heeft komt niet om die Brexit heen. Al valt er op dit moment niks zinnigs over te zeggen, persoonlijk vind ik de Brexit van weinig toekomstgericht denken getuigen. Maar dan bedenk ik dat het ze maar met moeite lukt vreedzaam in een Verenigd Koninkrijk te wonen. Een verenigd Europa is blijkbaar een brug te ver. Wat betreft Brexit en de grote chocolademerken maak ik me geen zorgen. Zij hebben hele exportafdelingen die de daarbij behorende bure...

"Ik wil niet lyrisch worden, maar ja die smaak hè". Twee mannen in Rotterdam zitten aan hun heerlijk rommelige bureaus. Overtuigd van hun kunnen en de smaak, zien ze de introductie van hun merk vol spanning tegemoet en vertellen daar met smaak over. Deze mannen zijn gedreven en pakken het professioneel aan. "We zijn natuurlijk wel echte ondernemers." Na vier jaar komen ze nu op de markt "want ja, de smaak moet wel eerst kloppen". Ze nemen de tijd voor hun chocolade, zes maanden rijpen, "om de sma..." Bij  Heinde & Verre , het merk van Ewald Rietberg en Jan-Willem Jekel, gaat het om de smaak. Ooit werkten zij samen bij de KPN, maar nu zijn ze trotse chocoladefabrikanten. Het was werkelijk een feest om bij deze heren in de Rotterdamse Agniesebuurt langs te gaan, waar ze een etage delen met andere food-startups. Elkaar aanvullend en overlappend vliegt het gesprek alle kanten op met thema's als roostertijden en temperaturen, mondgev...

Hoe onbekend een verse cacaovrucht in Nederland is, heb ik de afgelopen weken ervaren. Voor verschillende gelegenheden had ik enkele vruchten gekocht en steeds was er verbazing bij het zien van deze onbekende die eigenlijk een goede vriend is. Iedereen kent het eindproduct, maar bijna niemand de oorsprong. Één van de vragen die ik kreeg was: hoe komt cacao naar Europa? De vraagsteller wilde weten welk deel van de vrucht hiernaartoe verscheept wordt en natuurlijk heb ik iets geantwoord als: de bonen, die halen we hierheen en wel in bulk. Met als uitleg daarbij dat het begrip bulk op zowel de hoeveelheid als op de kwaliteit slaat. En dat enorme hoeveelheden afkomstig uit Ivoorkust of Ghana, meestal van lage kwaliteit, hier verwerkt worden tot chocolade. Dat in Amsterdam, de grootste cacao-importhaven ter wereld, zo'n 600.000 ton cacao per jaar aankomt en het dus geen wonder is dat wij de verse vrucht niet kennen. Maar eenmaal thuis bleef die onbekendheid van de vrucht me bezighoud...

Hieperdepiep hoera: ChocoladebloG is jarig. Sinds 1 jaar schrijf ik elke week mijn bloG en met steeds meer plezier. Thema's en repen om over te schrijven zijn er te veel om op te noemen, zodat ik elke week toch weer een selectie moet maken. Tot nu toe heb ik over 86 repen, 7 smaken chocolademelk, 3 proefpakketten met samen 11 soorten cacao, 34 bonbons, 8 verschillende paaseitjes, 1 zak cacaonibs en 1 chocolade eendje mijn mening gegeven. Daarnaast heb ik drie musea, het Single Origin Festival en 5 dagen lang het Chocoa Festival bezocht,  vijf verse cacaovruchten geproefd en ik mocht zelf ook nog een lezing geven. Voor het eerste jaar niet slecht denk ik, voor het volgende jaar staat nog veel meer gepland. Maar nu laat ik eerst de kurken knallen om dit jubileum te vieren. En wat drink je dan als chocoholic? Jawel, chocobier, chocowijn en chocolikeur staan voor me klaar met om het af te ronden een reep  Kacau  chocolade met lime, gember en zwarte peper. Het feest kan...

Melkchocolade is nog niet veel in dit blog verschenen. Voor mij is het pure genot een pure reep en te veel suiker is vaak dodelijk voor een goede cacaosmaak. Toch ga ik het nu over melk hebben want: wie goed opgelet heeft tijdens het chocoladeboodschappen doen, heeft gemerkt dat zich een nieuwe variant definitief heeft gevestigd in de schappen. De pure of donkere melkchocolade. Voor de klanten die puur te sterk vinden, maar wel een iets vollere cacaosmaak zoeken zijn steeds meer fabrikanten deze middenweg gaan bewandelen. Er zit dan nog steeds melk en suiker in pure melkchocolade, maar niet meer als hoofdbestanddeel. Om van een donkere melkchocolade te spreken lijkt mij een percentage van 50% cacaomassa een mooie grens. Echter in de schappen zie je ook al repen met deze naam die net de 40% halen. Doorsnee melkrepen liggen zo rond de 30% dus ja 40% is puurder, maar voor mij mag er dus nog wel een schepje bij. Voor de goede orde, de wet schrijft een minimum van 25% cacao voor om het m...

Met een verbaasde blik kijk ik naar de drie repen die voor me liggen. Mooie woorden hebben ze allemaal op hun verpakking staan. Bij het merk  Krakakoa  een verhaal over passie en de "goedheid" van de archipel. Bij  Heinde & Verre  komen de Maya's en Spanjaarden voorbij. Bij  TWG vertellen ze van een reis naar de Bermudadriehoek. Maar zo'n etiket is klein, waarom dan al deze kleine lettertjes aan loze woorden verspillen. Voor wie een goed verhaal wil vertellen zou de inspiratie uit juiste productinformatie kunnen komen. In mijn optiek het meest overtuigende argument. Ik stel deze drie eerst maar even voor.  Van het Indonesische merk Krakakoa heb ik de 70% single origin Sedayu Sumatra reep. Van TWG-Tea uit Singapore heb ik de 70% met in thee gewelde cranberry's. Tot slot van het nieuwe Nederlandse merk Heinde & Verre de 71% single origin Noble Bali. Een Aziatisch trio dus, door toeval op mijn tafel beland. Twee van de drie zette...