ChocoladebloG

Zou er een hemel bestaan voor chocoholics, dan zou deze als  Chocoa Festival  aan ons kunnen verschijnen. Ik had deze week 5 dagen voor me waarin ik in deze dimensie mocht verblijven. Vijf dagen vol met cacao, patisserie, chocolademelk en heel veel chocolade, omgeven door andere chocoholics; een passie verbindt. Zo leek voor mij het paradijs te zijn weergekomen, en...... flats een natte dweil in mijn gezicht. Vanaf de openingstoespraak haalden woorden als sustainability, price drop, child labour, gender equality en carbon footprint mij uit mijn gedroomde choco-hemel. Chocolade is realiteit en al wanen we ons met sommige repen in de zevende hemel, het maken van die repen blijkt vaak een hels karwei. Verder nu zonder poëzie. Chocoa biedt zowel een handels- als een publieksprogramma aan. Ik had het plezier aan beide te kunnen deelnemen, waarvoor dank. Deze programma's samen geven een grondig inzicht in wat er nu in de cacao- en chocoladewereld gaande is. De grote jongens (Mars, Calle

Heerlijk, geweldig. Ik kan het kort houden als het moet. Koop deze repen. Voor mij liggen de Lapa Lapa  72% Rugoso Trinitario en de  Blanxart  85% beide uit Nicaragua. Dit land kende ik vooral van jarenlang ellendige verhalen op tv, en nu plotseling dit. Wat een plezier. Nu komen beide repen uit hetzelfde land, er zijn echt grote verschillen te ruiken en vooral te proeven, en ik zou willen weten: waar in Nicaragua komt de gebruikte cacao vandaan? In mijn streven chocolade minder anoniem te maken, wil ik het eens over de traceerbaarheid van chocolade hebben. Chocolade is net zo veelzijdig is als koffie of thee, het doet ertoe waar het plantje staat, welk plantje het is en hoe je ermee omgaat. Chocolatiers, producenten en handelaars schieten echter vaak tekort in de informatieverstrekking over hun product. Gemiste marketingkansen zijn dat. Zeker in het hogere marktsegment doet dit de exclusiviteit van chocolade geen goed. Voorbeeld: de Lapa Lapa reep heet een Rugoso Trinitario te

Mijn moeder vertelde mij al: als je spruitjes wilt verkopen moet je een bord in de tuin zetten "Spruitjes te koop". Wie nu zijn chocolade aan de man wil brengen volgt nog steeds die tactiek alleen de techniek is wat uitgebreider geworden.  Tony's Chocolonely  weet hoe je met deze technieken om moet gaan. Er is geen andere zoetigheid of lekkernij te bedenken die zo de media bespeelt. Een boek uitgeven, bieden op een kolencentrale, ter discussie staan in Jinek, gecombineerd met een agressieve maar vrolijke marketing legt het deze firma geen windeieren. Ook in het buitenland valt dit op, voor wie een goed artikel over dit merk wil lezen, hier een link naar de  Financial Times . Marketing is het sleutelwoord dat thema van flink wat discussies en lezingen is tijdens het  Chocoa festival  ( 21/25 Feb. in Amsterdam). Ben benieuwd naar wat de "trends" zijn. Van retailers hoor ik dat de verpakking bepalend is voor welke reep goed loopt, en bij de inkoop is het vaak ee

Nu ik me steeds verder de wereld van chocolade in werk, merk ik dat het praten over smaak interessant is maar ook dat veel mensen daar moeite mee hebben. Het is niet gebruikelijk om te zeggen wat je proeft, vaak blijven we hangen bij lekker of heel lekker. Woorden als zoet en zuur komen nog wel over onze lippen, maar zo gauw we het over fruitig of kruidig hebben vrezen we voor snobistische wijnproevers uitgemaakt te worden. Het zit gewoon niet zo in onze cultuur hierover te praten, en dat is jammer. Er zijn toch heel wat mensen met bakken en koken bezig, en die verdienen onze waardering. We doen daarbij ook onszelf tekort als we niet bewust de tijd nemen te proeven wat we tot ons nemen. Daarnaast is praten over smaken een stuk spannender dan praten over het weer. In plaats van woorden gebruiken chocolademakers vaak schema's, grafiekjes of sterretjes om aan te geven welke smaakrichting hun reep heeft. Op mijn speurtocht kwam ik ook het kleurenschema van Hazel Lee  tegen (een Engels