ChocoladebloG

Ik wil het de komende tijd gaan hebben over die andere grondstof die wij, chocoholics, tot ons nemen, maar die we min of meer voor lief nemen. De suiker, of beter gezegd, dat wat ter zoeting gebruikt is. Bij de wat krachtigere cacaopercentages had ik altijd het idee dat die paar procent niet zoveel invloed op de smaak konden hebben, en suiker smaakt naar suiker niet waar? Na het proeven van verschillende soorten suikers ben ik daar toch anders over gaan denken. Er is echter één categorie repen die geen zoetigheid kan bevatten: de honderd procent cacao repen, oftewel chocolade als groente. Mijn chocoholic-hartje sloeg spontaan sneller toen ik van  Zotter  de Labooko 100% Peru en 100% Ecuador kreeg (dankjewel Valerie). Zotter doet altijd twee reepjes in een verpakking, maar om van hetzelfde percentage verschillende origines bijeen te brengen leek mij een slimme zet. Toen ik daarna bij  Chocolátl  kwam bleek  Amaro Chocolate  hetzelfde idee te hebben gehad. In hun verpakking zijn zel

Naar mijn mening gaan warm weer en chocolade prima samen, bijvoorbeeld chocolade gecombineerd met zout is voor mij een echte zomerklassieker. Met de repen van deze week in gedachte moet ik denken aan Gandhi die met zijn protestmars naar de kust het zoutmonopolie van de Britten ten val wist te brengen. Ik vraag me af wat voor een soort actie er nodig zou zijn om de cacaomarkt open te breken. Net voor dit weekend heeft onze minister haar beleidsnota "investeren in perspectief" gepresenteerd. Geheel in de Hollandse traditie van de koopman/dominee gaat bij ons handel als ontwikkelingshulp door het leven. Op het Chocoa Festival vielen de woorden toegang tot de markt minstens elk uur. Praten over Fairtrade blijft een vorm van neokolonialisme zolang er geen gelijk speelveld is. Zowel voor de grondstof als voor producten is dat er op dit moment zeker niet. Ik hoop dat de minister zich vooral op eerlijke regelgeving concentreert en subsidies aan het bedrijfsleven spaarzaam toepast.

Chocolademelk blijft voor mij een doorlopende queeste. Hoezeer ik ook van een reep kan genieten, de oorsprong van het chocoladegebruik is toch in vloeibare vorm. En voor mij is een goeie kop chocolademelk nog altijd een traktatie. In de loop der tijd is mijn lievelingsdrank verworden van een elitair luxeproduct met bijbehorend servies tot een kinderzoethoudertje in van die gele pakken. De afgelopen week heb ik chocolademelk gedronken bij  Chocolatl  in Amsterdam, bij  Coffee Corazon  in Amersfoort en bij de  Coffee Company  op het Waterlooplein in Amsterdam. Bij Chocolatl en Corazon kon ik kiezen uit drie soorten. Hier krijg je pastilles die in de melk oplossen. Bij Chocolatl kon ik me niet inhouden, heb ze allemaal getest. Vooral de cacao uit Venezuela van het merk  El Rey  vond ik heerlijk als chocolademelk. Behalve een volle cacaosmaak was er ook een tweede laag aan fruit die zich bij elke slok versterkte. De verhalen en uitleg die je er hier gratis bij krijgt zijn onbetaalbaar.

Ik zoek verband in toevalligheden. Terwijl ik de slotverklaring  van het WCC (World Cacao Conference) 2018 lees, met wederom mooie toezeggingen waaraan volgens mij niemand meer waarde hecht, moet ik denken aan wat ik las over de vanilleprijs. Door slechtere oogsten de afgelopen jaren en de onrust in Madagascar kost vanille nu 500 euro per kilo en is daarmee duurder dan zilver. Op het WCC stelt Dr J.M. Anga (direction ICCO ) de vraag: waarom zijn vier Afrikaanse landen, die samen 73% van de cacaohandel vertegenwoordigen niet in staat de marktprijs te beïnvloeden? Bij vanille zijn we wereldwijd van één land afhankelijk, bij cacao van vier landen. Het ene product is bijna niet meer te betalen maar kunstmatig vervangbaar. Het andere kan niet kunstmatig worden vervangen maar is spotgoedkoop. Ik hoop dat mijn lezers hier zelf verder over nadenken, want iets klopt er niet. Ik ga ondertussen proeven wat ik in de kast heb liggen. Het is een allegaartje geworden van repen die ik tegenkwa