ChocoladebloG

Afgelopen week verscheen de nieuwe CocoaBarometer . Dit tweejaarlijkse verslag over de cacaomarkt werpt wederom geen positief beeld op de oorsprong van mijn zo geliefde snoepgoed. Chocolade eten wordt haast als "guilty pleasure" weggezet. Rainforest Alliance is al in 1986 opgericht, Max Havelaar in 1988 en in 2002 volgde UTZ. Ondanks het vele goede werk dat deze organisaties hebben verzet, is het nog steeds bar en boos gesteld met de cacaohandel. Ik zou er haast moedeloos van worden. Je probeert door het kopen van gecertificeerde chocolade je steentje bij te dragen aan een eerlijkere wereld en dan lees je dat zowel armoede, kinderarbeid (2,2 miljoen), als ontbossing zijn toegenomen. Lees die barometer en vertel me dan nog maar eens hoe duur voor jou een reep mag zijn. Chocolade kan niet goedkoop zijn. Het is een van de meest arbeidsintensieve producten die we hebben en we nemen het gewoon voor lief dat van rijstwafel tot milkshake, van koekje tot nougat er overal wel een c

Voor de buitenstaander lijkt chocolade, in Nederland, altijd en overal beschikbaar te zijn, voor de chocoholic ziet ons landje er echt anders uit. Deze week was ik bij  Chocolátl  in Amsterdam. Onder het genot van een heerlijke Madagascar chocolademelk heb ik in alle rust hun aanbod bekeken, de repen van deze week gekocht en daarbij realiseerde ik me dat choco-speciaalzaken dun gezaaid zijn in dit land. Natuurlijk heeft een webshop zijn voordelen, onbeperkte openingstijden, lage investeringen en de thuisbezorging. Toch geloof ik dat persoonlijk advies en de mogelijkheid tot proeven de verkoop meer stimuleert dan een beschrijving op een schermpje. Nou zit ik zelf vrij gunstig; in Amersfoort is er Sweet Sisters  en ik kom vaak in Amsterdam en Den Haag waar een behoorlijk aanbod is. Echter wat te doen als je hier niet woont of komt? Natuurlijk hebben bovengenoemde ondernemers naast hun winkel ook een webshop, maar voor het complete beeld, hier de webshops die ik ken:  TheChocolateShop

Af en toe kom ik iemand tegen die niet van chocolade houdt. Ik vraag me dan altijd af of dit werkelijk zo is of dat het een zelfopgelegde kuisheidsgelofte is. Genieten van voedsel en drank is voor mij een van de vreugdes des levens, en chocolade is daar een betrouwbare grondstof voor. Maar ieder z’n smaak, en wie weet zijn er echt mensen die nog nooit een lekkere chocolade hebben gegeten.  Wat mij echter het meest verbaast, of eigenlijk stoort, zijn de onachtzame eters. Als ik zie hoeveel producten er zijn waar chocolade in verwerkt is, weet ik zeker dat het hierbij zelden om de chocolade zelf gaat. Deze producten verkopen omdat ze zoet zijn, en chocolade dient dan als camouflagesmaak voor suiker en vet. In de loop van de geschiedenis is cacao van godenspijs en betaalmiddel tot een verkoopverhogende karakterloze allemansvriend verworden waar nauwelijks aandacht aan wordt besteed.  Maar in werkelijkheid is chocolade een tropische verrassing die, meer nog dan koffie, zich niet m

Rijkdom is relatief en heeft soms iets met geld van doen. Rijk is Costa Rica al door zijn naam, maar ook staat dit land nummer één op de Happy Planet Index . Haïti daarentegen staat min of meer garant voor armoede, is echter nummer 57 van de 140 op diezelfde lijst. Deze relatief hoge score verbaasde mij, maar heeft alles te doen met hun topscore op het gebied van ecologische voetafdruk. Dit geeft maar weer aan dat lijstjes vaak een vertekend beeld geven, want die geringe voetafdruk is geen bewuste keuze van de Haïtianen. Veel meer is dit een bijkomend resultaat van armoede en gebrek. (Voor de goede orde, Nederland staat 18e op deze lijst). Wat cacao betreft zouden zowel Costa Rica als Haïti rijk bedeeld moeten zijn, als moeder natuur maar niet ingreep. Over Haïti en natuurcatastrofes hoef ik weinig te vertellen, echter ook Costa Rica heeft een geschiedenis. Dit land, bekend om zijn biodiversiteit, is eind 70er jaren zwaar getroffen door een schimmelinfectie die 80% van de cacaobome