100% overtuigend?
Waarom zou je een 100% reep willen maken?
Van het Italiaanse merk Maglio heb ik de Cuyagua 100% Criollo. Cuyagua ligt aan de kust van Venezuela en is net als Chuao een van de beroemde herkomstplaatsen waarvan de naam tot een cacaobegrip is geworden. Op de voorkant staat dat het een Criollo soort betreft, in de verpakking is voor de freaks vermeld dat het hier om de Ocumare types 61, 67 en 77 gaat en wel van de plantage van Felix Martinez.
Natuurlijk ben ik als chocoholic blij met deze informatie, maar al maak je er een 100% reep van, je moet nog wel wat doen om van je bonen een reep te vormen. Denk aan fermenteren, roosteren enzovoort. Deze info ontbreekt. Jammer.
Voor me ligt een glimmende reep. De geur is zwaar met een flink roosteraroma, maar ook een lichtzure toon ruik ik. De krak is strak en luid. Het smelten begint vrijwel meteen en de smaakontwikkeling gaat direct los. Het zure wat ik rook dringt zich meteen op en kort denk ik dat we hier met een zogenaamde "off"-smaak van doen hebben, tot ik een duidelijker beeld krijg van een smaakprofiel dat zich in twee richtingen lijkt te splitsen. Het straffe roosteraroma (misschien wel wat te zwaar aangezet) duikt kort op om later terug te keren. Daartegenover staat het hoofdbestanddeel met een zeer krachtige zuurtoon als voorbode die zich ontpopt tot een bittere zoethout- en dropsmaak. Als dan de koffie zich terug meldt, versmelten de smaken tot een notensmaak (hazelnoot) die bijzonder lang blijft hangen.
Waar de vermelding van slagroom als smaakprofiel op de verpakking vandaan komt is mij een raadsel.
Dan pak ik van Tan Bun Skrati uit Suriname hun 100% Trinitario uit. Ik heb reepje nummer 4 van de 24. Ja, dit merk levert op wat zij hun bonenbriefje noemen werkelijk alle denkbare info. Plukdatum, fermentatie- en grinder-uren en zelfs tempereerdatum.
Deze reep glanst mooi, maar de kleur is vrij licht voor een 100% reep. De geur is ook hier zurig maar gemengd met zoet fruit. Al is de structuur vrij grof (typisch voor skrati) ik krijg toch een crèmig mondgevoel en het smelten begint meteen. Ook hier begint de smaak met zuur, het zuur van een zeer sterke Italiaanse espresso. Hoe intensiever die smaak wordt hoe meer het naar het houtachtige gaat, scherp hout. In een soort van erbovenhangende nevelsliert krijg ik dan de zoete fruitgeur terug. Mij laat het aan kersen denken. Wel een krasse smaak deze Skrati die niet iedereen zal waarderen.
Als de makers ervan overtuigd zijn, is het aan ons chocoholics ons te laten overtuigen en de ware 100% reep te vinden. Kopen en proeven dus.
(lees over Tan Bun Skrati ook Choco-praat)
Je moet erin geloven. Wie niet gelooft in zijn basisproduct haalt het niet in z'n hoofd er een 100% reep van te maken. Ik wil niet gaan filosoferen over het verschil tussen geloof en overtuiging, maar een 100% reep moet overtuigen.
Wie wel eens langs gaat bij chocolademakers weet dat er bij elke productiefase meermaals geproefd kan worden. Wanneer je dan als maker besluit dat er niets toegevoegd hoeft te worden en je jezelf een soort van ultieme zelfbeperking oplegt, kan dit alleen vanuit een innerlijke overtuiging gebeuren.
Maar de maker moet mij dit kunnen laten proeven. Waarom heeft hij besloten geen suiker of andere zoetstoffen te gebruiken en waarom is een beetje melkpoeder achterwege gebleven?
Meer nog dan bij elke andere reep stelt de proever van een 100% reep zich op als een zoekende die bekeerd wil worden. Het pure spul waarbij er nog geen water in de wijn is gedaan moet hem als enige ware reep verschijnen.
Ik ga dus maar eens lekker voor de volle 100% proeven.
Wie wel eens langs gaat bij chocolademakers weet dat er bij elke productiefase meermaals geproefd kan worden. Wanneer je dan als maker besluit dat er niets toegevoegd hoeft te worden en je jezelf een soort van ultieme zelfbeperking oplegt, kan dit alleen vanuit een innerlijke overtuiging gebeuren.
Maar de maker moet mij dit kunnen laten proeven. Waarom heeft hij besloten geen suiker of andere zoetstoffen te gebruiken en waarom is een beetje melkpoeder achterwege gebleven?
Meer nog dan bij elke andere reep stelt de proever van een 100% reep zich op als een zoekende die bekeerd wil worden. Het pure spul waarbij er nog geen water in de wijn is gedaan moet hem als enige ware reep verschijnen.
Ik ga dus maar eens lekker voor de volle 100% proeven.
Van het Italiaanse merk Maglio heb ik de Cuyagua 100% Criollo. Cuyagua ligt aan de kust van Venezuela en is net als Chuao een van de beroemde herkomstplaatsen waarvan de naam tot een cacaobegrip is geworden. Op de voorkant staat dat het een Criollo soort betreft, in de verpakking is voor de freaks vermeld dat het hier om de Ocumare types 61, 67 en 77 gaat en wel van de plantage van Felix Martinez.
Natuurlijk ben ik als chocoholic blij met deze informatie, maar al maak je er een 100% reep van, je moet nog wel wat doen om van je bonen een reep te vormen. Denk aan fermenteren, roosteren enzovoort. Deze info ontbreekt. Jammer.
Voor me ligt een glimmende reep. De geur is zwaar met een flink roosteraroma, maar ook een lichtzure toon ruik ik. De krak is strak en luid. Het smelten begint vrijwel meteen en de smaakontwikkeling gaat direct los. Het zure wat ik rook dringt zich meteen op en kort denk ik dat we hier met een zogenaamde "off"-smaak van doen hebben, tot ik een duidelijker beeld krijg van een smaakprofiel dat zich in twee richtingen lijkt te splitsen. Het straffe roosteraroma (misschien wel wat te zwaar aangezet) duikt kort op om later terug te keren. Daartegenover staat het hoofdbestanddeel met een zeer krachtige zuurtoon als voorbode die zich ontpopt tot een bittere zoethout- en dropsmaak. Als dan de koffie zich terug meldt, versmelten de smaken tot een notensmaak (hazelnoot) die bijzonder lang blijft hangen.
Waar de vermelding van slagroom als smaakprofiel op de verpakking vandaan komt is mij een raadsel.
Dan pak ik van Tan Bun Skrati uit Suriname hun 100% Trinitario uit. Ik heb reepje nummer 4 van de 24. Ja, dit merk levert op wat zij hun bonenbriefje noemen werkelijk alle denkbare info. Plukdatum, fermentatie- en grinder-uren en zelfs tempereerdatum.
Deze reep glanst mooi, maar de kleur is vrij licht voor een 100% reep. De geur is ook hier zurig maar gemengd met zoet fruit. Al is de structuur vrij grof (typisch voor skrati) ik krijg toch een crèmig mondgevoel en het smelten begint meteen. Ook hier begint de smaak met zuur, het zuur van een zeer sterke Italiaanse espresso. Hoe intensiever die smaak wordt hoe meer het naar het houtachtige gaat, scherp hout. In een soort van erbovenhangende nevelsliert krijg ik dan de zoete fruitgeur terug. Mij laat het aan kersen denken. Wel een krasse smaak deze Skrati die niet iedereen zal waarderen.
Als de makers ervan overtuigd zijn, is het aan ons chocoholics ons te laten overtuigen en de ware 100% reep te vinden. Kopen en proeven dus.
(lees over Tan Bun Skrati ook Choco-praat)
Reacties
Een reactie posten