Choco-praat kort: Patrick Walter en zijn geluk
Patrick en Peggy Walter zijn letterlijk op de fiets in de chocolade beland.
Op hun wereldreis per tweewieler raakten zij in Belize in gesprek met cacaoboeren en kregen de vraag of zij niet konden helpen hun bonen naar Europa te exporteren. Zonder verdere kennis van cacao of chocolade hebben deze twee avonturiers in 2012 een container naar Hamburg laten komen. En daarmee begon hun leerschool in de chocoladewereld.
Eenmaal terug in Duitsland wilde het niet lukken om deze lading aan chocolademakers te verkopen. (Bedenk dat in 2012, zeker in Duitsland, de bean-to-bar-beweging nog niet echt uit de startblokken was gekomen.) Dat de bonen geroosterd moesten worden was Patrick wel bekend en daarvoor vond hij een koffiebrander. Eenmaal gebrand deed hij de boontjes in kleine zakjes die hij bij bio-supermarkten in de schappen wist te krijgen. Hoe onhandig dit verhaal ook klinkt, het is wel het begin van hun chocolademerk. Ik schrijf bewust "hun" want Choco Del Sol is een echt familiebedrijf.
Na deze ervaring is Patrick een jaar bij een koffiebrander in de leer gegaan. Volgens mij kan menig chocolademaker op dit gebied nog van hem leren. Als ik hem vraag naar zijn roosterprofielen blijkt hij die niet te hebben: "De boon bepaalt wat je moet doen". In zijn filosofie probeert hij zo dicht mogelijk bij het gebodene te blijven. Dat zijn repen geen gelijkblijvende smaak hebben gebruikt hij als verkoopargument. De variatie in zijn assortiment komt juist voort uit de verschillen per zending, per jaar of per plantage en hij legt dit zijn klanten uit. Daarom ervaart hij het werken met cacao uit maar twee herkomstlanden niet als een beperking. Natuurlijk werkt hij nog steeds met cacao uit Belize. Maar toen in 2017 kortstondig zijn leverancier de biocertificering kwijtraakte, week hij uit naar cacao uit Peru. Met deze twee landen heeft hij dan ook een persoonlijke band. Dat wil hij zo, want de mensen achter zijn reep zijn belangrijk voor hem. Aan wie het maar horen wil vertelt Patrick dat chocolade gelukkig maakt, maar als de klant gelukkig wil worden van de chocolade kan dat alleen als de maker gelukkig is en de maker kan alleen gelukkig zijn als de boer dat ook is.
Dat van zijn chocolade mensen gelukkig kunnen worden weet hij zeker. Het contact hebben met de boeren noemt hij dan ook een privilege en het verbaast me dan ook niet dat deze man nu werkt met Uncommon Cacao als importeur.
Gaat Choco Del Sol ook naar Nederland uitbreiden? vraag ik. En het antwoord gaat ook weer over geluk. Met vier werknemers verwerken ze nu vier ton chocolade per jaar en zijn daar heel tevreden mee. "Zou ik twintig keer zoveel chocolade verkopen, zou ik niet twintig keer zo gelukkig worden". "Groeien is eenvoudig" zegt hij, maar is kennelijk geen doel bij dit merk.
Als ik doorvraag naar het waarom van het goed doen krijg ik "ik kan op mijn werk niet anders handelen dan thuis" als antwoord.
Om de geschiedenis te voltooien: in 2014 komen ze voor het eerst met een reep op de markt. In 2016 organiseert Choco Del Sol het eerste EuroBeans Festival. Op dit festival wordt jaarlijks door het publiek een prijs uitgereikt (dit jaar won het Schotse Chocolate Tree). Zelf heeft het merk Choco Del Sol nog nooit deelgenomen aan een wedstrijd en de reden waarom wil ik niemand onthouden. Beide oprichters zijn opgegroeid in Oost-Duitsland ten tijde van de DDR. "Alhoewel onze Oost-Duitse producten niet altijd van de beste kwaliteit waren, prijkte er wel overal een gouden medaille op". Dit is de reden waarom Patrick pertinent geen medaille op zijn chocolade wil. Liever deelt hij er een uit op zijn festival.
Voordat ik ga proeven nog even een voorbeeld van die bewuste keuzes die Choco Del Sol maakt. Op de verpakking van de reep staat een stempel. "Traveled by wind" is er te lezen. De cacao voor deze reep is uit Belize door Timbercoast, een Australische rederij, per zeilschip (de van oorsprong Nederlandse schoener "Avontuur") naar Hamburg gebracht. Daarna ook weer CO2 neutraal naar Choco Del Sol vervoerd. Concurrentie dus voor de Tres Hombres waar Chocolatemakers mee werkt. Ik hoop niet dat deze twee in elkaars vaarwater komen.
Dan nu het woord aan de chocolade.
Choco Del Sol, Belize Single Origin Trinitario vermeldt de verpakking. Dit lijkt vrij duidelijk, alleen voor het cacaopercentage moet je bij de kleine lettertjes op de achterkant zijn. 75% staat er, biologisch evenals de rietsuiker.
De geur is intens zoet en laat me direct aan amarena-kersen denken met ver weg in de diepte Worcestersaus. Spannend. De krak overtuigt mij niet, maar de smaak is raak. De reep smelt vrij makkelijk en lijkt in eerste instantie een vrij brave, misschien wel saaie houtsmaak te bieden. Maar na een paar seconde is het raak. Scherp prikt plots een zuur tevoorschijn dat ik wederom aan kersen koppel. Oh wat lekker laat dit zuur zich door het zoet van de reep in balans houden. De pittiggeroosterde nibs die op de reep gestrooid zijn geven met hun bitterheid nog een krachtige zet naar weer een andere smaakbeleving. Zo proef ik het graag. Vele facetten worden hier aangesproken met door de nibs een afwisselend mondgevoel. De nasmaak gaat richting de koffie en blijft lang genoeg hangen om van nagenieten te kunnen spreken. Ja, van deze reep word ook ik gelukkig.
Op hun wereldreis per tweewieler raakten zij in Belize in gesprek met cacaoboeren en kregen de vraag of zij niet konden helpen hun bonen naar Europa te exporteren. Zonder verdere kennis van cacao of chocolade hebben deze twee avonturiers in 2012 een container naar Hamburg laten komen. En daarmee begon hun leerschool in de chocoladewereld.
Na deze ervaring is Patrick een jaar bij een koffiebrander in de leer gegaan. Volgens mij kan menig chocolademaker op dit gebied nog van hem leren. Als ik hem vraag naar zijn roosterprofielen blijkt hij die niet te hebben: "De boon bepaalt wat je moet doen". In zijn filosofie probeert hij zo dicht mogelijk bij het gebodene te blijven. Dat zijn repen geen gelijkblijvende smaak hebben gebruikt hij als verkoopargument. De variatie in zijn assortiment komt juist voort uit de verschillen per zending, per jaar of per plantage en hij legt dit zijn klanten uit. Daarom ervaart hij het werken met cacao uit maar twee herkomstlanden niet als een beperking. Natuurlijk werkt hij nog steeds met cacao uit Belize. Maar toen in 2017 kortstondig zijn leverancier de biocertificering kwijtraakte, week hij uit naar cacao uit Peru. Met deze twee landen heeft hij dan ook een persoonlijke band. Dat wil hij zo, want de mensen achter zijn reep zijn belangrijk voor hem. Aan wie het maar horen wil vertelt Patrick dat chocolade gelukkig maakt, maar als de klant gelukkig wil worden van de chocolade kan dat alleen als de maker gelukkig is en de maker kan alleen gelukkig zijn als de boer dat ook is.
Dat van zijn chocolade mensen gelukkig kunnen worden weet hij zeker. Het contact hebben met de boeren noemt hij dan ook een privilege en het verbaast me dan ook niet dat deze man nu werkt met Uncommon Cacao als importeur.
Gaat Choco Del Sol ook naar Nederland uitbreiden? vraag ik. En het antwoord gaat ook weer over geluk. Met vier werknemers verwerken ze nu vier ton chocolade per jaar en zijn daar heel tevreden mee. "Zou ik twintig keer zoveel chocolade verkopen, zou ik niet twintig keer zo gelukkig worden". "Groeien is eenvoudig" zegt hij, maar is kennelijk geen doel bij dit merk.
Als ik doorvraag naar het waarom van het goed doen krijg ik "ik kan op mijn werk niet anders handelen dan thuis" als antwoord.
Om de geschiedenis te voltooien: in 2014 komen ze voor het eerst met een reep op de markt. In 2016 organiseert Choco Del Sol het eerste EuroBeans Festival. Op dit festival wordt jaarlijks door het publiek een prijs uitgereikt (dit jaar won het Schotse Chocolate Tree). Zelf heeft het merk Choco Del Sol nog nooit deelgenomen aan een wedstrijd en de reden waarom wil ik niemand onthouden. Beide oprichters zijn opgegroeid in Oost-Duitsland ten tijde van de DDR. "Alhoewel onze Oost-Duitse producten niet altijd van de beste kwaliteit waren, prijkte er wel overal een gouden medaille op". Dit is de reden waarom Patrick pertinent geen medaille op zijn chocolade wil. Liever deelt hij er een uit op zijn festival.
Voordat ik ga proeven nog even een voorbeeld van die bewuste keuzes die Choco Del Sol maakt. Op de verpakking van de reep staat een stempel. "Traveled by wind" is er te lezen. De cacao voor deze reep is uit Belize door Timbercoast, een Australische rederij, per zeilschip (de van oorsprong Nederlandse schoener "Avontuur") naar Hamburg gebracht. Daarna ook weer CO2 neutraal naar Choco Del Sol vervoerd. Concurrentie dus voor de Tres Hombres waar Chocolatemakers mee werkt. Ik hoop niet dat deze twee in elkaars vaarwater komen.
Dan nu het woord aan de chocolade.
Choco Del Sol, Belize Single Origin Trinitario vermeldt de verpakking. Dit lijkt vrij duidelijk, alleen voor het cacaopercentage moet je bij de kleine lettertjes op de achterkant zijn. 75% staat er, biologisch evenals de rietsuiker.
De geur is intens zoet en laat me direct aan amarena-kersen denken met ver weg in de diepte Worcestersaus. Spannend. De krak overtuigt mij niet, maar de smaak is raak. De reep smelt vrij makkelijk en lijkt in eerste instantie een vrij brave, misschien wel saaie houtsmaak te bieden. Maar na een paar seconde is het raak. Scherp prikt plots een zuur tevoorschijn dat ik wederom aan kersen koppel. Oh wat lekker laat dit zuur zich door het zoet van de reep in balans houden. De pittiggeroosterde nibs die op de reep gestrooid zijn geven met hun bitterheid nog een krachtige zet naar weer een andere smaakbeleving. Zo proef ik het graag. Vele facetten worden hier aangesproken met door de nibs een afwisselend mondgevoel. De nasmaak gaat richting de koffie en blijft lang genoeg hangen om van nagenieten te kunnen spreken. Ja, van deze reep word ook ik gelukkig.
Reacties
Een reactie posten