Een vreemde fruitfamilie of: appels met peren vergelijken
Ik probeer het kort te houden, maar het blijft een thema voor mij: ik wil weten wat ik eet.
Er valt zo veel over één reep chocolade te vertellen dat ik begrijp dat er keuzes moeten worden gemaakt over wat er op het etiket komt en wat niet.
Voor een deel is de te geven informatie wettelijk bepaald. Bij de overige info moet je kiezen, waarbij
de markt waarin je je begeeft leidend moet zijn.
De markt van de fine chocolate, bean to bar, craft, origin chocolate of hoe je het ook maar wilt noemen, kenmerkt zich door nuances, verfijning en details. En niet alleen in de smaak en de verpakking, maar ook in de beschikbare informatie zou dit tot uiting moeten komen.
Deze week heb ik twee repen voor me liggen van merken die ik al eerder heb besproken: Krak Chocolade uit Nederland en Amma Chocolate uit Brazilië. Van beide heb ik een reep van Braziliaanse cacao. Zonder verdere plaatsaanduiding zegt dit niets (voor de goede orde, Brazilië is twee keer zo groot als de gehele EU).
In een eerder ChocoladebloG stak ik de loftrompet over Krak, omdat alle denkbare info op de reep terug te vinden was.
Over Amma zeurde ik dat er zo weinig info gegeven werd. Nu is het precies andersom.
Brazilië is alle info die Krak geeft. Ook op de site van Krak, de plaats bij uitstek om aanvullende informatie aan je klanten te geven, is geen verdere toelichting over de cacaosoort of bewerkingswijze van deze reep te vinden. Is dit een blend, welke regio, hoe lang gefermenteerd? Zoeken op de naam van de coöperatie die Krak wel opschrijft levert mij niet meer dan een inschrijving in het Braziliaanse handelsregister op. Ik blijf met vragen zitten.
Het omgekeerde is nu bij Amma het geval. Bij een eerder artikel over hen ontbrak informatie over de cacaosoort. Omdat dat bij deze reep een bijzonderheid, namelijk capuaçu, betreft staat er nu wel uitgebreide informatie over deze vrucht in de verpakking. Wat bewerking betreft staat er alsnog niet meer dan "lang gefermenteerd", maar hoe lang?
Dan eerst maar even over die bijzondere vrucht.
De Theobroma plant kent ongeveer 20 soorten. Wij eten natuurlijk het liefst de vruchten van de Theobroma Cacao, maar die van de Theobroma Grandiflorum zijn ook eetbaar. Vaak wordt deze vrucht als cupuaçu of capuazù aangeduid.
De vruchten zien er heel anders uit en worden meestal voor een drankje gebruikt, maar soms ook voor chocolade. Hier een leuk filmpje over die vrucht.
Ik ga nu dus maar eens appels met peren vergelijken. De overeenkomst: de herkomst ligt waar dan ook in Brazilië.
Ik begin met de Krak Brazilië Coopoam Amazonia 70%. De reep ziet er prachtig uit, al vind ik het gietpuntje midden op de reep wat raar geplaceerd zo midden in het woord Krak. De kleur lijkt wel wat roodachtig. De geur is die van chocolade als specerij. Prikkelend en gelukmakend tegelijk, heerlijk!!! Breken is een probleem, want aan voorgekauwde brokjes doet Krak niet. Met een beetje moeite volgt een scherpe krak en kan het feest beginnen. Langzaam smelt deze chocolade en ooh wat valt er veel te proeven. Koffie, maar ook pruimen, het zure van fruit en ook wat noot zit erin. Nergens echter breekt één overheersende smaak door. In deze reep blijven het smaaknuances. Hooguit dat ik de fijne korreligheid wat onprettig vind. Mild en vooral dik chocoladig vult de smaak je hele mond. De nasmaak,........lang.
Dan de Amma Theobroma Grandiflorum Capuaçu 80%. Deze reep is in een gesloten plasticfolie verpakt en bij het openscheuren krijg je direct de geur van de capuaçu in je neus. Het heeft iets van koffie met een scherpe zuur toon erin en daarbij ruik je wat vettigs. De bonen bevatten duidelijk meer vet dan normale cacao, en dat vet wordt ook vaak voor andere producten gebruikt. Zo gauw je hem beetpakt merk je ook dat het vetter is. Op kamertemperatuur breken geeft dan ook geen krak, je kunt de reep bijna vouwen. Smelten doet deze reep heel makkelijk en ja, een vette bek geeft een lekker mondgevoel. De smaak is meer koffie-achtig dan mij lief is, maar het zuur maakt dat je gaat fantaseren of je wel eens zo'n vrucht hebt geproefd. Zoet is het in het niet, veel meer bitter en het geheel doet me toch aan een soort stoofpotje denken. Deze reep is de moeite van het proberen waard, maar heeft volgens mij niet de potentie van chocolade.
Deze appels en peren zijn niet te vergelijken, maar de informatievoorzieningen wel.
Ik zou toch willen dat makers zich, met de bijzondere verhalen over hun producten, digitaal beter presenteren.
Er valt zo veel over één reep chocolade te vertellen dat ik begrijp dat er keuzes moeten worden gemaakt over wat er op het etiket komt en wat niet.
Voor een deel is de te geven informatie wettelijk bepaald. Bij de overige info moet je kiezen, waarbij
de markt waarin je je begeeft leidend moet zijn.
Deze week heb ik twee repen voor me liggen van merken die ik al eerder heb besproken: Krak Chocolade uit Nederland en Amma Chocolate uit Brazilië. Van beide heb ik een reep van Braziliaanse cacao. Zonder verdere plaatsaanduiding zegt dit niets (voor de goede orde, Brazilië is twee keer zo groot als de gehele EU).
In een eerder ChocoladebloG stak ik de loftrompet over Krak, omdat alle denkbare info op de reep terug te vinden was.
Over Amma zeurde ik dat er zo weinig info gegeven werd. Nu is het precies andersom.
Brazilië is alle info die Krak geeft. Ook op de site van Krak, de plaats bij uitstek om aanvullende informatie aan je klanten te geven, is geen verdere toelichting over de cacaosoort of bewerkingswijze van deze reep te vinden. Is dit een blend, welke regio, hoe lang gefermenteerd? Zoeken op de naam van de coöperatie die Krak wel opschrijft levert mij niet meer dan een inschrijving in het Braziliaanse handelsregister op. Ik blijf met vragen zitten.
Het omgekeerde is nu bij Amma het geval. Bij een eerder artikel over hen ontbrak informatie over de cacaosoort. Omdat dat bij deze reep een bijzonderheid, namelijk capuaçu, betreft staat er nu wel uitgebreide informatie over deze vrucht in de verpakking. Wat bewerking betreft staat er alsnog niet meer dan "lang gefermenteerd", maar hoe lang?
Dan eerst maar even over die bijzondere vrucht.
De Theobroma plant kent ongeveer 20 soorten. Wij eten natuurlijk het liefst de vruchten van de Theobroma Cacao, maar die van de Theobroma Grandiflorum zijn ook eetbaar. Vaak wordt deze vrucht als cupuaçu of capuazù aangeduid.
De vruchten zien er heel anders uit en worden meestal voor een drankje gebruikt, maar soms ook voor chocolade. Hier een leuk filmpje over die vrucht.
Ik ga nu dus maar eens appels met peren vergelijken. De overeenkomst: de herkomst ligt waar dan ook in Brazilië.
Ik begin met de Krak Brazilië Coopoam Amazonia 70%. De reep ziet er prachtig uit, al vind ik het gietpuntje midden op de reep wat raar geplaceerd zo midden in het woord Krak. De kleur lijkt wel wat roodachtig. De geur is die van chocolade als specerij. Prikkelend en gelukmakend tegelijk, heerlijk!!! Breken is een probleem, want aan voorgekauwde brokjes doet Krak niet. Met een beetje moeite volgt een scherpe krak en kan het feest beginnen. Langzaam smelt deze chocolade en ooh wat valt er veel te proeven. Koffie, maar ook pruimen, het zure van fruit en ook wat noot zit erin. Nergens echter breekt één overheersende smaak door. In deze reep blijven het smaaknuances. Hooguit dat ik de fijne korreligheid wat onprettig vind. Mild en vooral dik chocoladig vult de smaak je hele mond. De nasmaak,........lang.
Dan de Amma Theobroma Grandiflorum Capuaçu 80%. Deze reep is in een gesloten plasticfolie verpakt en bij het openscheuren krijg je direct de geur van de capuaçu in je neus. Het heeft iets van koffie met een scherpe zuur toon erin en daarbij ruik je wat vettigs. De bonen bevatten duidelijk meer vet dan normale cacao, en dat vet wordt ook vaak voor andere producten gebruikt. Zo gauw je hem beetpakt merk je ook dat het vetter is. Op kamertemperatuur breken geeft dan ook geen krak, je kunt de reep bijna vouwen. Smelten doet deze reep heel makkelijk en ja, een vette bek geeft een lekker mondgevoel. De smaak is meer koffie-achtig dan mij lief is, maar het zuur maakt dat je gaat fantaseren of je wel eens zo'n vrucht hebt geproefd. Zoet is het in het niet, veel meer bitter en het geheel doet me toch aan een soort stoofpotje denken. Deze reep is de moeite van het proberen waard, maar heeft volgens mij niet de potentie van chocolade.
Deze appels en peren zijn niet te vergelijken, maar de informatievoorzieningen wel.
Ik zou toch willen dat makers zich, met de bijzondere verhalen over hun producten, digitaal beter presenteren.
Reacties
Een reactie posten