ChocoladebloG

Wordt mijn koopgedrag door 1268/1500 of door de woorden "limited edition" op een verpakking beïnvloed?  Zeker wel, ik ben chocoholic en wil die dingen geproefd hebben, maar daar zit meer achter. Een van de mooie eigenschappen van chocolade is zijn beperkte houdbaarheid waardoor gelimiteerde chocoladerepen gelukkig gevrijwaard blijven van speculatieve verzamelwoede, een rustgevende gedachte voor mij. Gelimiteerde goede flessen whisky zijn tegenwoordig investeringsobjecten geworden en dat maakt het openen van een fles tot een financiële transactie waar je accountant mee moet instemmen.   Voor veel mensen is chocolade een verwennerij waar ze af en toe eens zin in hebben, op zich niets mis mee, maar voor een chocoholic gaat het om meer dan "zin in hebben". Het genot dat chocolade brengt, geeft betekenis aan de dag en plaatst andere belevenissen in perspectief. En door zijn beperkte houdbaarheid krijgt dit genot een tijdslimiet. Een gelimiteerde chocoladereep verwordt du...

Van mijn fijne collega en vriendin Floortje kreeg ik enkele weken terug een stapeltje chocolade repen die ze voor me uit Cuba had meegenomen. Bij het bekijken ervan schoot mij "verspringend perspectief" te binnen, een begrip  dat ik op de middelbare school heb opgepikt - in welke samenhang weet ik niet meer-, maar dat op de raarste momenten zich meldt en mij dan vaak een verspringend perspectief bezorgt.  Voor mij als chocoholic stond Cubaanse cacao gelijk aan Empresa Baracoa, het staatsbedrijf waarvan veel westerse chocolademakers de bonen gebruiken. (Zie ChocoladebloG:  Vakmanschap is..? ). Floortje bracht echter twee bontgekleurde, haast kinderlijk vormgegeven repen mee, Cubaanse chocolade, gekocht op het vliegveld. Maar ook twee kleine staafjes chocolade, door haar onderweg op een dagtocht aan de rand van de weg gekocht. Twee staafjes naamloos in een krap bemeten strookje aluminium gewikkeld. Zoals gebruikelijk in socialistische heilsstaten ontstaan rondom beschikbare...

Vakantieplanning betekent voorbereidingen treffen om gestructureerd te kunnen ontspannen. Voor mij botsen in het woord vakantieplanning twee onverenigbare levensinstellingen op elkaar. Aan de ene kant staat het woord vakantie. In mijn beleving zou dat een periode moeten zijn waarin door het ontbreken van verplichtingen zelfs het begrip tijd een onbepaald karakter krijgt. Aan de andere kant staat het woord planning. De vele positieve effecten van planning en voorbereiding zijn mij door mijn omgeving vaak genoeg voorgehouden, maar laat ik eerlijk zijn; ik ben geen planner en me voorbereiden op wat ik moet doen, heb ik moeten leren. Dus ontspannen volgens een plan voelt voor mij extreem ongemakkelijk aan. Toch is er een onderdeel van de vakantieplanning waaraan ik de laatste jaren aandacht ben gaan spenderen en dat betreft natuurlijk de chocolade. Bij elke bestemming die besproken wordt, doorgoogle ik de regio op de begrippen bean-to-bar en craft chocolate. Daarbij hanteer ik een chocolad...

Waarom komt het begrip kerkafsplitsing in mijn gedachten bij het zien van de twee repen van deze week? Er is volgens mij niets onzinniger dan religieuze segregatie, maar soms valt mijn mond evengoed open van verbazing bij wat er in de nichemarkt die bean-to-bar heet gebeurt.  Een reep van het Duitse merk Peru Puro  leg ik naast een reep van het Zwitserse merk  Orféve , wat valt me op? De gebruikte cacaosoort is de Chuncho afkomstig uit de zelfde regio in Peru. Op de reep van Peru Puro staat het Urubambadal als herkomst gebied en Orféve schrijft Quillabamba als plaatsaanduiding, maar wat blijkt: het plaatsje Quillabamba ligt in het dal van de Urubamba rivier. Dan zie ik op de verpakking van Peru Puro het label dat zegt dat hun cacao biologisch is. Bij Orféve staat geen label op de verpakking, maar op de binnenflap van de verpakking staat alsnog geschreven dat zij met biologisch geteelde cacao werken die vaak in agroforestry systemen wordt verbouwd. En wat weten...

Landsgrenzen zijn op zich symbool van de beperkte menselijke fantasie. Door staatkundige verwikkelingen kunnen ze soms tot de merkwaardigste constructies leiden. Zo heeft het eiland La Réunion  de status van een Frans departement en is zodoende onderdeel van de Europese Unie, al ligt het zo'n negenhonderd kilometer ten oosten van Madagaskar. En ja hoor, hier groeit dus cacao, originele Europese cacao. Maar, stel je er niet al te veel van voor. In deze video  legt Richard Lauret, de man achter het merk Les Cabosses Ailées , uit dat zijn productie van single origin La Réunion repen zich tot zo'n 600 stuks per jaar beperkt. Cacao is namelijk geen landbouwproduct van enige betekenis op dit vulkanische eiland. Wel wat ananas en koffie, maar vooral suiker is een belangrijk gewas op dit stukje Europa. (Ooit stond vanille op de eerste plaats, tot 1848 heette dit eiland dan ook Île Bourbon). Maar goed, suiker dus: Richard Lauret gebruikt de Réunion suiker in zijn repen. Cabosses ...

Culinaire zelfkennis is een verschijnsel dat ik haast alleen bij filmhelden en -heldinnen tegenkom. Zij weten altijd precies in welk restaurant gegeten moet worden, hoeveel schuim er op hun soy flat white hoort en hoe ze hun sandwich gestapeld willen hebben.  Bijna onze gehele voedselindustrie is gericht op een gemiddelde smaak. Neem voorbeeld McDonalds, ik heb nog nooit iemand lyrisch horen worden over de smaak van een BigMac, maar ze gaan als zoete broodjes over de toonbank. Fast food en convenience food zijn de haast luimakende termen van deze industrie. Toch denk ik dat het niet alleen uit gemakzucht voortkomt dat we met een gemiddelde smaak genoegen nemen.  Evolutionair zal het zeker te verklaren zijn dat een exquise smaak niet de eerste voorwaarde voor voedsel is geworden. Maar in tijden van voldoende en veilig voedsel zouden we best wat meer aandacht aan onze smaakontwikkeling mogen geven. Ik durf te stellen dat veel mensen hun eigen smaak helemaal niet kennen. Dat is...

Voor mij staat de moeilijkheid van het kiezen vaak in geen verhouding tot de omvang en complexiteit van het object. Ik zou mijn twijfels geen keuzestress willen noemen, maar gewoon besluiteloosheid die voortkomt uit onbekendheid met de opties. Hoe kan ik nu beslissen als ik niet weet wat wat is? (Ik wil niet al te politiek worden, maar voor mij is dit een van de grotere bezwaren tegen het invoeren van een referendum: onuitgewerkte plannen als keuze aanbieden aan mensen die onbekend zijn met de opties. Komt op mij over alsof de parlementariërs pogen hun verantwoordelijkheden te ontlopen.)  Maar goed, terug naar de chocolade. Wanneer ik te maken krijg met een keuze tussen bekend of onbekend voedsel, merk ik dat mijn eerste impuls altijd het onbekende zal zijn. Culinair laat ik mij graag verrassen en ben ik zelfs wel op zoek naar ervaringen. Toch ben ik geen avonturier, kogelvis sla ik beslist over. We zouden onze maatschappij kunnen opdelen in twee groepen: zij die herkenning willen ...